De Zuidvolgels hadden zaterdag in Huizen geen kind aan vv Nunspeet. Nunspeet was de hele wedstrijd de onderliggende partij en keek in de rust al tegen een 2-0 achterstand aan.
In de rust bracht trainer Lucas enige omzettingen aan die helaas niet het gewenste resultaat opleverden. Direct na de spelhervatting moest Nunspeet de 3-0 incasseren. Een hoog schot op het doel werd door doelman Jardi Niebeek foutief ingeschat en daarmee was de laatste hoop op een goed resultaatwel verkeken.
Halverwege de 2e helft scoorde Emiel Goud de enige treffer van Nunspeetse zijde. De vreugde daaromtrent was van korte duur. Niet veel later noteerden De Zuidvogels een 4e treffer. Daarna lieten De Zuidvogels de teugels zakken en Nunspeet bleef totaal onmachtig met een 4-1 nederlaag als eindresultaat.
Doorgaan op deze heilloze weg wacht Nunspeet een zwaar seizoen. Komende zaterdag staat de wedstrijd tegen het hoger geplaatste SDC Putten op het programma. Rehabilitatie of op een stap naar dreigende degradatie? Iedereen die vv Nunspeet goed gezind is hoopt natuurlijk op de eerste optie.
Keizerlijke Observaties, een column.
Modderfiguur
Een heerlijk zonnetje, aangename temperatuur, geen spatje regen en een prima bespeelbare kunststof grasmat. Toch lukte het vv Nunspeet in Huizen in deze omstandigheden om een modderfiguur te slaan. En dat is in de laatste maanden niet voor het eerst.
De wedstrijd van dit weekeinde leek voor Nunspeet op een doodsstrijd en voor De Zuidvogels op een bedaard oefenpartijtje. In de einduitslag kwamen de krachtsverhoudingen maar deels tot hun recht.
De Zuidvogels toonden clementie en met mildheid stuurden ze de Veluwenaren slechts met een 4-1 nederlaag huiswaarts.
Dat technisch hoofdverantwoordelijke Lucas Hoekman na afloop boos en geërgerd terugkeek op het duel is niet verwonderlijk. ‘Een portie gereguleerde boosheid is gezond en getuigt van betrokkenheid’, zo las ik recent. Dat het zo glorieus geëindigde elftal van het vorige seizoen nu acteert als een stelletje wasknijpers met een veel te strakke veer tussen de benen, zal hem rauw op het dak vallen. Waar vorig seizoen soms superioriteit werd getoond is nu inferioriteit de standaard.
Als verweer en motivering van de zwakke competitiestart rollen vele excuses over de supportersschare heen. Veel geblesseerde en geschorste spelers, de lage gemiddelde leeftijd van het team, het niet kunnen spelen in de gewenste formatie, het schuiven van spelers naar onwennige posities op het veld en daar bovenop ook nog het ontbreken van de juiste wedstrijdmentaliteit.
Het zijn voor een deel verzachtende omstandigheden waarbij aangetekend dat de schorsingen simpel voorkomen hadden kunnen worden door een slot op de mond en een beetje voetbalgogme.
Op dit punt zijn de gearriveerde spelers nog niet veel verder in hun ontwikkeling dan de jeugdspelers die nu een klus moeten klaren waar ze nog te licht en te onervaren voor zijn.
De belangrijkste oorzaken van de huidige reeks teleurstellingen blijft onbesproken.
Momenteel komen de Nunspeetse acteurs gewoon klasse en kwaliteit te kort. Dit gegeven is zo fundamenteel dat er naar de nabije toekomst met zorg gekeken moet worden.
Schorsingen en blessures verdwijnen met het verstrijken van de tijd maar de terugkeer naar een stevig kaliber voetbal is niet afhankelijk van tijd. Dat vraagt om talent, creativiteit en capaciteiten.
Die komen niet met het verschuiven van de wijzers.
In de strijd tegen De Zuidvogels kwamen deze tekortkomingen gênant bloot te liggen. De vleugelaanvallers Emiel Goud en Jonathan van ’t Hof hebben de grootste moeite een tegenstander te omspelen en het opzetten van combinaties met de spitsen en middenvelders loopt te vaak spaak.
Het duo Maikel van der Wijk en Vincent Huisman opereert met de uitstraling van een long-covid-patiënt. Traag, moeizaam en puffend. Ook de talentvolle Melle van der Woude kon niet zijn stempel op het spel drukken. De meeste passes van zijn voet vonden een tegenstander of een loze ruimte.
Samen met jeugdspeler Fabian Zoet vormde hij een duo op centrale deel van het veld, maar een centrale rol konden geen van beiden vervullen.
De flankverdedigers Ruben Kappers en Karim Mulder dragen ook al niet bij aan enig stuwend vermogen. Na balverovering staren ze verdoofd in de koplampen van de tegenstanders. ‘Waarheen, waarvoor’, zong Mike Telkamp ooit. Het zou zo maar het huidige clublied van vv Nunspeet kunnen zijn. Zelfs verdediger Andrew Galea, vaak de spreekwoordelijke rots, komt regelmatig om in de branding. Achter hem bereikte doelman Jardi Niebeek ook niet de toppen van zijn kunnen.
De weer opgetrommelde routinier Gieljan Tissingh, zeker niet de minste speler zaterdag, kon de lekkage in de defensie ook niet stoppen.
Na de pauze werden er enkele wisselingen doorgevoerd. De nieuwkomers konden het tij niet keren.
Het is ook een onmogelijke taak om een lijk te reanimeren.
Oud-wielrenner, wijlen Gerrie Knetemann, kwam ooit met de volgende uitspraak voor de microfoon: ‘Ik heb renners gezien die ’s avonds bijna opgebaard lagen en de volgende morgen weer vrolijk vooraan koersten’.
Laten we hopen dat de Nunspeetse spelers die renners zijn!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Comments are closed.