‘Op het Kruirad zakte in tot mijn knieën in een sinkhole’
NUNSPEET – Om meteen maar een groot misverstand uit de wereld te helpen: we mogen Yolanda van der Stap géén postbode meer noemen, maar postbezorger. ,,Voorheen werd de post door de postbode zelf gesorteerd, maar nu gebeurt dat op een sorteercentrum. Een postbezorger, zoals ik, krijgt de post als voorgesorteerde bundel aangeleverd,’’ begint ze. ,,Ik krijg de postbundel aangeleverd in de goede volgorde; als er iets verandert, geef ik dat door zodat ze op het sorteercentrum weten dat de volgorde moet worden aangepast. Het zal duidelijk zijn dat ik dat de afgelopen jaren vaak heb moeten doen.’’
De dag begint voor Yolanda als ze uit zichzelf wakker wordt. ,, We hebben twee wekkers, maar doorgaans word ik vanzelf wakker rond de klok van zeven uur. Mijn man werkt onregelmatig, hij is machinist bij NS, dus hij heeft een eigen wekker, waar ik overigens niet voor mijn bed uitkom. Die tijd hebben we gehad’’, lacht ze. Om acht uur is het, vaste prik, tijd voor koffie en de tijd tot het vertrek naar haar werk besteedt Yolanda aan het doen van huishoudelijke klusjes. ,,Om tien uur ga ik naar de Berenbosweg, waar het depot van Post is gevestigd. Ik deel eerst samen met een collega de tassen uit en vertrek doorgaans even over half elf met volle fietstassen,’’ vertelt ze. De wijken waar Yolanda post bezorgt zijn Molenbeek, het Groene Portaal, Bunterhof en Bunterzoom en eindigt bij het Rode Kruisgebouw waarvandaan het nog maar een wipje naar haar huisadres. Ze heeft altijd een vaste route. Yolanda: ,,De piekdagen dinsdag, donderdag en zaterdag zijn het langst. Dan ben ik pas tegen vier uur thuis. Op de daldagen woensdag en vrijdag ben ik doorgaans al om een uur of één, twee, thuis, maar donderdag is altijd de drukste dag van de week. Pas als ik thuis ben van mijn ronde, ongeacht de tijd, ga ik een hapje eten; ik neem alleen een flesje water mee voor onderweg.’’
Yolanda staat in de wijken waar ze bezorgt bekend om haar goedlachsheid en haar vrolijkheid. ,,Ik vind dit het leukste werk wat er is’’, zegt ze. De reden dat Yolanda ervoor koos om postbezorger te worden ligt min of meer in haar verleden. Yolanda ,,Oorspronkelijk kom ik uit Apeldoorn, maar ik heb jaren in Dordrecht gewoond. Daar had ik 25 jaar een eigen kapperszaak. Toen mijn oudste dochter in Nunspeet ging wonen en wij opa en oma gingen worden, besloten we om naar Nunspeet te verhuizen. Toen ik hier eenmaal woonde en zag hoeveel kapperszaken er in Nunspeet waren op dat moment, besloot ik iets anders te gaan doen. Als kapper praten mensen altijd met je, soms leggen ze hun hele ziel en zaligheid bloot. Ik wist dat ik die contacten ontzettend zou gaan missen doordat ik die mensen achterliet; dat bouw je in een nieuwe woonplaats niet zo snel meer op. Als postbode ben je de hele dag in contact met mensen en daar houd ik van. Ik hoorde pas iemand zeggen ‘kapsters en postbodes weten altijd alles’, daar moest ik zo om lachen, zeker toen ik die meneer vertelde wat mijn vorige beroep was. Ik vind het heerlijk om de vogeltjes te horen fluiten en ze te zien. Onlangs zag ik zelfs een groene specht, zo mooi. En dan de seizoenen die wisselen, hoewel ik de sneeuw van afgelopen winter niet echt kon waarderen. Mijn wielen zaten vol met sneeuw, ik moest er echt doorheen ploegen. Ik deed die dagen twee keer zo lang over de bezorging als anders. En verder zwabber ik naar iedereen die ik tegenkom of ze komen naar mij voor een praatje. Als ik zie dat ergens een baby is geboren dan doe ik een kaartje in de bus of als ik weet dat ergens iemand is overleden, dan doe ik dat ook. Ik hoor dan later dat ze dat erg op prijs stelden. Weet je, je moet zelf van dit werk iets leuks maken en dat doe ik. Zelfs als het regent denk ik ‘nou, dan word ik nat en daar kan niemand wat aan doen’. Als ik thuiskom doe ik mijn natte kleren uit en ga ik onder de douche, klaar.’’
