Zaterdag jl, stond de wedstrijd tegen het ook nog ongeslagen vv VRC op het programma. Bij Nunspeet ontbrak wegens een blessure Emiel Goud. Hij werd in de spits vervangen door de van DSV ’61 afkomstige Patrick Visser. De aantrekkelijke wedstrijd tussen twee gelijkwaardige ploegen leek in een gelijkspel te eindigen. Echter in de slotfase van de wedstrijd was het Joep Banse die Nunspeet op voorsprong bracht.
Al na 2 minuten leek Nunspeet op voorsprong te komen. Na een één twee met Patrick Visser kwam Jonathan van ’t Hof in scoringspositie. Zijn schot ging echter over. In de eerste helft kreeg vv VRC 2 goede mogelijkheden, maar wist niet tot scoren te komen.
In de 2e helft kreeg Nunspeet enkele mogelijkheden om de score te openen, doelpunten bleven echter uit. In het laatste kwartier werd VRC onder druk gezet, hetgeen in de 84e minuut resulteerde een doelpunt van Joep Banse.
“De winst is belangrijk. De manier waarop we voor elkaar door het vuur gaan is ook van grote waarde”, aldus de trainer Werner Pluim.
A.s. zaterdag 19 oktober speelt Nunspeet in Leusden tegen medekoploper Roda ’46 Aanvang 15:00 uur.
Keizerlijke Beschouwingen, een column.
Solidariteitstoerisme.
Wanneer er zich ergens een kleine of grote negatieve gebeurtenis voltrekt dan komt er iets onder veel mensen los. Ze hebben de hunkering om de plaats des onheils, door nieuwsgierigheid of sensatielust, te gaan bezoeken. Het wordt er soms erg druk; het ramptoerisme is een feit.
Echter als er rampzalig wordt gevoetbald dan is er geen sprake van ramptoerisme, integendeel, het wordt stil, velen blijven weg.
Bij vv Nunspeet voltrekt zich nu een positieve ontwikkeling in tegengestelde richting. De competitie is met grote voortvarendheid uit de startblokken geschoten en men heeft zich voorlopig in een comfortabele positie genesteld. Dat heeft zijn uitwerking niet gemist. De stand op de ranglijst blijkt magnetisch op het publiek te werken. Zaterdag bij de strijd tegen het Veenendaalse VRC was het gezellig druk op ‘De Wiltsangh’. Een zweem van glorieuze tijden sluipt weer de arena binnen.
We staan weer breed achter het Nunspeetse eliteteam: Solidariteitstoerisme, noem ik het maar.
Die solidariteit bleek zaterdag terecht. Het publiek kreeg een schotel met boeiend voetbal geserveerd. Met volle concentratie en dito inzet ging Nunspeet het duel aan met een stugge, gedisciplineerd spelende opponent. Tijdens de eerste omloop bleef de confrontatie tamelijk in evenwicht en ontspon zich een gevecht op het middenveld. De acteurs aan Nunspeetse zijde op dat middenveld lieten zich voortreffelijk gelden.
Bram van de Worp leverde krachtig en stijlvol werk af, stoeide naar hartenlust en was met een afstandsschot dicht bij de treffer die het vijandelijke doel zou kunnen ontmaagden.
De jeugdige Marijn Haze speelde met de allure van een gearriveerde senior terwijl veteraan Adi Draganovic de energie van een tiener aan de dag legde. Met deze getoonde habitus een heerlijk trio.
In voorwaartse richting toonde Nunspeet zich vol energie en met overlopende vitaliteit.
Binnen twee minuten dook Jonathan van ’t Hof op in een riante scoringspositie doch zijn vlammend schot schuurde slechts de verf van de bovenlat in plaats van het net te doen bollen.
Later in de strijd trakteerde hij het publiek op enkele gewiekste passeeracties en bediende Joep Banse zodanig dat deze doeltreffend kon afronden. Het ‘Joepie, Joepie, golfde vanaf de tribune, terwijl diezelfde Joepie als een dartel veulen naar de Nunspeetse bank spurtte om collectief de gouden treffer te vieren. Dat nieuwkomer Patrick Visser zich uitstekend ontwikkelt en probleemloos de stek van de geblesseerde Emiel Goud in de spitspositie overneemt mag ook op applaus rekenen.
De stap van de vierde naar de tweede klasse, die hij aanvankelijk aarzelend maakte, zet hij steeds resoluter.
Dat doelman Jardi Niebeek zijn heiligdom opnieuw voor inslag behoedde begint gewoon te lijken maar is dat allerminst. Het komt maar zelden voor dat Nunspeet vier duels op rij het doel ongeschonden naar het laatste fluitsignaal voetbalt. Eenmaal moest Niebeek zich tot het uiterste strekken om de bal via de deklat buiten het doelvlak te loodsen.
De verdedigingslinie stond ook pal met Ruben Kappers als uitblinker. Hij klom, ook letterlijk, tot grote hoogte en wist zelfs bijna met het hoofd te scoren. Zo sprong, gleed, streed en tackelde hij zich naar de titel van ‘De Man Van De Wedstrijd’.
Dit alles met de hulp van zijn medeverdedigers Andrew Galea, Hermen Dam en Enes Keklikoglu.
In de tweede helft gunde dit kwartet, door steeds de juiste positionering in te nemen, VRC geen enkele reële scoringskans. De invallende Noah Mulder kweet zich in de tijd die hem gegund werd stijlvol, rustig en met beheersing van zijn taak. Een lust voor het oog.
Dat de invloed van Enes Keklikoglu ver reikt bleek wel uit het feit dat hij op minstens 20 meter afstand de arbiter zodanig verbaal wist te irriteren dat de gele kaart even snel wapperde als hij met zijn ogen kon knipperen. Bestaat er een medicijn tegen deze vorm van geelzucht? Zo ja, kan verzorger Jaap Mulder dan een dubbele dosering toedienen! Ook een tabletje reserveren voor Joep Banse. En dan vervolgen een wekelijkse onderhoudsdosering natuurlijk.
Dat de trainer van VRC in een interview vaststelde dat VRC aan het eind van de strijd de grip verloor en de afstanden te groot werden, mag gelezen worden als een groot compliment voor de Nunspeters. Door het hoge tempo en door het spel breed te houden kreeg VRC geen rust en Nunspeet de gewenste ruimte.
Met deze zege duikt Nunspeet de herfst binnen. Een seizoen waarin het kan stormen en spoken.
De eerste storm moet a.s. zaterdag in Leusden al beteugeld worden. Dan treedt Nunspeet aan tegen medekoploper Roda ’46, een club waarvan Nunspeet nog nooit wist te winnen.
Die historie moet gekeerd worden en dat kan met spelopvatting van dit afgelopen weekeinde!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’