‘het was fijn om te zien dat de molenaars mijn interesse zagen’
REGIO – Rosalie van Keulen noemt zichzelf gewoon molenaar, maar molenaarster, molenares, molenarin en vrouwelijke molenaar zijn benamingen die ze ook wel eens voorbij hoort komen. Van oudsher bestaat er geen officiële benaming voor een vrouwelijke molenaar omdat dit beroep vroeger uitsluitend door mannen werd beoefend. In het geval van de 18- jarige Rosalie hebben we te maken met een dubbele uitzondering: ze is niet alleen een vrouwelijke molenaar, maar ook nog eens de jongste vrouwelijke molenaar van Nederland. Nadat Rosalie als 10- jarige vanuit Rotterdam naar Ermelo verhuisde met haar familie, trok de molen van Ermelo al snel haar aandacht. ,,Ik liep er wel eens naar binnen en ging regelmatig naar het pakhuis ernaast, maar toen ik er een keer op een zaterdag kwam en de molen zag draaien dacht ik ‘waaauw’. Er was op dat moment een rondleiding gaande en daar ben ik gewoon achteraan gaan hangen. De groep was toevallig zeer geïnteresseerd en de gids ging de hele molen door en vertelde van alles. Ik wist meteen dat ik de week erop weer zou gaan.’’
Nadat Rosalie weken achter elkaar op zaterdag in haar uppie achter de groepen aanliep, begon het op te vallen dat ze wel een heel speciale interesse had. Eén van de molenaars vroeg haar toen of ze misschien zin had om de week erop te komen om de molen te helpen opstarten. Rosalie: ,,Dat is zo belangrijk voor me geweest. Ik was net 11, ze hadden ook kunnen zeggen ‘kom maar terug als je 14 bent’. Het was fijn dat de molenaars zagen dat ik interesse had en het ook hebben gevoed. Het wordt in het algemeen belangrijk gevonden om juist jonge mensen erbij te halen, maar meestal zijn ze ouder dan ik toen was.’’ Rosalie raakte meer en meer geïnteresseerd in het werk op de molen, ze hielp met het remmen, vangen zoals molenaars het noemen, op- en afzeilen van de molen en werd er steeds meer bij betrokken. ,,Op zeker moment kregen mijn ouders door dat ik veel interesse in de molen had en hoe vaak ik er was en zijn ze eens gaan praten. Toen ze hoorden hoe geïnteresseerd ik was hebben ze mij na overleg met mijn instructeur Henk Geitenbeek ingeschreven als jeugdlid van het Molenaars Gilde. Toen ik bijna 14 was, is de leeftijd, waarop je je zelf officieel leerling molenaar mocht noemen naar 14 gehaald, dat kwam dus mooi uit. Maar toen moest ik nog vier jaar wachten om examen te doen want de examenleeftijd ligt op 18 jaar en eigenlijk had ik op mijn 15e of 16e al examen willen doen. We overwogen om ontheffing aan te vragen, maar toen kwam corona, een gekke tijd waardoor alle examens stopten.’’ Met het wegvallen van de meeste beperkingen lukte het Rosalie om vorig jaar december examen te doen waarna ze zich officieel gediplomeerde molenaar mag noemen. ,,Molens en het molenaar schap spreken mijn verschillende interesse gebieden aan,’’ zegt Rosalie desgevraagd. ,,Het is een perfecte combinatie van geschiedenis, buiten zijn, het weer, dat heb ik ook altijd al interessant gevonden en gewoon het oude hout. Het ambachtelijke komt hier allemaal bij elkaar. Het is zo iets moois om door te geven aan de jongere generatie en de kennis door te geven. Na de industriële revolutie zijn veel molens en de bijbehorende kennis verloren gegaan en hadden de molenaars opeens geen werk meer. Het echte vakmanschap, zeg maar de kneepjes van het vak, is helaas grotendeels verloren gegaan. Als je alleen kijkt naar het korenmolenaar schap, dan moet je kennis over meel hebben, hoe vochtig of droog moet het zijn, hoe moet je het malen, enzovoorts. Er komt heel veel bij kijken en dan heb je het alleen nog maar over de korenmolens, maar er zijn nog oliemolens, papiermolens, houtzaagmolens, pelmolens, krijtmolens, specerijenmolens, en verfmolens om maar een paar soorten te noemen.’’ Als Rosalie met haar familie op vakantie gaat, en er staat een molen in de buurt, dat gaat ze daar steevast met haar vader een bezoek aan brengen. Hoog op haar bucketlist staat een bezoek aan het Midden Oosten, waar ze de vroegste vorm van windmolens wil gaan zien. Maar vooralsnog houdt ze het bij de De Koe in Ermelo, Het Hert in Putten en De Maagd in Hulshorst. Rosalie: ,,Op dit moment draaien we met een team van acht vrijwillige molenaars bij toerbeurt in Ermelo en Putten. Daar vinden doorgaans de rondleidingen plaats, maar ik werk ook drie dagen in de week beroepsmatig op de molen in Hulshorst. Daar wordt professioneel meel geproduceerd. Het werken in Hulshorst is meteen een soort fitness voor me, ik hoef niet meer naar de sportschool, want ik ben daar de hele dag bezig met zakken slepen en de trap op en af rennen,’’ lacht ze.
Rosalie heeft haar VWO diploma op zak en zit momenteel in een tussenjaar. De vraag is of er nog een leven naast de molens voor haar is. ,,Ik ben niet alleen gepassioneerd door molens, maar ook door kunst. Ik teken en schilder veel en ben bezig om te zien of ik toelating kan krijgen tot de kunstacademie. In de tekeningen en schilderijen die ik maak, zit een verhaal, ik leg herinneringen vast in schilderijen, zodat je er later op terug kunt kijken. Verder teken en schilder ik graag over dingen die mij verder bezighouden zoals de klimaatverandering en het verlies aan biodiversiteit. Het lijkt me tof om in de toekomst een carrière te vinden in een molen en daarnaast een bedrijfje op te zetten waar ik mijn kunst tentoon kan stellen of verkopen.’’
Passie
Het Latijnse woord ‘passio’, waar het woord passie vandaan komt, betekent hartstocht. Een passie is dus iets wat je met heel je hart doet. Dat kan een hobby zijn zoals fotograferen, schilderen, zeilen of wandelen, maar het kan net zo goed zijn dat je baan je passie is of je zorg voor het milieu. Het volgen van je passie geeft voldoening en laat je hart sneller kloppen. Lezers die in de Veluwse Courant over hun passie willen vertellen kunnen een berichtje sturen naar redactie@develuwsecourant.nl
Door Ank Herstel. Foto’s Maarten van de Biezen.
