‘Je kan midden op zee niet even een service monteur laten komen’
NUNSPEET – Zes weken op en zes weken af: dat is ongeveer waar het leven van Julian Wigman en zijn gezin op neer komt. Zes weken op en zes weken af betekent in dit geval zes weken werken aan boord van een schip, wat ergens ter wereld bepaalde werkzaamheden uitvoert om vervolgens zes weken naar huis te gaan. Julian: ,,Zes weken thuis is niet helemaal juist, want de reistijd vanaf het schip naar huis en andersom valt ook binnen die zes weken.’’
Julian werkt als eerste werktuigkundige aan boord van een zogeheten cutterzuiger. Dat is een gigantisch schip, een soort varende fabriek, die met een snijkop grond in stukken maalt om uiteindelijk bijvoorbeeld geulen in de zeebodem te frezen of havens uit te diepen. Het schip blijft op dezelfde locatie liggen en in het geval van Julian is dat momenteel Batam bij Indonesië. Na het volgen van een opleiding tot machinist aan het Scheepvaart en Transportcollege in Rotterdam is Julian opgeklommen tot 1e machinist/werktuigkundige. ,,Ik vind het fijn om met mijn handen te werken, daarom heb ik indertijd die opleiding gevolgd,’’ licht hij toe. In totaal werken er 46 mensen aan boord. Samen met nog een stel techneuten is Julian verantwoordelijk voor alles op technisch gebied. Voor het onderhoud van wc’s tot aan het doorsmeren van nippeltjes en boutjes. Julian: ,,Alleen als er bijvoorbeeld een grote reparatie aan een scheepsmotor moet plaatsvinden, wordt er een speciale monteur ingevlogen, de rest doen we allemaal zelf. Je kan midden op zee niet even een servicemonteur langs laten komen. Als er echt iets belangrijks kapot gaat, repareren we dat met z’n allen, want tijd is geld.’’ Er wordt gewerkt in drie ploegen en die werken 12 uur per dienst. Julian: ,,De wekker loopt om vijf uur af en dan ga ik rustig de dag beginnen. Om kwart voor zes is de overdracht van de nachtdienst in de controlekamer en dan worden de bijzonderheden doorgesproken. Vervolgens ga ik dan een wachtrondje doen om te zien of er geen lekkages of gekke dingen aan de hand zijn. Van half acht tot acht uur ontbijten we en daarna doe ik het werk wat gedaan moet worden. We doen ook veel preventief werk. Om tien uur ga ik een half uurtje aan de koffie en van twaalf tot één gaan we lunchen. Dat doen we ook in ploegen, maar doorgaans lunch ik een half uurtje later.’’
Als je zo dicht op elkaar leeft op een schip en soms met elkaar complexe reparaties moet uitvoeren is het prettig als je goed met je collega’s overweg kunt. ,,Ik heb op dit moment hele fijne collega’s, ik heb het super naar mijn zin. Ik noem ze ook altijd mijn tweede familie. We worden vaak als één ploeg op een project gezet, want we zijn goed op elkaar ingespeeld.’’
Na de lunch volgt doorgaans weer een wachtronde waarna het rond drie uur weer tijd is voor een bakkie. Julian: ,,We eten om zes uur en dan is voor mij de werkdag afgelopen.’’ Over het eten heeft Julian niets te klagen. Hij werkt voor een Belgisch bedrijf, de Jan de Nul Group, en die zorgt doorgaans voor goede Nederlandse en Belgische koks en over de huidige kok die afkomstig is uit Litouwen heeft Julian ook niet te klagen. Aan boord van het schip zijn faciliteiten als een tv- en fittnessruimte, ook is er een sauna, maar die gebruikt Julian nooit. ,,Als ik aan het werk ben is het tussen de 40 en 50 graden, je zweet je helemaal leeg. Ik moet er altijd weer een week aan wennen als ik terug ben aan boord.’’ Ontspannen doet Julian het liefste rondom de bar van het schip. Julian: ,,Het is een apart leven, maar ik vind het heel leuk om te doen en mijn vrouw weet niet beter. Jammer genoeg heeft mijn dochtertje van 7 het er tegenwoordig een beetje moeilijk mee. Soms kunnen we videobellen, maar het blijft lastig om contact te maken midden op zee.’’
Julian kijkt echter wel met gemengde gevoelens terug naar de geboorte van zijn zoontje Joah. Julian: ,,Ik heb de geboorte van Joah niet meegemaakt. Hij is op 9 mei 2020 geboren en dat was midden in coronatijd. Ik zat net een week op een schip in Ghana toen de grenzen dicht gingen. Er ging wel een ander schip richting Tenerife, waar ik op mee had kunnen varen, maar dan moest ik daar in quarantaine, dus dat maakte ook niet uit. Ik besloot daarom bij mijn ‘familie’ op het schip te blijven en daar had ik uiteindelijk vrede mee. Joah zag ik pas vijf weken later.’’
Bij thuiskomst moet Julian eerst een beetje bijkomen, maar al snel neemt hij de zorg voor de kinderen over. ,,Mijn vrouw werkt, dus ik ben veel met de kinderen thuis en ik vind het leuk om te koken, hoewel ik ook wel graag na zes weken op zee even naar Marktzicht ga voor een kroketje of een frikandel.’’ In zijn vrije tijd is Julian vaak op de fiets te vinden, niet alleen met downhill mountain biking in Duitsland, maar eigenlijk alle mountainbikeachtige dingen, zoals hij het zelf zegt. En,’’ zegt hij: ,,ik ben niet zo van de groente, maar het is wel weer lekker om als ik thuis ben verse groente te eten.’’
24 uur met…
We komen mensen zoals de wijkagent, dominee, verloskundige of huisarts vaak maar korte tijd in ons leven tegen. In deze nieuwe serie willen we niet alleen een aantal openbare beroepen belichten, maar ook de mens achter het beroep. Meedoen? Stuur een mail naar redactie@develuwsecourant.nl
Door Ank Herstel. Foto Bram van de Biezen & eigen foto’s.
