De Column van Keizer ‘Passanten’
In elk dorp en in elke stad kom je ze tegen.
Die speciale categorie van medemensen die ter plaatse opduiken in de meest uiteenlopende betrekkingen en functies.
Ik denk bijvoorbeeld aan burgemeesters, raadsleden, predikanten en voorzitters van verenigingen.
Ze komen en gaan. Het zijn passanten. Allen komen met de intentie om tijdens hun passage een constructieve bijdrage aan de lokale gemeente, het kerkgenootschap of hun vereniging te leveren.
De één slaagt daarin beter dan een ander, mede omdat de omstandigheden niet altijd vergelijkbaar zijn en soms behoorlijk tegen kunnen zitten.
Ook worden hun handelingen en prestaties gewogen en beoordeeld met zeer variërende gezichtsvelden. Elke beschouwer waardeert hen met een eigen subjectieve visie en invalshoek.
Voetbaltrainers behoren ook tot de groep voorbijgangers. Bij vv Nunspeet is dat niet anders.
Hoofdcoach Erwin Brem gaat na dit seizoen vv Nunspeet verlaten. Twee jaar lang was hij de roerganger op een nauwelijks zeewaardig schip. Het Nunspeetse eliteteam dat hij moest leiden liep, en loopt nog steeds, niet over van uitmuntende voetbalcapaciteiten.
Bij zijn aanstelling was hij volledig op de hoogte van deze beperkingen. Hij nam bewust het risico om tegen teleurstellingen aan te lopen.
Toch heeft hij zich met veel ambitie en met volle overgave op de schier onmogelijke taak gestort om de lokale voetbalhelden veilig door het seizoen te loodsen. Het bizarre van zijn Nunspeetse episode is dat tot tweemaal toe de competitie door een wereldwijde pandemie werd stilgelegd.
We zullen dus nooit weten hoe de afrekening aan het eind van de strijd zou zijn geweest als alles volgens het geplande speelschema zou zijn afgewerkt.
Heeft Brem in dat licht een faire kans gehad?
Zelf heb ik daar ambivalente gedachten over. Voor zover ik kan beoordelen, en dat is op afstand en niet van binnenuit de vereniging, is Erwin Brem een sympathieke en sociaal bewogen man.
Aan de, overigens niet overvloedige, persoonlijke contacten met hem heb ik een positieve indruk overgehouden. Een aimabel mens waarmee het gezellig en open converseren is.
Edoch, is een man met een intrinsieke motivatie om optimaal als oefenmeester te fungeren daartoe ook in staat. Kortom; is een goed mens ook een goede trainer?
Nu zie ik vraagtekens en bedenkingen neerdwarrelen.
Met mijn diploma ‘Stuurman aan Vaste Wal’ en met de ervaringen van mijn bescheiden voetbalprestaties in het verleden, stel ik vast dat zijn opstellingen en wisselbeleid bij menigeen de wenkbrauwen liet fronsen. De logica was soms ver te zoeken. Zo handelend ontbrak vaak het vaak aanvertrouwen binnen het team als geheel en verloor Brem een deel van zijn krediet bij enkele spelers. De hersenspinsels van trainers zijn onnavolgbaar en dat is een euvel waaraan vrijwel iedere trainer lijdt. Vaak wil men een eigen speelstijl opdringen aan acteurs die deze taak niet aankunnen.
In ieder geval is de hoofdmacht van vv Nunspeet twee seizoenen op rij van degradatie gevrijwaard gebleven. Heeft Erwin Brem daaraan meegewerkt? Welzeker. Zelfs wanneer de stand op de ranglijst bij het afbreken van de competities als eindstand zou worden genomen, dan vertoefden onze jongens boven de fatale degradatiestreep. Waarvan acte en dank aan Brem.
Straks dus de nieuwe trainer Lucas Hoekman uit Urk met zijn goochel- en trukendoos vol Houdini-acts. Aan degradatie ontsnappen is zijn specialiteit, maar kan hij van Nunspeet ook een waardige subtopper maken? Het gaat zeker nog gesprek- en schrijfstof opleveren.
Wellicht dat hij uit zijn uitgebreide netwerk nog een aardige versterking kan mee- en inbrengen.
Bent u ook zo benieuwd?
Laten we eerst maar eens veilig, waardig en gezond het najaar bereiken zonder Urker-toestanden!
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
