Na een aantal zwakke wedstrijden kwam vv Nunspeet zaterdag tegen FC De Bilt weer eens tot winst. Door deze zege kruipt Nunspeet wat weg van de gevarenzone. Aanvankelijk leek het er op dat de route op de kwakkelende weg werd voortgezet.
Zoals in voorgaande duels was Nunspeet gelijkwaardig aan de tegenstander. Het bekende manco kwam weer duidelijk naar voren. Aanvallen, kansen creëren maar dan niet kunnen afronden. FC De Bilt echter had aan één kans genoeg. Al na tien minuten belandde de bal met een fraaie boog achter doelman Jardi Niebeek. Nunspeet kon daar maar moeilijk iets tegenover stellen.
Pas toen trainer Lucas Hoekman een kwartier voor het eindsignaal de net van een blessure herstelde Reijer Roelofsen liet invallen kantelde de wedstrijd. Hoewel Roelofsen normaliter als centrale verdediger speelt, werd hij nu naar de punt van de aanval gestuurd. Daar veroorzaakte hij zoveel onrust in de Utrechtse verdediging dat de overige Nunspeetse aanvallers meer ruimte kregen, die volop werd benut.
In de 80e minuut nam uitblinker Max Jansen op gewiekste wijze een vrij trap die perfect voor de voet van Jonathan van ´t Hof belandde. Die haalde onbarmhartig uit en het net in de bovenhoek werd het eindpunt. De gelijke stand was bereikt. Niet veel later caramboleerde een inzet via lat en paal voor de schoen van Dominique van der Grift die gortdroog het leer snoeihard in de touwen knalde. De broodnodige 2-1 winst was binnen en eindelijk rolde er weer eens een warm applaus van de tribunes.
Volgende week speelt Nunspeet de laatste competitiewedstrijd voor de winterstop in Purmerend tegen vv ZOB. Aanvang 14.30 uur.
Keizerlijke Observaties, een column.
Redding door RRR.
Hoe kun je een negatieve status-quo doorbreken? Hoe krijg je weer beweging in een pijnlijke stilstand? Welke hulp moet je inroepen bij een hardnekkige sportieve hulpeloosheid?
Zo maar wat thema’s waarover je struikelt wanneer je de laatste tijd de capriolen van de Nunspeetse aanvallers hebt gevolgd. Aan enthousiasme en inzet geen gebrek. IJverige luitjes, overijverig wellicht.
Is dat niet de valkuil? Heeft de gretigheid en de geestdrift de rust en het overleg verdrongen?
Daar had het alle schijn van. De broodnodige treffers wilden maar niet van de voeten komen.
Als trainer zit je dan tamelijk machteloos op de bank. Veel opties en positiewisselingen zijn de revue al gepasseerd maar de doelpuntenoogst bleef onder het bestaansminimum. Hoofdcoach Lucas Hoekman moet ook roeien met de beschikbare riemen. Helaas bleken die roeispanen keer op keer niet meer dan ontoereikende theelepeltjes. Het is werken bij de plantsoenendienst zonder hark, schop en schoffel. Goede wil kon steeds de weg niet vinden.
Zo ook dit weekeinde thuis tegen FC De Bilt. Tijdens de eerste vijf kwartier van de strijd verviel Nunspeet in het stramien van de achterliggende wedstrijden. Zeker niet de mindere van de Utrechtse opponent zwoegde de Veluwse equipe vruchteloos. Voor het vijandelijke doel stond niet alleen een doelman maar ook een robuuste mentale muur waarin geen bres te vinden was. Riante kansen dienden zich aan, prijzen werden aangeboden maar niet geïnd. FC De Bilt gaf nog even een college over effectiviteit door de enige kans die zich in de beginfase aandiende ook direct tot treffer te promoveren.
Dan diep in de tweede omloop van tweekamp gaat trainer Lucas Hoekman over tot een onorthodoxe ingreep. Veel offensieve opties had hij niet in de dug-out zitten dus stuurde hij de rasverdediger Reijer Roelofsen naar de punt van de aanval. Als voetbal wetenschap zou zijn dan leek deze wisseling nutteloos. Er lijkt ook geen enkele uitkomst van de data-analyse voorhanden om deze ingreep te onderbouwen. Het tegendeel bleekechter waar.
RRR, Reijer Rambo Roelofsen begint aan zijn missie. En hoe!
Het woordenboek heb ik er nog even op nageslagen om zekerheid te krijgen over de titel ‘Rambo’:
‘Rambo is een persoon die op autoritaire wijze en vaak met brute kracht problemen naar eigen inzicht oplost en orde schept’. Die aanpak was de oplossing. Door zijn komst raakte de Utrechtse defensie uit balans en vond niet meer de rust om in kalmte de problemen op te lossen.
De ander Nunspeetse spelers namen de attitude van Roelofsen over en uit het niets stond ‘De Wiltsangh’ in vuur en vlam.
Eerst knalde Jonathan van ’t Hof de gelijkmaker op sublieme wijze op het scorebord en niet veel later
sloeg de tweede bom van de voet van Dominique van der Grift met nucleaire kracht in.
De verdiende buit was binnen. Dit laatste kwartier zou de ommekeer ten goede voor Nunspeet kunnen inluiden. Volgende week in de uitwedstrijd tegen ZOB zal blijken hoe waardevast deze fase voor de Veluwenaren is. Deze opsteker mag door iedereen die Nunspeet een warm hart toedraagt worden omarmd.
Als geboren en onvervalste Nunspeter, zoals de auteur van dit epistel, kan men zich natuurlijk afvragen waarom juist twee Harderwijkers de stevigste pijlers onder dit laatste succes bleken.
Max Jansen heeft na twee duels al een prominente plek opgeëist en werd terecht ‘De Man van de Wedstrijd’. Voor het niveau waarop Nunspeet acteert, beschikt hij over de juiste mix van rust, overzicht, techniek en zuiverheid in het versturen van passes.
Hij moet nu aantonen dat hij geen eendagsvlieg is doch een dartelende vlinder op weg naar de volgende lente. ‘Een nieuwe lente, een nieuw geluid´, schreef de dichter Herman Gorter ooit.
Ik zie het succesvolle optreden van de Harderwijkers als een prima regionale samenwerking.
Het melange bepaalt de smaak. En die is nu (even) opperbest!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Het laatste kwartier ging inderdaad prima. Dan maar zo laten staan, zou ik zeggen.
Comments are closed.