NUNSPEET – Roeland Robèrt heeft er ondertussen bijna een jaar opzitten als directeur van het Noord-Veluws Museum, maar als kind was dat beroep ongeveer het laatste wat in hem opkwam. ,,Ik kom uit een muzikantenfamilie, het was logisch om de muziek in te gaan, er waren geen alternatieven. Mijn ouders hadden de instelling om mij zo snel mogelijk naar het conservatorium te laten gaan en dat deed ik dus, zelfs zonder einddiploma van de middelbare school,’’ lacht hij.
Robert studeerde op het conservatorium af voor cello en orkestdirectie, maar hij begon ondertussen organisaties leuk te vinden, dus volgde hij een cursus personeelsmanagement. ,,We woonden in Zeist, hadden twee kinderen en ik had de baan die ik wilde. Vanaf die tijd werkt ik in allerlei management teams, variërend van muziekscholen tot instellingen met dans, theater en beeldende kunst in huis. Ik was heel gelukkig en tevreden met het werk wat ik deed en had nooit het idee dat ik iets anders wilde totdat ik na een reorganisatie ontslag kreeg. Ik was op dat moment eind 50 en mijn ontslag viel tegelijkertijd in de coronatijd, dus vacatures in de muziek/podiumwereld waren er nauwelijks. Maar ik wilde werken en ben dus aan de slag gegaan als schipper. Bij het Kozakkenveer en het Olsterveer kon ik zó aan de slag, want ja, zo’n veerpont gaat wel door.’’
Het moge duidelijk zijn dat Robèrt de benodigde diploma’s die vereist zijn om schipper te zijn op zak heeft. Schipperen doet hij nog steeds, maar dan als vrijwilliger op het Kozakkenveer, waar hij passanten over de IJssel zet. Zijn functie als directeur van het Noord-Veluws Museum ziet hij als een ambacht, waarbij zijn interesse in mensen een groot pluspunt is. ,,Het ambacht van het organiseren, het dirigent zijn, zat altijd al in me. Ik voel me nu de dirigent van het museum. Je hebt dirigenten die hun wil opleggen aan het orkest, maar je hebt ook dirigenten die kijken naar de klanken en de samenstelling van het orkest en die werken vanuit de aanwezigheid van het materiaal en de omstandigheden. In welke zaal speel je? Wat is de partituur? Als het plotseling sneeuwt krijg je in het museum een heel ander publiek binnen dan op een rustige dag, dat heb je in een orkest ook.’’
Robèrt is een ochtendmens en wordt vroeg wakker, om vijf, zes uur begint het bij hem te borrelen en om half zeven staat hij op want de kippen hebben zijn aandacht nodig. ,,Ik wilde kippen en dan het liefst een bijzonder ras en dat zijn Brabanters geworden. Het is een uitgestorven ras en terug gefokt aan de hand van schilderijen van Melchior d’Hondecoeter en daar komt dan weer de link met het museum. Ik ben nog steeds gegrepen door schilderijen met vogels erop, nog afgezien van de schilderstijl vind ik het leuk om te zien hoe de rassen zich ontwikkeld hebben. Mijn kippen zijn kuifhoenders met een baard. De reden dat ze zijn uitgestorven is dat ze slecht broeds worden. Maar het leuke is dat ik momenteel een kuiken heb wat door de kip zelf is uitgebroed en dat is best bijzonder. Het verzorgen van de kippen, vissen en katten is mijn werk en na de gebruikelijk ochtendrituelen vertrek ik rond acht uur naar Nunspeet. Als ik dan binnenkom ontmoet ik Bart Buurkes en dan nemen we kort de situatie door en vaak is Daniel de huismeester ook in de buurt. Soms is er ergens lekkage geweest of een andere technische situatie en dat luistert heel nauw. Wij beheren ook het pand van de Vrije Academie, oud- en nieuwbouw bij elkaar dus er is altijd wat te doen. Op dinsdag hebben we om half tien het team compleet en nemen we de agenda van de week door. En dan komen de vrijwilligers tussen half elf en elf uur binnen en moet de kassa gevuld worden en de vlaggen buiten worden gehangen. Als Daniel er niet is, dan doe ik dat. Daarna is het even betrekkelijk rustig, maar dan is er de onvermijdelijke mailbox die geopend moet worden.
Mijn werk is zo divers. Het ene moment is er een vergadering van de collectecommissie, daar zit ik bij om geïnformeerd te worden over wat we gaan doen en dat zijn de leukste momenten. Even later bellen ze van beneden dat de koffiemachine hapert en o, ja, Bart vroeg me of ik zes gebakjes uit de vriezer wilde halen en zo gaat het de hele dag door. Eigenlijk komt het erop neer dat het mijn taak is om ervoor te zorgen dat de mensen hun werk kunnen doen.’’
Robèrt heeft ondertussen van zijn oorspronkelijke vak zijn hobby gemaakt. Hij dirigeert al meer dan 40 jaar en elke dinsdagavond vertrekt hij naar Dalfsen om salonorkest Spoom te dirigeren. Het museum sluit om vijf uur en als de vlag is binnengehaald gaat hij thuis het eten opwarmen wat doorgaans voor een paar dagen tegelijk is klaargemaakt. ,,Mijn vrouw werkt ‘s middags en ’s avonds als pianodocent en heeft al gegeten. Soms staat er iets klaar wat gekookt moet worden, maar eerlijk gezegd vind ik opeten leuker dan klaarmaken,’’ lacht hij.
Het salonorkest is dus zijn grote hobby en omdat hij zelf instrumenteert gaat daar veel vrije tijd in zitten, maar toch heeft Robèrt nog tijd om eens in de veertien dagen het Kozakkenveer aan de IJssel te bedienen. Dat is vier uur pure ontspanning. Heel anders dan zijn tijd op de kabelpont bij Olst-Welsum. Dat waren diensten van acht uur en het beslist geen eentonig werk. ,,Als je niet oplet dan gaat het mis. Er zit geen rem op of roer aan, je stuurt met een beweegbare schroef. Als je niet op tijd in positie bent en je bent zwaarbeladen en er komt een windvlaag, dan schiet je zo de kade op,’’ legt hij uit. Twee avonden in de week gaat hij na elven naar bed, maar de rest van de week houdt hij het rond tien uur wel voor gezien. Lezen in bed is niet lang aan hem besteed, na één bladzijde vallen zijn ogen al dicht. Robèrt noemt zichzelf een tevreden mens met zijn werk, hobby’s, de natuur met alle dieren om hem heen, en zijn gezin. Op de vraag waarvoor ze hem wakker kunnen maken flapt het familiemens eruit dat dat wel voor nog meer kleinkinderen mag zijn, maar eigenlijk kan hij niets bedenken. ,,Ik heb alles, en hoef geen Jackpot,’’ zegt hij. Toch sluimert er nog een stukje ambitie in hem als hij vertelt dat hij het zo bijzonder vindt dat hij in het Noord Veluws Museum werkt. ,,Elke dag dat we hier werken met elkaar ervaar ik als bijzonder. Het museum bestaat tien jaar, het is nog jong. Dat moet je koesteren en voeden als een kind. Het is mijn ambitie om het museum, dat nog jonge kind verder op weg naar volwassenheid te helpen.’’
Door Ank Herstel
Foto’s Bram van de Biezen
24 uur met…
We komen mensen zoals de wijkagent, dominee, verloskundige of huisarts vaak maar korte tijd in ons leven tegen. In deze nieuwe serie willen we niet alleen een aantal openbare beroepen belichten, maar ook de mens achter het beroep.
Meedoen? Stuur een mail naar redactie@develuwsecourant.nl
