Bart is dus half hangend op Bella naar huis gereden.
“Hmm, oud genoeg om wijs te wezen, toch?” zou ik zeggen.
Ondertussen heb ik de SEH -de eerste hulp- van het ziekenhuis gebeld.
Ik heb verteld wat er met hem gebeurd was en dat deze mijnheer absoluut weigerde door een ambulance opgehaald en naar de SEH gebracht te worden.
Toen Bart thuis aankwam kon hij bijna niet meer staan of zitten.
Daarom heeft hij een vriend van hem opgebeld en die heeft hem met het zadel geholpen en Bella op stal gezet.
Diezelfde vriend heeft Bart naar het ziekenhuis gereden, Bart liggend op de achterbank.
Op de SEH aangekomen, wordt Bart op een plank-brancard gelegd.
Bij lichamelijk onderzoek wordt gekeken naar hoe het met de zenuwvoorziening in zijn onderrug en benen gesteld is.
Kan hij zijn benen en zijn voeten bewegen? Kan hij met zijn tenen wiebelen?
Is er gevoel in zijn benen, voeten en tenen? Is dat gevoel verminderd of juist verscherpt?
Hoe zijn de reflexen in de benen, voeten.
Dan worden er Röntgenfoto’s van zijn hele rug gemaakt.
Om nog beter te onderscheiden hoe de wervels er in staan, wordt ook een CT-scan van zijn rug gemaakt.
Het blijkt dat hij wel degelijk een wervel gebroken heeft, waar ik al bang voor was.
Gelukkig zijn de werveldelen ten opzichte van elkaar niet verschoven, want dat zou echt wel een ernstige complicatie kunnen betekenen.
Dan dreigt er, zoals ik hem gewaarschuwd heb, een dwarslaesie en dat wil je eigenlijk niet riskeren.
Bij een dwarslaesie kan het ruggenmerg – de medulla oblongata – als het ware tussen de gebroken delen afgeknepen raken, waardoor verlamming in de lager gelegen lichaamsdelen kan optreden.
Als het direct behandeld wordt, kan de schade beperkt worden en kan er herstel optreden.
Is het afknellen ernstiger en langduriger dan is blijvende verlamming het gevolg.
Bart wordt opgenomen en moet voorlopig in het ziekenhuis blijven om te evalueren of er eventueel zwelling van het ruggenmerg gaat optreden.
Gelukkig is er geen zwelling van zijn ruggenmerg opgetreden en mag Bart naar huis om met fysiotherapie zijn rugspieren te versterken.
Wanneer ik bij hem aanga om te kijken hoe het nu met hem gaat, zegt hij uit zichzelf: “Misschien was het toch verstandiger geweest als ik naar je geluisterd had. Je had wel gelijk dat er een wervel gebroken kon zijn. Ik ben er nog begenadigd afgekomen.”
Ik knik alleen en hoef eigenlijk niets te zeggen.
John en Carolien Polderman – Götte, huisartsen te Elspeet.
