Na een voorbereiding die qua resultaat enigszins tegen viel werd er zaterdag na 6 maanden eindelijk weer voor de competitie gespeeld. Vorig seizoen eindigde de wedstrijd tegen DOS ‘37 in een 4-0 nederlaag voor het team van trainer Erwin Brem. Nunspeet was dus gewaarschuwd.
Nunspeet startte goed, in de 6eminuut was het een snelle aanval over de rechterkant van Nunspeet die op het laatste moment nog door een DOS ’37 verdediger onschadelijk gemaakt kon worden.
Hierna speelde de wedstrijd zich voornamelijk af op het middenveld, het was DOS ’37 dat in de 27eminuut voor het eerst gevaarlijk voor het doel van keeper Sean Poot kwam. Maar de kopbal van de DOS ’37 aanvaller verdween over het doel van Nunspeet. Het laatste kwartier van de eerste helft was geheel voor Nunspeet en men wist men verschillende mogelijkheden te creëren. Helaas zonder te scoren.
Direct na rust startte Nunspeet opnieuw gevaarlijk. Zo was Melle van de Woude dicht bij zijn eerste treffer. De wedstrijd golfde vanaf dit moment over een weer zonder dat beide teams echt gevaarlijk konden worden. Vanaf de 80eminuut leek het alsof de aanvallers van Nunspeet zichzelf eindelijk los wisten te maken van hun directe tegenstanders verschillende mogelijkheden bleven onbenut. In de 88eminuut ontving DOS’37-verdediger, Jordi Brinkman, zijn 2degele kaart van de middag en mocht met rood vroegtijdig de kleedkamer opzoeken. In de laatste minuut was het verdediger Lars Polinder die het dichtst bij de winnende treffer was, maar zijn kopbal werd van de doellijn gehaald. Met het verdienstelijke gelijke spel stapte Nunspeet weer in de bus.
Zaterdag brengt vv Bennekom een bezoek aan sportpark de Wiltsangh. Aanvang 14:45 uur.
Opstelling vv Nunspeet:
Sean Poot, Alexander Sijtsma, Lars Polinder, Andrew Galea, Marco de Vries, Patrick Pluim, Karim Mulder [63e min. Emiel Goud], Lucas Pelgrum, Melle van der Woude [63e min. Dominique van de Grift], Peter Huijgen [82e min. Amer Torkmani] en Frank Boers
De column van Keizer.
Een punt zonder hoogtepunt.
Er zijn nogal wat voetballers van naam en faam die zonder schroom de overtuiging uiten dat het scoren van een doelpunt het gevoel van een orgasme benadert. Dat hun hormoonhuishouding of privérelaties in die mening ook een niet geringe rol spelen, zou mij niet verbazen.
Als het inderdaad wel zo is, dan hebben we als voyeurs ongegeneerd zaterdagmiddag in Vriezenveen naar een saai voorspel van ruim anderhalf uur zitten kijken. Het is niet voor te stellen dat iemand daar opgewonden van geraakt is. Dat het uiteindelijk na een maandenlange draagtijd tot de geboorte van een wedstrijdpunt kwam is dan ook even wonderlijk als welkom.
Punten zijn kostbaar, zeker als je ze zo zwaar moet bevechten als Nunspeet de laatste seizoenen.
Sprokkelen is niet de meest enerverende bezigheid, maar met die buit blijft in ieder geval de vlam branden. Het is wel wat onfortuinlijk dat alle teams, op één na, in deze eerste speelronde het beginsaldo van nul naar een plusje konden tillen. Een groot verschil viel er dus niet te maken.
Op de remise valt weinig af te dingen. De tegenstrever (DOS ’67) speelde ondanks het thuisvoordeel povertjes met veel te weinig doelgerichtheid. De Nunspeetse defensie deed waarvoor ze in de kern voor staat; afweren, weerstand bieden en de tegenstander het scoren te beletten. Prima zo!
Dat is dan wel de belangrijkste taak maar daarnaast zou effectief uitverdedigen en een aanval opzetten ook wel een plekje mogen krijgen. Daar kwam zaterdag niet veel van terecht en dat is grotendeels het Veluwse middenveld aan te rekenen. Daar dient te worden geschakeld tussen het verdedigende en het aanvallende deel van de blauw-gele brigade. De verbindingen kwamen veel te weinig tot stand.
Offensieve acties waren schraal en schamel. De centrumspitsen, vanaf de aanvang Peter Huijgen en later Emiel Goud, moeten zich gevoeld hebben als Robinson Crusoë op een onbewoond eiland.
Zo nu en dan laveerde er met wapperend zeil aan de flanken wel wat voorbij doch er werd niets van belang aangeleverd. Het eerste competitiedoelpunt bleef daardoor helaas uit. Toch als we de wedstrijdreeks in de prelude naar de competitie in aanschouw nemen, dan moeten we trainer Erwin Brem maar bijvallen in zijn vaste geloof in ‘het vernieuwde Nunspeet’. Geloof is op meer terreinen een stevig anker!
Dat vernieuwende is overigens marginaal. Brem stuurde een basiself de mat op waarin t.o.v. van vorig seizoen alleen Alexander Sijtsma en Melle van der Woude nieuwe gezichten waren.
Deze beide spelers hebben overigens wel een gezonde drive en drang richting het vijandelijke doel.
Doelman Sean Poot liet zich in Vriezenveen van de enig juiste kant zien. Hij was veruit de waardevolste acteur in het spel. Waar de meeste Nunspeters rond het niveau ‘twijfelachtig’ schommelden, haalde hij een dikke voldoende!
Dan ook nog even over die andere, onzichtbare opponent: Corona!
Op de tribune was het keurig geregeld. Toeschouwers namen daar plaats op de aangewezen zitplaatsen. Daar geen probleem dus. Het ging fout op de staanplaatsen langs de zij- en achterlijn. Uiteraard zijn de betrokkenen daar in eerste instantie zelf verantwoordelijk voor, doch van verenigingszijde werd er geen enkele actie ondernomen om tot orde te komen. Niemand werd er op aangesproken. Het was heel eenvoudig geweest om via de omroepinstallatie de toeschouwers te verzoeken wat afstand te nemen. Dit werd nagelaten en dat valt het bestuur van DOS ‘37 te verwijten.
Het gevolg kan zijn dat er een stevige boete wordt opgelegd of dat het sportpark wordt gesloten. Dat zou jammer zijn, maar totaal onbelangrijk.
Belangrijk is dat er mensen besmet kunnen raken en dat ten gevolge daarvan één of meerdere leden of supporters van de club komen te overlijden!
Is een potje voetbal, op welk niveau dan ook, dat waard?
Comments are closed.