NUNSPEET – Kleding ontwerpen en naaien, beeldhouwen en schilderen. Drie kunstuitingen waarin Suzan Ollebek-Scheele zich meer dan verdienstelijk heeft gemaakt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze kunstenares aandacht krijgt in onze rubriek ,Uit de Kunst’. We zochten haar op in haar ,aanleunwoning’ aan Potbrummel in Hulshorst. Na 23 jaar in Nunspeet te hebben gewoond is zij hier neergestreken in de woning die gekoppeld is aan die van één van haar dochters met haar gezin. Sinds 2003 is zij weduwe, haar man Jan overleed op 67-jarige leeftijd. Het is dan ook voor Suzan fijn om nu bij het ouder worden bij haar dochter te kunnen wonen. Gelegen naast het landgoed Groeneveld is zij omgeven door een prachtige parkachtige natuurtuin waar meerdere beeldhouwwerken van haar een mooie plek hebben gevonden.
Suzan Ollebek-Scheele is geboren in 1939 en opgegroeid in het Zeeuws-Vlaamse Othene, ,,In ’t huusje op den Diek”. Een klein dorp langs één van de binnendijken onder de rook van Terneuzen. Na de basisschool kon ze niet naar de middelbare school omdat zij door ziekte van haar moeder al vroeg voor de jongste kinderen moest zorgen. Suzan:,,Als 13-jarige zorgde ik eerst voor de kleintjes voor ik aan mezelf toekwam. Een onderwijzer heeft nog pogingen gedaan om me verder te laten leren, maar dat ging niet door de thuissituatie. Bij mijn ouders had ik de concessie afgedwongen: als ik dan toch thuis moet blijven om dan toch één dag in de week naar school te mogen en dan vooral om tekenles te krijgen. Als kind heb ik altijd fanatiek getekend. In de tijd dat ik nog thuis moest helpen kon ik als alternatief wel twee avonden in de week naar een nicht die coupeuse was. Daar leerde ik patroon tekenen en praktijk naaien. Toen ik 14 was kon ik al mijn eigen kleding maken. Mijn passie voor tekenen kon ik hierbij goed gebruiken.
Eerste schilderijtjes
Op mijn 16e kreeg ik van mijn ouders een klein schilderkistje met olieverf. Toen ben ik dus begonnen met schilderen. Dat ging me goed af want de lichtdrukkerij waar ik toen was gaan werken en die ondermeer reclamemateriaal verkocht, plaatste mijn schilderijtjes in hun etalage. Ik schilderde portretjes en landschappen, eerst van plaatjes maar ik ontdekte al gauw dat ik liever mijn eigen draai eraan ging geven”.
Al vroeg kreeg Jan Ollebek, uit het naburige Terneuzen, de jonge Suzan in het vizier. Suzan:,,Die knul liep me maar achterna en op een gegeven moment dacht ik dan ga ik toch maar een keer met hem uit en het is aangebleven. In 1959 zijn we vanuit mijn ouderlijk huis getrouwd. De eerste jaren hadden we een weekendhuwelijk omdat Jan (inmiddels militair geworden) in de kazerne verbleef. Door meerdere overplaatsingen was het krijgen van een eigen woning lastig. Via Hulst, Putte (aan de Belgische grens) en Ossendracht kwamen we op een flatje vierhoog in Leiden terecht. Dat was niet leuk. Ik had het gevoel opgesloten te zijn in een termietenhoop. Hier had ik gelukkig wel een goede baan bij de Fugro. Ik had de laatste jaren voor ons trouwen ook in Terneuzen gewerkt als lichtdrukster op een drukkerij. Daar werkten we ondermeer voor Rijkswaterstaat en architecten. Hier heb ik heel wat bestekken gelezen en bouwtekeningen bekeken. Op die manier heb ik me dus wel kunnen ontwikkelen. Als hobby maakte ik daarnaast nog regelmatig kleding zowel voor mezelf als voor de beide dochters, die in Hulst waren geboren.
