De tweede competitieronde heeft Nunspeet in Mijdrecht tegen Argon een zege gebrachtMet kunst- en vliegwerk werd de kleinst mogelijke overwinning (0-1) over de streep getrokken. In een aanvankelijk gelijkopgaande partij kwam Nunspeet nauwelijks in de problemen.
Nadat de Nunspeters met tien man kwamen te staan, werd het voetballen met de rug tegen de muur. Met geluk en wederom een uitstekende doelman Jardi Niebeek, gingen de punten mee terug naar de Veluwe. Het enige doelpunt van de wedstrijd kwam van de voet van Maikel van der Wijk. Hij verzilverde op uitstekende wijze een vrije trap.
Dat Nunspeet nu al drie spelers met een rode kaart geconfronteerd ziet, maakt de personele problemen alleen maar groter voor de uitwedstrijd volgende week in Huizen tegen ‘De Zuidvogels’. Zonder de geblesseerde en geschorste spelers wordt het een zware partij!
vv Nunspeet 3-2-1
De aanhef boven deze column is de kortst mogelijke samenvatting van het competitieseizoen tot dusver. Drie rode kaarten in twee wedstrijden met één gescoord doelpunt. Vooral dat laatste getal baart de meeste zorgen.
Na zo’n slordige 200 minuten voetbal prijkt er slechts één Nunspeetse treffer op de tabel.
Een fraaie, dat zeker. Centrumaanvaller Maikel van der Wijk verschalkte afgelopen zaterdag de sluitpost van Argon met een prima genomen vrij trap vanaf een meter of achttien. De doelman zweefde nog wel naar de bedreigde hoek doch plofte kansloos tegen de groene mat.
Er was een dood spelmoment nodig om ongehinderd te kunnen uithalen en te scoren. Uit combinaties of individuele acties lukt het Nunspeet niet om het net te vinden. Slordigheid, onzuiverheid, matige balbehandeling, beperkt technisch vermogen en een gebrek aan voetbalslimheid zijn de oorzaken van het uitblijven van de broodnodige doelpunten. Deze onvolkomenheden zijn niet met een extra training uit de wereld geholpen. Het vraag bij de spelers om rust, overzicht en beheersing.
Elementen van de bovenste sportplank waar de Nunspeters nog niet bij kunnen.
De drie rode kaarten zijn het gevolg van een gebrek aan zelfbeheersing en intellectuele knulligheid.
De veldverwijzingen waren het resultaat van twee gestapelde gele kaarten. Dat maakt het nog pijnlijker daar er kennelijk geen waarschuwend effect van de eerste kaart uitging.
Vorige week startte Andrew Galea het kaartenfestival. Afgelopen zaterdag gaven eerst Enes Keklikoglu en daarna Dani Schmitz daar een vervolg aan. Laatstgenoemde presteerde het zelfs om na het laatste fluitsignaal nog een rode kaart op zijn palmares bij te schrijven.
De mondjes zijn bij enkele spelers meer bedreven dan de beentjes. De genoemde zondaren zijn spelers die al enkele jaren op het hoogste niveau meedraaien en dus mag je van hen toch enig volwassen gedrag verwachten. Een voorbeeld voor de jonge instromers zouden ze moeten zijn.
Een tip voor het trainersgilde: Begin eens met z’n tienen en zet er later een speler bij. Lijkt mij een verrassend effect te kunnen opleveren.
Neem bijvoorbeeld Gieljan Tissingh, een afgezwaaide veteraan die door een waterval aan geknakte acteurs noodgedwongen weer op het podium is gehesen. Tegen Argon in Mijdrecht was hij de beste veldspeler bij vv Nunspeet. Bij hem wel rust en overzicht. Hij gaf op de juiste wijze leiding aan de jonge, onervaren spelers als Ruben Kappers en Fabian Zoet. Dit tweetal presteerde naar behoren.
Het zijn nog knoppen waarvan je nu nog geen volle ontplooiing mag verwachten.
Komt tijd, komt bloei!
Die bloeitijd is bij doelman Jardi Niebeek inmiddels wel prominent te bewonderen.
Net als vorige week moest hij heel veel aanstormende bedreigingen temmen. Dat deed hij met verve en daar waar hij even moest passen bood het witte kader hem de hulp die hij met zijn acteren afdwingt. Dat de Nunspeetse goalie nu al twee maal op rij uitgroeide tot de ‘Man van de Wedstrijd’ is voor hem uiteraard fantastisch, maar een zorgelijk feit voor de rest van het team. Een duel waarin hij leunend tegen de doelpaal een ontspannen conversatie kan voeren met de supporters achter hem zou een welkome afwisseling zijn.
Nu heeft Nunspeet pas kennis gemaakt met twee onbekende opponenten uit het westelijke strijdgebied, te weten De Meern en Argon. Beide tegenstanders produceerden geen topvoetbal.
Povertjes is een betere kwalificatie. Dan zou je van Nunspeet twee eclatante overwinningen kunnen en mogen verwachten. Dat die er niet kwamen geeft aan dat het Veluwse niveau ook nog steeds schraal en schamel blijkt. Er ligt nog een universum open voor verbetering en spelverheffing.
De overwinning tegen Argon zou daar een eerste aanzet toe kunnen zijn. Dat er succes kan worden geboekt zonder te schitteren moet toch vertrouwen geven.
‘Groots en meeslepend wil ik leven’, schreef de dichter Hendrik Marsman. Zo zou Nunspeet moeten spelen. Te beginnen komend weekeinde tegen De Zuidvogels in Huizen.
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Comments are closed.