‘Ik ben een dankbaar mens en heb een goed leven’
De meeste lezers zullen haar naam kennen uit de vele artikelen die zij al drie jaar voor de Veluwse Courant schrijft: Ank Herstel, die samen met haar man Bram vijf jaar geleden van Spijkenisse naar Nunspeet verhuisde. Nu is zij voor de verandering niet de interviewer, maar de geïnterviewde.
Ank wilde oorspronkelijk verpleegkundige worden, maar toen zij haar mulodiploma haalde, was zij nog te jong om de opleiding tot verpleegkundige te gaan doen. Ze had weinig zin om daar een jaar op te wachten en werd secretaresse. In haar vrije tijd was zij altijd graag met haar handen bezig. Zo begon zij midden jaren ’70 met het maken van poppen. Dat ging zo goed dat zij twee boeken schreef over de door haar bedachte methode om poppen van gips te maken. Ook de kleding voor de poppen maakte zij zelf. In haar huis zijn hier voorbeelden van te zien, waar de vakbekwaamheid van afstraalt. Ze gaf ook thuis lessen in poppen maken en verkocht haar werk op beurzen in Nederland en Duitsland.
Reisjournalist
Op zekere dag stond er een advertentie in de krant in Spijkenisse, waar ze toen nog woonde, waarin gezocht werd naar een journalist. Dat sprak haar wel aan. Ze solliciteerde, werd aangenomen door een vrouw die haar al kende van haar poppen-boeken en kreeg een opleiding bij het Rotterdams Dagblad, dat eigenaar was van de krant waar ze voor zou schrijven. Dit heeft ze meer dan 30 jaar gedaan. Toen het internet in opkomst kwam zakte de krantenjournalistiek in. De eigenaar van een andere krant vroeg haar of ze een reispagina wilde maken. Dat wilde ze wel en zo heeft ze tien jaar lang de wereld rondgereisd om reisreportages te maken. Ank maakte twaalf reizen per jaar en werkte knetterhard. ‘Dat reizen had ik niet willen missen.’
Voor echtgenoot Bram was dat geen enkel probleem: ‘Hij vermaakt zich uitstekend in zijn eentje en heeft mij nooit een strobreed in de weg gelegd.’
Verhuizen naar de Veluwe
En toen brak Corona uit en vielen ook de reisreportages stil. Twee jaar daarvoor hadden Bram en Ank al besloten te verhuizen van Spijkenisse naar de Veluwe, waar ze ook al jaren een vakantiehuisje hebben. Ze belandden in Nunspeet en zo kreeg Ank de Veluwse Courant onder ogen. Ze trok de stoute schoenen aan en benaderde de eigenaars. Sindsdien schrijft ze artikelen voor deze krant. ‘Ik heb het heel erg naar mijn zin, zoek het zelf grotendeels uit waar ik over schrijf.’ Zo heeft ze o.a. de rubrieken ‘Foto toen’ gelanceerd, Nieuwetijdsberoepen en ‘Gluren bij de buren’ In de rubriek 24 uur met… interviewt ze mensen uit allerlei beroepen. Ze zag bijvoorbeeld dat de postbode uit haar wijk onder haar post-tas een zak met hondenkoekjes droeg. ‘Ik vroeg haar of ze geïnterviewd wilde worden en dat wilde ze wel. Vervolgens heb ik de halve buurt ge-appt dat ik haar zou interviewen en dat het leuk zou zijn om de honden uit de buurt ook uit te nodigen voor als de fotograaf kwam. Dat was heel erg leuk! Ik geniet van het schrijven en van de verhalen die mensen me vertellen over hun werk en hun hobby’s. En zo maak je ook bijzondere dingen mee: ik heb lama’s geaaid en koeien geknuffeld. Ik vind het fijn als mensen me toelaten in hun leven en erover willen vertellen. Als ik dan terugrijd voel ik: wat heerlijk dat ik dit mag doen. Soms helpen de artikelen ook om een goed doel meer bekendheid te geven. Daar word ik zelf ook gelukkig van.’
