Afgelopen zaterdag ging Nunspeet op bezoek bij titelkandidaat Montfoort. Voor trainer Pluim de 2e wedstrijd onder zijn leiding waar de wedstrijd tegen ZOB met 2-3 verloren ging, was het zaak een goede wedstrijd op de mat te leggen. Ondanks het grote verschil op de ranglijst was het zaterdag een goed voetballend Nunspeet dat Montfoort het regelmatig moeilijk wist te maken. Zo was het in de 2e minuut al bijna raak, Emiel Goud wist met zijn snelheid directe tegenstander achter zich te laten, maar zijn voorzet wist Vincent Huisman net niet te bereiken.
Nog geen 10 minuten opnieuw een grote kans voor Nunspeet maar de 0-0 tussenstand bleef op het scorebord staan. Na 20 minuten de eerste kans voor Montfoort een afstandsschot werd slecht verwerkt door keeper Sean Poot, maar Montfoort wist hier niet van te profiteren. Na 30 minuten leek Nunspeet recht te hebben op een strafschop. Jonathan van’t Hof werd in kansrijke positie ouderwets pootje gehaakt, maar de scheidsrechter zag hierin geen overtreding.
Toch kwam Nunspeet verdiend op de 0-1. Opnieuw een goede voorzet vanaf rechts van Enes Keklikoglu werd keurig afgerond door Melle van der Woude.
In de 2e helft een ongewijzigd Nunspeet dat, opvallend, het beste van het spel wist te behouden. Zo was het opnieuw Goud die de wedstrijd direct naar rust in het slot had kunnen gooien maar zijn inzet was helaas net niet hard genoeg. Na 15 minuten trapte de scheidsrechter in een regelrechte schwalbe van Montfoort aanvaller, Denny van Loen, vanaf de middenlijn beoordeelde de leidsman de schwalbe als strafschop. Dit cadeautje werd vakkundig uitgepakt door Montfoort 1-1. Tien minuten voor het eind wist de thuisploeg geheel tegen de verhoudingen in de winnende treffer binnen te rommelen en stond Nunspeet met lege handen…
Wat rest is het terugkijken op een goede wedstrijd tegen een titelkandidaat en volgende week volle bak tegen concurrent HBOK op het eigen sportpark De Wiltsangh. Aanvang 14.30 uur. Om directe degradatie te voorkomen moet er minimaal een punt gehaald worden, met dezelfde inzet als afgelopen zaterdag is dit zeer zeker mogelijk.
Keizerlijke Beschouwingen, een column.
Arbiter flikt Nunspeet.
De Nunspeetse aanhang had er heel lang op moeten wachten, maar zaterdag in Montfoort was het dan eindelijk zover; Nunspeet speelde een prima wedstrijd.
De spelers toonde een voortreffelijke inzet en waren zichtbaar gebrand op een gunstig resultaat, gesteund door trainer Werner Pluim die vol vuur en passie langs de zijlijn commando’s en aanwijzingen over het veld strooide.
Er was volop beweging, de passes waren zuiver, de vrije ruimte werd gezocht en er was veel marge voor creatieve oplossingen. De buitenspelers Jonathan van ’t Hof en Emiel Goud gaven de verdedigers van Montfoort voetenvol werk. Vooral Goud liet weer eens zien waarom hij in het verleden zo waardevol voor Nunspeet is geweest. Zijn snelheid en werklust waren ongeëvenaard.
Het middenveld was volledig onder controle en verdedigend stond het stevig. Dat er enkele keren onrust en gevaar voor het Nunspeetse heiligdom ontstond vond zijn oorzaak in het wankele keeperswerk. Met het onnodig loslaten van het ronde leder was de doelman geen solide kathedraal van rust en veiligheid.
Ondank het goede en uitgebalanceerde veldspel kwam Nunspeet nauwelijks tot riante mogelijkheden, terwijl het schamel spelende Montfoort voor de rust wel dichtbij een treffer kwam. Een kopbal voor een verlaten doel passeerde de lat voor Nunspeet net aan de reddende zijde. Op slag van rust kreeg Nunspeet waar het recht op had door een gewiekste treffer van de voet van Melle van der Woude. Met deze dik verdiende voorsprong begon Nunspeet aan het tweede bedrijf.
