NUNSPEET – Na de voorbereiding met het Stella Nederlaagtoernooi met overwinningen op DVC ’26 [5-0] en DOS ’37 [2-1] en verlies tegen Go Ahead Kampen [1-3] en een 3-1 nederlaag in de oefenwedstrijd tegen ZAC, stond zaterdag jl. de eerste poule-wedstrijd van de Districtsbeker op het programma.
Nunspeet is ingedeeld in een poule met sv Nieuwleusen, SVI en WHC. In de eerste wedstrijd van de poule-fase trad Nunspeet op Sportpark de Wiltsangh aan tegen WHC.
In de 10e minuut kwam WHC door een schitterend afstandsschot van Jurian van den Brink op een 0-1 voorsprong. Nadat Jonathan van ’t Hof in het strafschopgebied onreglementair ten val was gebracht, had Max Jansen de kans Nunspeet weer op gelijke hoogte te brengen. Zijn inzet werd echter door doelman Leon ter Wielen gekeerd. Ook in de rebound slaagden Emiel Goud en Mustafa Kalkan er niet in de bal in het doel te krijgen.
Op slag van rust was het Asse Visscher die alsnog de verdiende gelijkmaker scoorde. Na een voorzet van Emiel Goud wist de WHC doelman de inzet van Visscher nog te keren, maar in de rebound wist Visscher de doelman alsnog te verschalken, 1-1. Dit was tevens de ruststand.
Aan het eind van de wedstrijd, toen Dean van Ooijen door een beuk neerging, sloeg nog even de vlam in de pan. Nadat de rust weergekeerd was, toonde scheidsrechter de Gier een gele en een rode kaart aan 2 WHC spelers en beëindigde de wedstrijd.
Keizerlijke Beschouwingen, een column.
Lijnenspel.
De tijd is een ononderbroken lijn die nooit vertraagt en ook niet versnelt. Althans niet zolang je met beide benen op deze aarde staat. Verder en dieper in het heelal gelden andere wetten.
Toegegeven, de tijd in de Flevopolder verloopt iets trager dan die op de top van de Mont Blanc.
Ongeveer één seconde per honderd jaar. Hoe dichter bij de kern van de aarde, hoe langzamer de tijd kruipt.
Ook voor vv Nunspeet tikt de klok verder, dag in, dag uit, jaar in, jaar uit. Wanneer het komende seizoen wordt afgesloten beiert de klok bijna honderd jaar. Hoe dat zal klinken ligt nog onuitgepakt in de toekomst verscholen. Op 1 september 2024 is het zover.
Hoe vv Nunspeet presteert in het komend seizoen verandert niets aan die opdoemde mijlpaal.
Feest wordt het in ieder geval. Toch zal het festijn nog uitbundiger kunnen worden gevierd als vv Nunspeet na de komende competitie kan hossen en dansen omdat er een promotie opgetekend kan worden. Toeters, bellen, slingers, erekransen, guirlandes, illuminaties, vuurwerk, platte kar, harmonie & drumband, bij Céline Blom op het bordes. Ach, ik droom maar wat!
Welke lijn zet Nunspeet dit jaar neer binnen de krijtlijnen?
Dit weekeinde trapte Nunspeet voor het eerst af voor een duel dat van belang was. De periode van vrijblijvend oefenen is voorbij. De waarde van Nunspeet kon worden geschat en gewogen.
In het bekerduel tegen WHC uit Wezep kon worden vastgesteld hoeveel vv Nunspeet op de weegschaal kan inbrengen. Op de wedstrijden tegen deze opponent zit al vele jaren lang een laagje animositeit en meer dan gemiddelde wrijving. Er staat altijd meer op het spel dan een paar punten.
Eer, prestige en reputaties zijn vaste ingrediënten op het recept voor deze ontmoeting.
Zo ook afgelopen zaterdag.
Normaliter staan er bij een voetbalwedstrijd 23 personen in de arena, doch nu telden we een minuut voor het einde van de strijd toch zeker een kleine 40 manschappen op de barricaden. Een stevige overtreding en een rode kaart aan WHC-zijde lieten het duel ontploffen. Toen de kruitdampen waren verwaaid en het stof was neergedwarreld nam de arbiter van dienst zijn beste beslissing door de heethoofden naar de koude douche te dirigeren. Heel jammer, daar de toeschouwers een heerlijk duel hadden beleefd. Het was doorlopend boeiend en geen moment saai. Daarbij was het voetbal van een acceptabel niveau. Een veel betere hap dan Nunspeet in tijden aan haar supporters had geserveerd.
Er werd met inzet en op een hoog tempo gestreden. De doordeweekse beoefende lijnen kwamen in het wedstrijdspel tot uiting. Alle linies haalden een ruime voldoende. De verdediging hield de balvaardige WHC-aanvallers afdoende onder controle en bij een slippertje was er altijd nog doelman Poot met enkele goede reddingen. De middenvelders legden goede verbindingen tussen afweer en opbouw. Bram van de Worp werd terecht ‘Man van de Wedstrijd’. Snelheid is bij Nunspeet een geducht wapen. Vooral Jonathan van ’t Hof prikte met enkele dartelende acties diep in het vijandelijke vlees. Van Emiel Goud is bekend dat hij altijd in de Verstappen-modus staat.
De van Be Quick overgekomen Asse Visscher tekende voor de enige Nunspeetse treffer. Hij moet dit seizoen een doelpuntenregen op gang helpen. Zijn regendans mist nog wel wat scherpte. Zijn kansen-doelpuntenratio dient verbeterd te worden. Een ratio van 1 op 1, dus elke kans een treffer,
is voor niemand weggelegd. Vraag het maar aan Max Jansen die een toekende strafschop slaapwandelend voor het aflopen van de wekker dacht te kunnen verzilveren. De rebound die op zijn misser volgde werd vervolgens door Mustafa Kalkan als een vuurpijl over het doel geknald.
Hij was al met het promotiefeest begonnen.
Al met al een prima prestatie tegen een tegenstander die een klasse hoger speelt en over veel kwaliteit beschikt. Dat vv Nunspeet daar niet voor onder deed, en zelfs op vele momenten beter speelde, is hoopvol en bemoedigend. Een eerste stap op een lange weg die door sommigen toch wat onderschat wordt!
Technisch hoofdverantwoordelijke Werner Pluim zal de selectie de komende weken nog wel in de bankschroef zetten om te kunnen schuren, schaven en polijsten.
De gehele Nunspeetse aanhang verwacht een glanzend en stralend team wanneer de competitie van start gaat. Zelfs als de zon straks haar kracht verliest en de herfstnevels de Wiltsangh in bezit nemen.
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Leuk dat je stiekem toch nog schrijft meneer Kees Keizer! Ben benieuwd naar de volgende dichters verslagen;-)
Heerlijk.
De Keizer is weer terug op het oude niveau, nu vv Nunspeet nog.
Comments are closed.