Alles ligt verscholen
Langs de rand van de dag doemen
de dingen op die we niet
zouden moeten zien
vloeibare zonneschijn legt
edel als honing
vleesetende schaduwen op de heuvels
langzaam verdwijnt het daglicht als
een onderduiker in het verborgene
alleen de echo van de eeuwigheid klinkt na
samen met de verdwaalde zuidenwind
begin ik met braamrode ogen
de leegte te meten, te wegen, te tellen
alles ligt verschoven
overal gedichten, gewikkeld in spinrag en buitenlucht
als stemloze tussenstations
de spiraal van de duivel draait
en driehoekt mij in dilemma’s
kleedt mij uit tot op het marmeren gezicht
ik eis zwijgend mijn recht op twijfels op
blijf stom en hoor alleen aan
om mijn verhaal te verbergen.
*** *** ***
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
