Nunspeet – Hoe gaat het nu met Casper Roemers die in april vanuit Nunspeet vertrok voor een voettocht naar Santiago de Compostella. Een vraag die ondernemer Kirsten van Hattem en vele andere Nunspeters zich stelden. Kirsten ging in gesprek met Casper tijdens een voetbehandeling bij pedicurepraktijk Voet bij stuk.
Hoe gaat het met je Casper?
Goed, je moet de hartelijke groeten hebben van mijn vader. Sorry dat ik vorige week niet kon komen, maar ik kan niet goed tegen de hitte.
Dat was ook een van de redenen waarom je uiteindelijk je pelgrimstocht bent gestaakt?
Ja, dat en andere dingen ook. Ik ben in Bordeaux gestrand nadat de geldautomaat mijn bankpas had ‘ingeslikt’, mijn telefoon kapot ging en ik daardoor ook nog eens twee nachten op straat heb moeten doorbrengen.
Op de website www.roegans.nl konden we lezen dat je korte tijd vermist bent geweest, hoe is dat precies gegaan in Bordeaux?
Nadat ik twee dagen op straat had geleefd ben ik bij een daklozenopvang terecht gekomen, waar ik uiteindelijk contact heb kunnen leggen met thuis. Toen hebben we met elkaar besloten dat ik mijn voettocht naar Santiago de Compostella zou staken, het werd de week daarop meer dan 40 graden en ik moest nog zeker 30 dagen lopen om de laatste 900 km af te leggen. Ik kan niet goed tegen de warmte en het zwaarste stuk moest ik nog afleggen door de bergen.
Van pelgrim naar dakloze, dat is nogal wat…
Ja, dat waren hele spannende dagen en ik heb toen ik eenmaal thuis was ook nog wel nachtmerries gehad over wat me overkomen is. De Roemeense studenten die contact hebben gelegd met de politie om me te helpen waren nog heel erg jong, maar wel erg vastberaden dat ze me moesten helpen. Van hun en de medewerkers van het gerechtsgebouw heb ik koffie en broodjes gehad toen ik op straat verbleef.
Heb je nog meer hulp gehad onderweg?
Heel veel, als pelgrim wordt je toch anders behandeld. Het is me een keer gebeurd dat mijn rekening bij een restaurant al betaald was toen ik wilde afrekenen. Ook heb ik gratis overnachtingen gehad bij verschillende adressen waar ik ben verbleven. Vanuit Nunspeet is er ook hulp geweest om nieuwe wielen bij me te krijgen toen mijn karretje spaak was gelopen. Ik heb zelfs hulp gehad om mijn bord met escargots leeg te eten… met mijn motorisch handicap kreeg ik die dingen niet eruit en wilde iemand anders ze graag voor me opeten. Dat vond ik helemaal niet erg, ik vond het net snottebellen.
Wat was het leukste wat je hebt meegemaakt ondanks dat je wat tegenslagen had?
Het hartverwarmende echtpaar in Chablis waar ik heb gelogeerd. Deze mensen waren zo ontzettend aardig voor me. Ik was al een keer eerder verdwaald en om te zorgen dat ik goed op de route terug zou komen heeft die mevrouw me met karretje en al ingeladen in de Deux Chevaux Acadiane (red. besteleend) en weggebracht, het paste allemaal ook nog. En ook dat alle mensen in het vliegtuig onderweg naar huis voor me klapten toen ze hoorden wat ik had gedaan, de twee Amerikanen naast me snapten er niets van, maar toen ik het voor ze had vertaald begonnen ze ook te applaudisseren.
Ik zie dat je nog steeds een blaar hebt, hoe gaat het met je voeten?
Ja, die blaar die zit er al een tijdje, maar ik heb er verder geen last van. Ik ben onderweg een keer bij een Belgische ondernemer terecht gekomen en die sprak, in tegenstelling tot mij, erg goed Frans. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik bij een podoloog terecht ben gekomen en die heeft mij toen behandeld. En nu kom ik de cadeaubon verzilveren die ik van jou heb gekregen. Ik ben heel erg blij met alle sponsoring en steun die ik heb gekregen. Bijna iedereen kent wel iemand die is overleden aan kanker en heeft dus raakvlak met het goede doel. Dat heb ik onderweg ook gemerkt.
Hoe gaat het nu verder met Actie Roegans?
Ik wil mijn tocht graag voortzetten in de toekomst om het laatste stuk nog te lopen. Ik heb het beloofd op het sterfbed van mijn moeder die aan kanker is overleden. Ik heb het grootste deel van de tocht al gelopen naar Santiago de Compostella, ruim 1800 km in 80 dagen, maar het laatste deel ga ik ook afmaken.
‘’Roegans, een rare vogel’’ stond er op je actiepagina voor het KWF, waar komt die naam vandaan?
Mijn vader heet Roemers, mijn moeder heette Gans, vandaar Roegans. En ik trek ooit weer naar het zuiden!
