NUNSPEET – De wedstrijdklok stond al enige minuten op 90.00 minuten toen verdediger Enes Keklikoglu een voorzet in eigen doel gleed. Doelman Jardi Niebeek was machteloos en het gehele team radeloos. Even later klonk het eindsignaal en boekte Nunspeet een derde nederlaag in de eerste vier competitiewedstrijden. Het was allemaal zo voortvarend begonnen, zaterdagmiddag thuis tegen SDC Putten.
De Nunspeters begonnen met veel passie en zette veel druk op de vijandelijke verdediging. Onder die druk bezweek al snel de Puttense doelman Velanas waarna Emiel Goud fortuinlijk de voorsprong voor Nunspeet realiseerde. Diezelfde Emiel Goud verzuimde in de eerste helft de voorsprong te verdubbelen door alleen voor de keeper te falen. Ruststand 1-0.
In het twee bedrijf dicteerde SDCP de wedstrijd. Uit een vrij trap kwam de gelijkmaker op de borden. De extra tijd werd Nunspeet fataal.
Nunspeet speelt volgende week voor de beker in en tegen Berkum. Een lastige opponent. Daarna pakt men de competitie weer op waarin de weelde van vorig seizoen ver te zoeken is.
Keizerlijke Observaties, een column.
Nunspeet te licht voor deze zware competitie?
In dit stadium van het voetbalseizoen is het nog te vroeg om over een crisis te spreken.
De behaalde resultaten tot op heden zijn wel aanleiding tot een flink portie verontrusting.
En als er al sprake is van een crisis, dan zeker geen energiecrisis. Zaterdag tegen SDC Putten stopte het Nunspeetse eliteteam ruim voldoende energie in de strijd. Wilskracht en ondernemingslust in overvloed. Toch zijn deze ingrediënten niet voldoende om het gebrek aan kwaliteit te compenseren.
Een exponent van de geleverde energie balt zich samen in Emiel Goud. Zijn ijver en werklust zijn binnen het team ongeëvenaard. Hij combineert intensiteit en snelheid tot een geducht wapen.
Met dit wapen forceerde hij dan ook kort na het spelbegin de eerste treffer van het duel.
In het moderne voetbal is er echter meer nodig dan pit en vaart. Balvaardigheid, raffinement en sluwheid zijn onontbeerlijk. Het gebrek daaraan was de reden dat diezelfde Emiel Goud even later niet zijn tweede treffer kon laten aantekenen. Dit euvel diende zich in voorgaande duels ook al aan.
Het is alom bekend dat Nunspeet al jaren met een spitsenprobleem kampt. Ook in het vorig seizoen werden heel veel treffers geproduceerd door de vleugelspelers en de acteurs op het middenveld.
Met de komst van Maikel van der Wijk lijkt dit mankement vooralsnog niet verholpen. Ook aan hem kleven te veel technische onvolkomenheden. In het combinatiespel is hij ook nog geen uitblinkende pion. Hij moet duidelijk zijn draai nog vinden. Hij werd ver in de tweede helft vervangen door Vincent Huisman die overigens identieke tekortkomingen aan de dag legt. Lood om oud ijzer.
Het lood begint de Blauw-Gelen wel aardig in de schoenen te zakken. Het spel van de middenvelders is te mager. Deze schakelspelers zijn belangrijk bij aanval en verdediging. In voorwaartse richting missen ze de benodigde stuwkracht en in hun afweerfunctie schieten ze als eerste golfbrekers te kort. De Puttense garde kon, vooral naarmate de wedstrijd vorderde, tamelijk ongestoord de aanvalsgolven richting het Nunspeetse heiligdom laten deinen. Nu was de verdediging bij Nunspeet zeker niet de zwakste linie van de equipe, met uitzondering van Enes Keklikoglu die zijn tegenstrever vaak veel te veel ruimte laat. Daarnaast schoof hij in diep in blessuretijd het ronde leer in eigen touwen en maakte tevens gretig gebruik van zijn abonnement op het onbeperkt verzamelen van gele kaarten.
Het aantal opgeviste kaarten, geel en rood, overstijgt met speels gemak de hoeveelheid gescoorde treffers tot nu toe. In vier duels tot vier treffers komen is minder dan kruimelwerk, waarbij opgemerkt dat één die vier goals ook nog door een tegenstander als cadeau werd aangeboden. Met dit moyenne komt Nunspeet zeker niet uit de gevarenzone. Nunspeet blijkt een kaartenhuis en geen bolwerk!
Een lichtpuntje is de terugkeer van Reijer Roelofsen. Hij opereerde weer als vanouds in het centrum van de verdediging en deed dat zeker niet onverdienstelijk. Hij is fors en potig en straalt onverzettelijkheid uit. De beide tegentreffers kunnen hem niet aangerekend worden. Hij was toen al gewisseld. Duidt dit gegeven op iets wezenlijks? Laten de trainers maar eens aan het overpeinzen slaan. Of doelloos data analyseren!
De gelijkmaker van SDCP kwam tot stand uit een vrij trap die door de muur en doelman Jardi Niebeek niet gekeerd kon worden. Een fatale glijpartij in de extra tijd was de doodssteek voor de Nunspeters zoals de kop van het bovenstaande verslag al gevat beschrijft.
Wat blijft bij Nunspeet zijn lege handen en schaamrode koontjes. Dat is niet de kleur op de wangen die de supporters graag zien. Het verlangen naar spelvreugde binnen de lijnen en blijdschap langs de lijn wordt elke week groter. Verlangen is het heilzaam begeren en uitzien naar wat ontbreekt.
En ontbreekt nog heel veel aan de Blauw-Gele formatie!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Comments are closed.