In het tweede deel van het duel begon Nunspeet met hetzelfde elan. Al na enkele minuten kon de voorsprong worden uitgebreid maar Emiel Goud kreeg de bal net niet naar de volledig vrijstaande Van ’t Hof, die op een intikkertje stond te wachten. Daarna veranderde de ambiance en de stemming in Veluws nadeel en moest er uiteindelijk een pijnlijke en onverdiende 2-1 nederlaag in de spelersbus worden meegenomen. Dit ondanks een wanhopig slotoffensief waarin trainer Pluim nog vijf verse krachten de arena instuurde. Deze jammerlijke uitkomst vraagt natuurlijk om uitleg en een analyse.
Het lijkt altijd heel goedkoop om de arbiter de schuld in de scheidsrechtersschoenen te schuiven.
In dit geval kon Nunspeet terecht een beroep doen op deze flauwe tegenwerping. Nunspeet werd geflikt door de leidsman. ‘Geflikt worden’ is een wielerterm die aangeeft dat een renner zich niet aan een eerdere toezegging of afspraak houdt. Zeer kwalijk en onsportief, al is het soms beter helemaal geen afspraak te maken. Een scheidsrechter heeft uit hoofde van zijn functie ooit beloofd eerlijk en onbevooroordeeld situaties in te schatten en naar recht te handelen. Scheidsrechter Van Sprang (overigens meer buik dan fluit), lapte deze conventie volledig aan zijn besmeurde laars.
Voor de rust werd de doorgebroken Van ’t Hof binnen de beruchte lijnen onreglementair tegen het kunstgras gewerkt doch liet hij doodleuk doorspelen, blind en doof voor alle terechte Nunspeetse protesten.
In de tweede helft raakt verdediger Ruben Kappers met de hand heel licht een tegenstander die daarna een duikvlucht uitvoerde die zelfs door de eerste lentezwaluwen niet te evenaren valt.
Prompt legt ‘het buikje met de fluit’ de bal op de stip. Ongerechtigheid in optima forma.
Pas daarna kreeg Montfoort meer greep op het spel.
Naast dit arbitrale dwalen dient Nunspeet ook de hand in eigen boezem te steken.
Zoals al vermeld kon Nunspeet onvoldoende het uitstekende veldspel vertalen in doelrijpe kansen.
De opbouw mocht dan bovengemiddeld goed zijn op deze zonnige zaterdag, maar aan een doeltreffende afwerking kwam men niet toe. Het tweede catastrofale tegendoelpunt had ook voorkomen kunnen worden. Bij een hoekschop valt de bal tussen drie Nunspeetse spelers die allen verzuimen om de bal ver van het doel weg te lanceren. Dan zijn er altijd vijandelijke honden die wel in dit been willen happen. Uit het kluwen van wanordelijkheden voor het doel van Sean Poot wordt uiteindelijk het net gevonden.
Samengevat is de nederlaag te wijten aan dwaling van het recht, laks en lauw ingrijpen bij een spelhervatting en het gemis aan doelrijpe mogelijkheden. Een remise zou veel meer recht gedaan hebben aan het vertoonde spel. Montfoort zou volgende week zomaar kampioen kunnen worden en Nunspeet degraderen, maar deze enorme kwalitatieve kloof was in dit duel absoluut afwezig.
Een onwetende en neutrale toeschouwer zou het omgekeerde ook geloofd hebben.
In alle nuchterheid stel ik vast dat een keeperwissel, een trainerswissel en een zichtbare spelverbetering tot nog toe nul punten hebben opgeleverd. De laatste van deze drie constateringen, de spelverbetering, moet de reddingsboei worden voor het verdere verloop van deze competitie.
Voor handhaving moet Nunspeet eerst komende zaterdag minimaal gelijkspelen en daarna in de nacompetitie drie maal zegevieren. Een flinke uitdaging!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Afgelopen zaterdag de belangrijke wedstrijd tegen HBOK gewonnen met maar liefst 4-0.
Er kan nu gestreden worden om lijfsbehoud in de 1ste klasse.
Succes Nunspeet 1.
P.s. Er stond een flink verslag van de wedstrijd in ‘ De Telegraaf’.
Linkje misschien??
Comments are closed.