NUNSPEET – Afgelopen zaterdag speelde Nunspeet op een druk bezocht sportpark De Wiltsangh tegen buurtvereniging Hierden. Nunspeet dat de eerste competitiehelft teleurstellend gepresteerd had moest een overwinning over de streep trekken om aansluiting met het linker rijtje te behouden. De voorbereiding was bemoedigend te noemen. Een 2-1 overwinning op Columbia en een verdienstelijk gelijkspel tegen hoofdklasser Urk had de jonge ploeg van trainer Freddy Smit het nodige vertrouwen gebracht.
Tijdens de winterstop had men samen hard gewerkt aan een aanpassing in het systeem. Het nieuwe systeem met Lars Polinder en Andrew Galea in het centrum van de verdediging stond deze wedstrijd als een huis. De aanvallers van Hierden konden buiten de eerste 5 minuten slechts zelden gevaarlijk voor doelman Abma verschijnen. Het jeugdige Nunspeet wist het thuispubliek voor zich te winnen. Met veel enthousiasme werd de aanval veelvuldig gezocht en diverse kansen gecreëerd, terwijl de verdedigers hun mannetje stonden.
In de 8e minuut was het Lars van Wetering die Nunspeet terecht op voorsprong wist te schieten met een knal in de kruising. Na deze voorsprong bleef Nunspeet strak verdedigen en wist men met snelle uitvallen het vijandelijke doel te zoeken.
Goede kansen kwamen er in de 23e minuut voor Enes Keklikoglu en in de 33e minuut opnieuw voor Lars van Wetering. Met een 1-0 voorsprong zocht Nunspeet de kleedkamer op.
Direct na de hervatting wist Enes Keklikoglu met een harde uithaal vanaf de 16 meter de voorsprong voor Nunspeet op 2-0 te brengen. In de 80e minuut wist de keeper Nick Grootkarzijn met kunst en vliegwerk de bal binnen de lijnen te houden, maar Lars van Wetering wist wel raad met dit buitenkansje en scoorde uit een bijna onmogelijke hoek op een prachtige wijze de 3e Nunspeetse treffer en zijn 2e van de wedstrijd. Hiermee werd de eindstand op 3-0 bepaald en pakte Nunspeet in de eerste competitiewedstrijd van 2019 meteen een belangrijke overwinning.
Zaterdag 26 januari speelt Nunspeet opnieuw een thuiswedstrijd op sportpark De Wiltsangh tegen DZC ‘68. Aanvang 14:45 uur. Wedstrijdbalsponsor Van den Pol mode uit Nunspeet.
Opstelling Nunspeet:
Henrico Abma, Denilçon Ramazan [46e min. Karim Mulder], Andrew Galea, Lars Polinder, Gieljan Tissingh, Patrick Pluim, Lucas Pelgrum, Marnix Tissingh [77e min. Peter Huijgen], Enes Keklikoglu, Lars van Wetering en Job Hoogedoorn
Opstelling Hierden:
Nick Grootkarzijn, Kevin Schut [46e min. Dominique Denzel], Edmund Mijnheer, Stefan Jansen, Naoufal Boutachkourt [65e min. William Beelen], Donovan Bock, Brian Klaassen, Jeroen Spoelstra, Tim Brokhof, Gert Boonen en Rick Boersma
Scoreverloop:
8e min. 1-0 Lars van Wetering
48e min. 2-0 Enes Keklikoglu
80e min. 3-0 Lars van Wetering
Hoog over de Hierdense horde.
Is het mogelijk om binnen het tijdsbestek van één competitiewedstrijd een kwartet problemen ineens op te lossen? Het lijkt een absurde vraag, temeer daar het zeer onwaarschijnlijk lijkt deze vraag voluit bevestigend te kunnen beantwoorden.
Eerst het kwartet problemen, waar de Nunspeetse hoofdmacht tijdens de periode voorafgaande aan de winterstop mee kampte, maar eens inzichtelijk maken.