Luisteren
‘Toen ik net voor de Veluwse Courant werkte, interviewde ik enkele leden van het projectkoor Canto Felice – wat zoveel betekent als ‘gelukbrengend zingen’. Het koor bestaat uit 28 vrouwen en Ank ervoer de sfeer van het koor al tijdens het interview als een warm bad. Dus werd ze lid. Eens per twee weken repeteren de dames en elk jaar gaan ze een week met elkaar op reis. Binnenkort wordt dat een week naar Spanje, waar ze vier concerten zullen geven. Maar ook in Nunspeet en directe omgeving treden ze op. Vaak in verpleeghuizen, ook bij mensen met dementie en die optredens zijn altijd een feestje. Bewoners genieten ervan en zo krijgen de koorleden veel terug voor hun inspanningen. Ank is ook vrijwilliger bij de Stichting ‘Weekje Weg’, die vakanties organiseert voor mensen die weinig geld te besteden hebben. ‘Daar begeleid ik gezinnen, die vaak heel veel te verstouwen hebben. Zoals vrouwen die in een Blijf van m’n Lijf huis zitten, gestalkt en bedreigd worden en met hun kinderen op de grens van armoe zitten. Ze willen altijd graag praten over wat hun is overkomen en ik kan dan niet veel meer doen dan luisteren. Maar die verhalen raken me wel. We krijgen als begeleiders wel trainingsweekenden aangeboden, maar daarmee ben ik nog steeds geen hulpverlener. Wel realiseer ik me mede door hun verhalen hoe goed ik het zelf eigenlijk heb. Ik ben een dankbaar mens, ben gezond en heb een goed leven.’
Levenskracht
Al deze activiteiten typeren de mens die Ank is. Haar wens om verpleegkundige te worden ging niet in vervulling, maar op verschillende manieren geeft ze toch zorg aan anderen. Tegenslagen in het leven zijn Ank en Bram niet bespaard gebleven, maar Ank zegt van zichzelf: ‘Ik ben iemand voor wie het glas altijd halfvol is. Als je in je leven met ernstige tegenslag te maken krijgt is afleiding het beste medicijn. Dat vertel ik een enkele keer ook aan de mensen die ik met Weekje Weg begeleid.’ Wat ook helpt is Anks creatieve hobby om te knutselen en mooie dingen te maken. Hun huis is opgeruimd en straalt rust uit, ondanks – of misschien dankzij – de zelfgemaakte spullen die in de woonkamer en op Anks kamer boven aan de muur of in de kast staan. Van zelfgemaakte prachtige poppen tot kunstwerkjes van glaskristallen. De tuin straalt dezelfde aandachtige rust uit. De muur van de schuur hangt vol met witte en crèmekleurige kant, soms gehaakt, soms een ex-tafelkleedje en alles verwerkt in rondgebogen ijzer of hout. ‘Nu is alles een beetje groen van al die regen, maar als de zon weer komt verdwijnt dat groen en wordt de kleur weer mooi.’ Op haar kamer boven hangt een cirkelvormig element, waarin plakken van verschillende mineralen met epoxyhars zijn geplakt. Als de zon erdoor schijnt geeft dat een prachtig effect. Op tafel ligt bij de naaimachine een spijkerjasje dat ze met kleurige stofjes, kralen en lintjes op pimpt. In de woonkamer beneden staat een mooie vloerlamp: ‘Die komt van Ikea, maar die heb ik hier en daar beplakt met kanten kleedjes die ik met textielverharder heb gehard en daarna een zacht kleurtje heb gegeven.’ Kortom: de creativiteit en de levenskracht spat van Ank af!
Door Greet Kappers
Foto’s Maarten van de Biezen
24 uur met…
We komen mensen zoals de wijkagent, dominee, verloskundige of huisarts vaak maar korte tijd in ons leven tegen. In deze nieuwe serie willen we niet alleen een aantal openbare beroepen belichten, maar ook de mens achter het beroep.
