Het jaar 2020.
Een wandeling door Park 40-45 in ons vertrouwde Veluwse dorp.
Uitbundig werpt de zon zielsverwarmend licht over het ontluikende lentegroen.
Rust en vrede zijn de heersers in deze herdenkingshof. In de sereniteit van dit oord staat een sober en stemmig monument. Met steriele witte letters zijn op een grijze achtergrond de namen weergegeven van de dorpsgenoten die tijdens 5 jaar oorlogsgeweld hun leven en dus hun toekomst door de vijand verwoest zagen worden.
Twintig namen en evenzovele leeftijden. Jong en oud; de vijand discrimineerde niet op doorgemaakte levensjaren.
In de oorlogsjaren werd door gedrag, uniformen en spraak duidelijk wie de vijand was. Het gevaar was waarneembaar, herkenbaar en te onderscheiden. Helaas waren er ook landgenoten die de bezetting als bevrijding omarmden. Landverraders en NSB’ers die als Judassen alles wat hen aanvankelijk dierbaar was overleverden aan het verderf.
We leerden al snel wie te vertrouwen was en wie te wantrouwen. Met een boog gingen we om aangevers en klikspanen heen.
Nu wandelen we weer door het dorp. Men grote bogen slalommen we om bekenden en onbekenden heen. Vanwege een nieuwe vijand die vanuit het oosten ons land is binnengedrongen. Een sluwe belager die zich vals en vilein heeft genesteld in tal van dorpsgenoten. In tegenstelling tot toen is nu niemand meer te vertrouwen. Zelfs de meest dierbaren en geliefden kunnen ziekte en dood aandragen. Onwetend en onopzettelijk, vanzelfsprekend. De onzichtbare tegenstander gebruikt ieder medemens als camouflage.
Een huiveringwekkende constatering!
Enkele maanden leven we nu onder de terreur van het virus. Het aantal slachtoffers langs onze dorpslanen en landwegen is nu al het dubbele van het toenmalige oorlogsgeweld.
De bevrijding van deze virale bruutheid is nog ver weg. Geen vaccin voorhanden en geen enkel afdoend en helend medicament in de apothekersla.
De enige bescherming is grote afstand houden van degenen die we graag willen zoenen, omhelzen en knuffelen. Het is wreedheid in optima forma.
Ons dorp dreigt één groot Park 2020 te worden!
En toch…
Het is Pasen.
Een feest met grote betekenis en weliswaar gekleurd door de levensbeschouwing die we erop na houden. Voor de één de opstanding van Jezus Christus en de toegang voor de mens voor het leven na de dood, voor de ander een fleurig lentefeest of het binnenhalen van de hartverwarmende en bruisende warmte als opmaat naar een heerlijke zomer.
Voor iedereen een nieuw begin en het openen van een uitzicht.
Ook van deze tiran worden eens we bevrijd. Er zullen deze keer geen geallieerde troepen op de stranden landen om ons te bevrijden. De enige wapens die we voorlopig kunnen hanteren zijn geloof, hoop en liefde. Onderschat nooit de onmetelijke kracht van deze vreedzame wapentuigen. Zet ze in en overwin!
Kees Keizer / Nunspeet
‘Waar licht het landschap raakt’
Nunspeet heeft niet veel geleerd in al die jaren, hoe kun je anders het huidige politieoptreden verklaren…. ook de reacties van veel dorpelingen bij RTV Nunspeet liegen er niet om…
De huidige bevolking (NSB) keurt het optreden van de politie goed… en geeft ongenuanceerd commentaar… een nek klem en een knietje vindt men heel normaal, het liefst met pek en veren of beter nog net als toen …scheer ze kaal…
Ze luisteren braaf naar het gezag en zien de overeenkomst niet…
Nee het volk van Nunspeet…ik moet ze niet.
Het gedrag…het uniform en spraak is in 75 jaar niet veranderd…
Comments are closed.