Misschien wel het grootste euvel was dat de verdediging zo lek was als de spreekwoordelijke zeef. Sterker nog; vaak was er helemaal geen zeef dan alleen het net achter doelman Abma. Communicatie- afstemmings- en opstellingsfouten waren daaraan debet.
Aan de andere zijde was er een groot gebrek aan het creëren van kansen en als ze zich aandienden, met het verzilveren daarvan. Voeg daarbij het acteren van centrumspits Lars van Wetering die vaak meer een tobber dan een topper bleek te zijn.
Als vierde manco signaleerde iedereen dat het Nunspeetse team broodnodig wat onderlinge cohesie, geestdrift en geldingsdrang aan de strijdbagage moest toevoegen. Zie hier de vier manco’s op een rij. Althans de belangrijkste. Perfect wordt bij geen enkele team, juist omdat voetval vaak een spel blijkt waarbij niet de ploeg met de beste spelers wint maar degene die minste fouten maakt.
‘We hebben geen excuus meer en gaan collectief de strijd aan’, zo liet middenvelder Marnix Tissingh in een interview voorafgaande aan de wedstrijd weten. Naar die excuses hoefde het team afgelopen zaterdag zeker ook niet op zoek te gaan. Zonder tot briljant spel te komen behaalde het na een magere periode een drietal vette punten binnen. De Hierdense horde bleek eenvoudig te nemen.
Als we de eerder aangehaalde kwalen van de Blauw-Gelen even terughalen dan mogen we toch tot een voorzichtig optimistische conclusie komen.
Zo kon de Nunspeetse verdediging na het eindsignaal naar de kleedkamer zonder de schade van een tegentreffer. Het jeugdige hart van de afweer werd gevormd door de robuust spelende Andrew Galea en Lars Polinder met assistentie op de flanken van de lichtvoetige Denilçon Ramazan en de routinier Gieljan Tissingh. Dit viertal kon steeds op tijd de aanvalslust van Hierden dempen en maakte een degelijke indruk. Jammer dat Ramazan op slag van rust een blessure opliep en niet verder kon. Op die plek werd Job Hoogendoorn geposteerd en hoewel dat voor hem een ongebruikelijke en onwennige stek is, bleef hij goed overeind. Dat is echter geen permanente oplossing. Hoogendoorn komt verder voorwaarts beter tot zijn recht.
De nul houden en driemaal zelf scoren. Wat een luxe!
Spits Lars van Wetering, niet een man met een fluwelen techniek, doch wel met vuurkracht en volharding. Dat liet hij tegen Hierden zien. Tweemaal trof hij de roos. In het begin van de strijd naam hij met volle overtuiging het leer op de wreef en de doelman van de oppositie zag de kogel pas toen die van het net achter de doellijn tegen de kunstmat plofte.
Zijn tweede rake schot was even onverwacht als onmogelijk. Vanaf de achterlijn krulde hij een toverbal hoog in het kader. Met deze doeltreffende acties waren er opnieuw twee problemen getackeld. Nunspeet komt ruim tot scoren en de spits levert eindelijk onder competitiecondities de prestatie waar de aanhang al zo lang vergeefs naar hunkerde.
Nul tegen, drie voor, een scorende spits en opeens meer enthousiasme en beleving in de gelederen.
Voetbal blijft een wonderlijk spel. Natuurlijk, deze eerste zwaluw in 2019 doet de winterse ellende nog niet vergeten. Het doelsaldo van minus dertien past prima bij de nachttemperaturen in de aanloop naar de Elfstedentocht, maar iedereen die naar een zonnige, zomerse en veilige competitie-eindfase uitziet, hoopt toch dat de temperaturen en het doelsaldo snel positief, dus in de plus, kunnen worden genoteerd.
A.s. zaterdag thuis tegen DZC (Doetinchemse Zaterdag Club) zal blijken of voetbalminnend Nunspeet een eenmalige stuiptrekking heeft gezien of dat de weg naar boven is ingeslagen.
De winst tegen Hierden moet toch als een opsteker en een stevige duw in de rug worden ervaren.
‘Winst heeft alleen waarde als die goed wordt besteed of belegd’
Comments are closed.