Wat weer gewoonte wordt

Nog even wandelen we door het woud van dit jaar
het ijle licht is karig en schaars
schaduwen van veel te vroeg gekapte bomen 
schuifelen in een lijkwade aan ons voorbij
terwijl in helend winterlicht tranen langzaam verdrogen
 
over onze schouders kijken we in een roes terug
naar gemiste omhelzingen en vieringen
die gekortwiekt in de beperking verdampten
onder de uitbundige zomerzon waarvan 
we niet in verre oorden maar op de Veluwe genoten
 
we verzamelden wat veilig kon en mocht
Keulse potten, brandweerhelmen, jukeboxen zelfs
herinneringen ook aan huizen die we verkochten
en achterlieten voor nieuwe vensters
met nog te ontdekken landschappen en vergezichten
 
met dorpsgenoten kuierden we terug naar de stek
waar hun intieme en dierbare gedachten voor anker liggen
contreien en gewesten die de vreugd van jeugd
en jong zijn levenslang vastgeketend houden
elke stap daar is een souvenir, een parel op onze tijdlijn
 
luister hoe we zongen in het weiland
langs de oever waar het fietsveer tweeling werd
en hoe van verre klanken van een carillon 
vreugde en blijdschap in ons sombere hart blies
kijk hoe we laveerden naar waar licht het landschap raakt
 
we ondernamen veel meer dan ons afgenomen werd
strooiden vanuit ons dorp fietswielen, sturen en zadels
over het vaderland en ondertussen brachten we
over een nieuwe Afslag Nunspeet
in afgetakelde panden historische glorie terug
 
weldra passeren we in stilte de jaargrens
– vuurwerk wordt voor even kruimelwerk-
verwachtingsvol zetten we dan de eerste sporen 
op het maagdelijke tapijt van het jaar 2021 waarin 
knuffels, cafés en koorzang weer gewoonte worden!

               ***  

Kees Keizer / Nunspeet