Naar Nunspeet
Op de flat in Leiden troostte ik me maar met de gedachte dat er toch wel weer een overplaatsing zou komen en dat werd Nunspeet. Jan werd overgeplaatst naar de Winkelmankazerne in 1973. Toen de wijk Oenenburg opgeleverd werd kregen we een huis in de Jan Mankesstraat waar we tien jaar hebben gewoond. Daarna hebben we samen nog een heel aantal jaren aan de Oogstweg gewoond. Na het overlijden van mijn man ben ik er blijven wonen tot 2019. Nu woon ik dus met veel plezier in Hulshorst. In de eerste jaren in Nunspeet werkte ik op de administratie van een bedrijf, maar dat ging al vrij snel failliet en dus kwam ik zonder baan te zitten. Ik was inmiddels dertig en zonder diploma’s kreeg je niet gauw een baan, dan was je al gauw te duur. Ik naaide nog altijd voor onszelf en voor kennissen. Ook had ik de opleiding aan de modevakschool afgemaakt. Buurvrouwen wisten dat ik coupeuse was en zij begonnen aan me te trekken om ook hen de kunst van het naaien te leren, wat ik met plezier heb gedaan. In dezelfde tijd vroegen ze ook in het Dorpshuis iemand om les te gaan geven. Dat werd dan gefinancierd vanuit de nalatenschap van mevrouw Molijn de Groot. (Nu het Van de Broek Lohmanfonds). Daar heb ik aan veel vrouwen naailessen gegeven.
Beeldhouwen en schilderen
Tijdens het opgroeien van de kinderen en later met mijn baan is het schilderen wat op de achtergrond geraakt. Ik vond het schilderen altijd leuk, maar wist ook als ik het ga doen dan wil ik het ook professioneel doen en niet zomaar af en toe een schilderijtje maken. Toen ben ik op de Vrije Academie begonnen aan de opleiding schilderen en ook beeldhouwen. Ik ging altijd al naar de exposities kijken. Het eerste jaar ging ik schilderen, daarna koos ik voor het beeldhouwen, dat stond dicht bij mijn vak als coupeuse, dan ben je ook drie dimensionaal bezig. Al gauw werd duidelijk dat ik er feeling voor had en kreeg ik ook opdrachten. De vraag waar mijn voorkeur naar uitging, beeldhouwen of schilderen kon ik nog niet duidelijk beantwoorden. Al doende kreeg het beeldhouwen toch mijn voorkeur. Ik heb wel voor beide het certificaat behaald. Ik ben meer beeldhouwer dan schilder. Schilderen vind ik ook leuk, maar dat doe ik nu veelal thuis. Het boetseren/beeldhouwen doe ik nog met een groepje collega’s op de Academie. Ik ben tot mijn 80ste actief geweest binnen de Vrije Academie in meerdere hoedanigheden als vrijwilliger. Ook zat ik nog een poosje in het bestuur, maar toen het een stichting werd ben ik gestopt. Ook was ik nog tot 2019 actief als vrijwilliger voor de kunstroute, die ik samen met Kees Spapens had opgericht. In de eerste jaren in het bestuur en later voor algemene ondersteuning.
Door mijn leeftijd wordt het beeldhouwen nu fysiek toch wat zwaarder. Ik heb nog wel steen om mee te werken, maar dan zachte. De atelierruimte wordt nu nog gebruikt als werkplaats als gevolg van de verbouwing van het huis, maar dat kan ik straks gebruiken als atelier/werkplaats. Ik maak graag portretten, iets vangen van het wezen van de mens. Dat kan zowel op doek als in steen, dat kan samengaan. Soms raken de portretten een emotionele snaar en als ik dan zie hoe blij en dankbaar men dan is geeft dat veel voldoening”. Voor Suzan Ollebek-Scheele is het krijgen van een opdracht nog altijd een mooie uitdaging. Als de atelierruimte klaar is hoopt zij nog een aantal jaren te kunnen genieten als schilder en beeldhouwer. Daarnaast kan ze zich heerlijk bezig houden met vormgeven in het groen in de mooie natuur in haar directe woonomgeving. Zij is te bereiken onder 06-26509599 of via s.ollebekscheele@gmail.com.
AG
uit de Veluwse Courant van mei 2021
