NUNSPEET – Ze werd geboren in Australië en kwam als jong meisje met haar ouders naar Rotterdam. Haar moeder was in haar jonge jaren met de hele familie naar Australië geëmigreerd en haar vader was enkele jaren later als zelfstandige daarheen geëmigreerd. Ze leerden elkaar daar kennen, trouwden en kregen een dochter: Jennifer. Jennifer:,,Midden vorige eeuw ging het in Australië economisch niet best en veel mensen wilden wel op hun blote knieën terug naar Nederland, waar het economisch veel beter ging. Mijn ouders hadden er geen spijt van, maar toen een vriend van mijn vader een eigen bedrijf begon heeft hij hem overgehaald terug te komen om in het bedrijf te stappen en zo zijn we in Rotterdam terecht gekomen. Ik weet dat ze er altijd spijt van hebben gehad, maar kan het ze niet meer vragen waarom ze nooit zijn teruggegaan omdat ze inmiddels zijn overleden. Ik heb nog wel contact met de familie daar, al wordt dat in de loop der jaren toch wat minder.
Kleding verven
Ik ben dus in Rotterdam opgegroeid en ben na de middelbare school de kappers academie gaan volgen. Kapper zijn is voor mij ook een soort kunst. Daar was meer brood in te verdienen dan in de kunst. Maar toch wilde ik er iets mee en ben in de avond de kunstacademie gaan volgen. Ik leerde enkele leraren kennen die bij me in de buurt woonden en van hen heb ik een tijd privélessen mogen volgen. Daarbij ben ik mezelf verder gaan ontwikkelen en begon ik op doek te verven. Eind jaren ’80 kwam ik met textiel verven in contact en dat vond ik echt geweldig. Kleding naaien en daarop met verf allerhande figuren of afbeeldingen schilderen, het was genieten. Ik heb me daarin verder ontwikkeld en werd gevraagd om voor een bedrijf te gaan werken. Zo kwam van het één het ander, ik bezocht beurzen en begon ook een eigen atelier in kleding verven. Ik gaf daarin ook lessen. Hier ben ik in Rotterdam best wel groot in geworden. Met de veranderende maatschappij nam de interesse hiervoor bij jonge vrouwen af en ben ik weer teruggekeerd naar het schilderen op doek. Die combinatie doe ik nog steeds.
Naar Nunspeet
Na de pensionering van mijn man zijn we naar Nunspeet verhuisd. Beiden hadden we al vanuit onze jeugd een klik met de Veluwe omdat onze beide ouders hier vakanties doorbrachten en wij los van elkaar als kinderen hier vaak onze vakanties doorbrachten. Voor mijn man Rob was het duidelijk:, als ik met pensioen ga wil ik terug naar de Veluwe’ en ik ben graag meegegaan. Voor hem was het terug naar de Veluwe. Hij logeerde vaak bij vrienden van zijn ouders in het boswachtershuis in Vierhouten en voelde de Veluwe dus als een soort thuis. Ik logeerde vaak met mijn ouders in een boerderij in Emst en voel me ook hier prima thuis. Met veel plezier wonen we nu aan de Molenweg in Nunspeet en ik kan hier heerlijk bezig blijven met mijn kunstzinnige creativiteit. Enkele jaren geleden heb ik in Vierhouten een expositie gehad en ook kwam ik in contact met Stichting Welzijn in de Veluvine. Daar geef ik nu begeleiding aan een groep dames die graag met schilderen bezig zijn in het ,open atelier’.
Inmiddels neemt Jennifer ook deel aan de mogelijkheid om te exposeren in de expositieruimte van ,Kijk nou Kunst’, dat vanuit de Sterrehof een nieuw onderkomen heeft gevonden aan de Stationslaan nr 37. Haar werk is vrij breed waarbij dieren haar lichte voorkeur hebben. ,,Mijn dochter vindt dat ik daar echt goed in ben”. En het leuke is dat er ook al enkele werken zijn verkocht. Zelf ben ik altijd op zoek naar iets met een moeilijkheidsgraad. Dat wil ik dan proberen en zoek ook reacties via Instagram. Daarin heb ik contacten over de hele wereld. Je krijgt dan vaak duidelijke kritieken en daar leer je van. Als de kritiek ongezouten is kun je niet boos worden, want je kent de critici niet. Goede kritieken kan ik wat mee. Het gaat erom dat ik plezier beleef in wat ik doe en dat is nog altijd het geval”.
Kinderboeken
De creativiteit van Jennifer gaat verder dan schilderen en kleding verven. Vooral in de wintermaanden houdt zij zich bezig met schrijven. Jennifer:,,Toen de kinderen jong waren vertelde ik voor het naar bed gaan altijd verhaaltjes en dan mochten zij zelf een thema verzinnen. Dan maakten we daar samen leuke fantasieverhaaltjes van. Later vond ik het wel jammer dat ik die verhaaltjes niet had opgeschreven. Nu herhaalt zich dat met de kleinkinderen en zit ik opnieuw samen met hen verhaaltjes te verzinnen. Tot één van hen op het idee komt ,oma zullen we het gaan opschrijven, mama zegt dat we dat moeten gaan doen”. Ik kom er eens in de week en nu gaan we elke week een stukje van het verhaal maken en opschrijven en de kinderen zeggen hoe het verhaal verder moet. En zo is nu het eerste boekje tot stand gekomen: ,De kleine beer’. Dat gaat over het sterrenbeeld aan de hemel. Die verveelt zich daar en wil graag naar de aarde. Dat beertje komt tot leven en zo gaan de kinderen met dit beertje aan de haal. En dan zegt ineens één van de kinderen ,,maar oma de kleine beer bestaat echt hè, ik heb dat gevonden op Google. Dat boekje hebben we dus met z’n drieën gemaakt. De kinderen zijn groter geworden en nu vond een zwager dat ik door moest gaan met schrijven en dat ben ik dus gaan doen. Zo ben ik nu bezig aan het vierde boekje vanuit mijn eigen fantasie. Het gaat nog niet naar de uitgever, want ik wil alle vier boekjes gaan bundelen tot één kinderboek. Het blijft over de kleine beer gaan, die uiteindelijk terecht komt in Afrika. Het boekje zal geschikt zijn voor kinderen van 6 à 7 jaar, want het gaat ook over de ruimtevaart, de NASA en zo meer. Zo ben ik heerlijk bezig met mijn creativiteit”.
Door AG. Foto’s Maarten van de Biezen.