Yolanda heeft de afgelopen jaren de wijk Molenbeek steen voor steen zien opbouwen. ,,Het was af en toe flink zoeken voor me, als er weer een straat klaar was, en natuurlijk heb ik een paar jaar flink door het zand moeten banjeren. Ik draag altijd goede wandelschoenen om te voorkomen dat ik door mijn enkels ga. Regelmatig had ik het probleem dat ik mijn fiets niet goed neer kon zetten in het mulle zand. Als die vol is, dan wil het nog wel eens gebeuren dat ie kantelt en alles uit de tassen valt, en dat is inderdaad een paar keer gebeurd. Maar het vreemdste wat mij in die periode is overkomen is die keer toen de stratenmakers bezig waren op het Kruirad. Ik liep over het zand en zakte opeens tot aan mijn knieën in een sink hole. De stratenmakers hebben mij toen moeten redden. Ze zwaaien nog steeds naar me als ik ze ergens tegenkom.’’ Yolanda heeft een speciale band met de honden die ze tijdens haar bezorgronde tegenkomt. ,,Toen ik nog in de buitenwijken bezorgde, gebeurde het wel eens dat op de boerenerven grote honden op me afkwamen. Om ze te vriend te houden nam ik hondenkoekjes mee, en dat werkte goed.
Die hondenkoekjes schijnen alle honden op mijn bezorgronde lekker te vinden, want elke hond die mij ziet en ooit een brokje heeft gekregen trekt zijn of haar baas naar mij toe. Ik moet wel eens lachen als ik zie dat mensen hun hond nauwelijks kunnen houden als ze me zien. Ze schijnen me zelfs vanuit de verte te zien aankomen en ik hoorde pas van een mevrouw dat haar hond op een andere manier blaft als ik voor de deur sta,’’ lacht ze. Over het algemeen maakt Yolanda tijdens haar werk geen vervelende dingen mee, behalve dan die ene keer dat ze door een hond die over het hek sprong werd gebeten. Yolanda: ,,Het was gelukkig niet erg, maar ik heb wel meteen tegen de eigenaresse gezegd dat ik de post daar niet meer in de bus deed als de hond buiten was. En als ik de beruchte blauwe brieven in de brievenbus gooi, vragen ze me wel eens of ik ze weer mee wil nemen, maar over het algemeen is iedereen aardig. Ik krijg zelfs wel eens koffie aangeboden.’’ In haar vrije tijd heeft Yolanda één hele grote hobby en dat is het oppassen op haar drie kleinkinderen. ,,Op zondagavond vertrek ik met mijn man naar Leiderdorp. Dan slapen we bij onze jongste dochter en passen we ‘s maandags samen op ons kleinkind. Op maandagavond rijden we dan weer terug. Op vrijdag om de week pas ik bij mij thuis op de kinderen van mijn andere dochter. Dat is best een druk bestaan, maar ik vind het heerlijk’’, zegt ze.
Daarnaast is ook tuinieren één van de grote hobby’s van Yolanda, naast fietsen, wandelen en af en toe een spelletje spelen en een beetje tv kijken. Rond elf uur ligt Yolanda in bed, waar ze graag nog een uurtje ligt te lezen alvorens om twaalf uur het licht uit gaat. We hebben het hier over een tevreden mens!
Door Ank Herstel
Uit de serie ’24 uur met…’ uit de Veluwse Courant.
