Het favoriete plekje van Jeroen Snaterse

De Hierdense Beek is met een lengte van ongeveer 25 kilometer de langste beek op de Veluwe. De beek stroomt van het Uddelermeer naar het Veluwemeer. Lokaal wordt de Hierdense Beek ook wel anders genoemd. Zo spreekt men in Leuvenum over de Leuvenumse Beek en in Staverden van de Staverdense Beek. Het gebied rond de Hierdense Beek vormt een ecologische verbindingszone tussen de Veluwse bossen en het open gebied langs de randmeren. De Hierdense Beek is vroeger op sommige plaatsen rechtgetrokken om het water sneller te laten stromen. Dit was nodig in verband met de watermolens die er stonden. Tegenwoordig mag de beek zijn natuurlijke weg weer volgen en stroomt het water weer langzamer. Bij hoog water treedt de beek buiten zijn oevers en ontstaat er op plekken een moerasachtig landschap. De beek is een broedplaats voor insectenlarven en heeft een zeer rijke variatie van bijzondere waterplanten. Er broeden ook diverse (zang)vogels langs de beek. Onder andere de ijsvogel wordt rond de Hierdense Beek gesignaleerd.

De Hierdense Beek is het favoriete plekje van Jeroen Snaterse die al vanaf zijn jeugd, vaak samen met zijn broers, door de bossen rondom de beek trok. Jeroen is in de gemeente Nunspeet vooral bekend als voormalig fractievoorzitter van de VVD. Na het opzeggen van zijn lidmaatschap van die partij maakt Jeroen zijn raadsperiode af als onafhankelijk raadslid in de fractie “Liberaal Nunspeet”. Samen met Jeroen lopen we een stukje langs de beek ter hoogte van de parkeerplaats aan de Hierderweg en vragen hem waarom hij voor deze plek heeft gekozen.

 “Ik kom hier al van kinds af aan om met mijn broers op de fiets de natuur te ontdekken. De Hierdense Beek was vroeger een rechttoe rechtaan beek, maar sinds ze het hier helemaal hebben veranderd en ze de oude rivierloop weer teruggebracht hebben is het echt een fantastisch stuk natuur geworden. Het is dan ook gigantisch mooi om hier rond te wandelen. Je kan de hele beek volgen, op een gegeven moment steek je over en slinger je weer door het bos terug langs de nieuwe beddingen van de beek. Bij hoogwater is het soms nog leuker, want dan lopen hele stukken bos onder en dan moet je je eigen weg zoeken. Dat maakt deel uit van het oude herstel en het natuurlijke verloop van de beek en dat trekt mij hier echt aan. Het is mooi om het nieuwe verloop te zien en hoe de beek zijn eigen weg weer zoekt, oevers uitslijt waar boomstammen als obstakel dienen en zo wordt het hele natuurlijke verloop van de beek weer teruggebracht. Onlangs sprak ik een boswachter en die gaf aan dat ook vissen langzaam weer aan het terugkomen zijn. Dus wat dat betreft is dit gewoon een uniek stukje natuur en dat treffen we dus in onze eigen gemeente Nunspeet aan.  

Als kind sprak dit stuk bos me al enorm aan. Het stukje oerhistorie wat hier eigenlijk ligt met de oude stuwwallen die je verderop richting Leuvenum tegen komt. Overblijfselen uit de ijstijd en dat intrigeert me allemaal heel erg. Ik ben opgegroeid in de bossen van de Veluwe, weliswaar eerst in Ermelo, maar dit viel ook onder de reikwijdte als we op de fiets stapten om de omgeving te ontdekken. Mooier kan je het eigenlijk niet hebben”.

Op de vraag of hij nog meer plekjes in de buurt heeft waar hij graag komt antwoord Jeroen enthousiast: “Als je het verloop van de Hierdense Beek volgt dan kom je uit bij kasteel Staverden met het schitterende park daaromheen en de oude watermolen die daar nog is. Ik had er trouwens bijna gewoond. Mijn vader kon ooit de boswachterswoning kopen, alleen hij vond de pachtprijs te hoog, dus dat was de reden dat het niet doorging. 

Kijk je verder dan tref je tussen Staverden en Speuld nog oude leemputten, ook een uniek stukje natuur. Vroeger toen er nog geen hekken omheen stonden gingen we er nog wel eens lekker zwemmen. Nu is het een beschermd stuk natuur waar je van alles tegenkomt zoals salamanders, maar ook bijzondere planten als de Zonnedauw groeit daar nog. 

Wat verder nog een bijzondere plek is is het Sprielderbos bij Speuld. Oude bossen met mooie beukenbomen en natuurlijk het Solse Gat. De spookverhalen die daar over gingen spraken mij als kind natuurlijk ook enorm aan. Ik heb daar ook nog wel eens om 12 uur ’s nachts gestaan. Dat soort dingen blijven je altijd wel bij. De avonturen die je op dit stukje van de Veluwe hebt meegemaakt”.