De wijsheid van kleuren
De schilderijen die Astrid Bonhof – Roestenburg maakt zijn vooral portretten van mensen en dieren. De ijsvogel intrigeert haar met zijn prachtige felle kleuren. Haar schilderijen zijn te bewonderen op facebook en op instagram onder de naam AstridsAtelierDownunder.
De intrigerende naam van atelier Downunder verwijst naar Australië, waar Astrid met haar gezin lang heeft gewoond en waar haar familie nog steeds woont. Ze vertelt: ‘Mijn Indonesische vader is na de oorlog in 1951 met zijn ouders naar Nederland gekomen omdat zijn vader KNIL militair was. Maar hij heeft zich met zijn Indonesische roots in Nederland nooit echt geaccepteerd gevoeld. Toen een collega van hem vertelde dat hij naar Australië zou emigreren, begon het bij mijn vader te kriebelen. Er waren destijds informatiemiddagen over de mogelijkheden van emigratie en daar zijn wij met het hele gezin naartoe gegaan. Ik was 22 jaar en had al een vriend, Bertus, die geboren en getogen is in Nunspeet.’ Het voltallige gezin emigreerde en een jaar later kwam ook Bertus naar Australië. Een grappig detail is dat Astrid moest bewijzen dat Bertus echt haar geliefde was en dat de immigratiedienst in Australie genoegen nam met een luchtpostenveloppe met haar naam erop en het tonen van een gouden ringetje dat Astrid van Bertus had gekregen op haar verjaardag. Ze moet er nog steeds om lachen: ‘Zo eenvoudig was het toen. Dat is nu wel anders!’ De twee zijn daar snel getrouwd – want anders kon Bertus er niet blijven – en ze kregen drie zoons. In al die jaren heeft Astrid veel getekend, veel portretten. ‘Vooral de ogen zijn belangrijk. Ze zijn de spiegel van de ziel.’ In de familie van vaders kant waren de creatieve talenten aanwezig, zowel op muzikaal gebied als in schilderen. Ook haar opa en vader maakten schilderijen.
Gemis
In 1997 zijn Astrid en Bertus met hun kinderen teruggekomen naar Nederland. ‘Bertus is een echte Nunspeter en dat bleef trekken. We konden wel regelmatig op reis naar Nederland en zijn hier ook eens drie maanden achtereen geweest. Dat was net in een koude winter. De kinderen hadden nog nooit sneeuw en ijs gezien, ze konden hier op de beijzelde straten schaatsen, dat vonden ze natuurlijk geweldig. Ik had het met de keuze om terug naar Nederland te gaan wel moeilijk, want mijn ouders, broer en zussen bleven achter. Mijn vader gaf weinig woorden aan ons vertrek. Maar toen wij samen op een van de prachtige, warme stranden van Australië waren, nam hij wat zand in zijn handpalm en zei alleen maar: “Astrid, dit ga je wel missen…” En dat was en is ook zo. Ook al wonen we nu alweer 27 jaar in Nederland: ik heb nog steeds bij tijd en wijle heimwee.’ Toen haar vader tachtig werd reisden ze af naar de overzeese familie. Ze heeft toen samen met haar vader een schilderij gemaakt dat ze bij hem achterliet. Ze straalt er nog van als ze erover vertelt. Gelukkig konden en kunnen ze zich wel regelmatig een reis naar de andere kant van de wereld veroorloven. Alleen de coronapandemie maakte het erg lastig. Astrid’s vader overleed in 2022 tijdens de pandemie. ‘Ik heb toen een tekening van hem gemaakt. Wij konden door de coronamaatregelen pas negen maanden later naar Australië. Zelfs mijn moeder mocht niet bij hem vanwege besmettingsgevaar. Dat was heel erg voor ons, ook voor onze zoons. Want opa was alles voor hen.’
Leren schilderen
Astrid heeft haar talent om te schilderen verder ontwikkeld in een cursus die in Veluvine werd gegeven. Zes jaar heeft ze les gehad in een groep en later nog individueel bij dezelfde docent. ‘En ik leer nog steeds bij. Op YouTube staan filmpjes waar je van alles over schilderen kunt leren en daar maak ik dankbaar gebruik van. Voor de verhoudingen in gezichten gebruik ik vaak wel een voorbeeld, want dat vind ik erg lastig.’ In een klein deel van de woonkamer heeft zij haar atelier gemaakt en daar staan een aantal portretten van Afrikaanse en Indonesische vrouwen. Op de schildersezel staat een werk waar ze nog mee bezig is van een ijsvogel. Ze vertelt dat iemand een kast voor haar gaat maken waar ze al haar schilderspullen in kwijt kan en dat is nogal wat. Potten vol kwasten en kwastjes en ladingen verftubes liggen in bakjes te wachten tot ze weer gebruikt gaan worden.
Samen met een vriendin doet ze vrijwilligerswerk bij de Stichting Philadelphia, waar ze mensen met een verstandelijke beperking helpt om te schilderen. Ook geeft ze al acht jaar workshops bij WijkOntmoetingsCentra de Binnenhof en de Veluwse Heuvels. In slechts één avond kunnen deelnemers een schilderijtje op een houten paneel maken en mee naar huis nemen. Haar eigen werk wordt op verschillende plekken tentoongesteld. Damesportretten hangen in de kapperszaak Dutchhair en boetiek Dutch Bliss en schilderijen van dieren hangen in hotel De Hoeve in Nunspeet.
Troost
Als Astrid last heeft van heimwee zet ze christelijke muziek op en gaat schilderen. Dat troost haar. In de kamer hangt een schilderij met een religieuze betekenis: in de handen van God ligt een hart en daaromheen zijn ook allemaal hartjes geschilderd. Heel klein staat bij een van de handen het woordje ‘papa’ geschreven. Astrid heeft het gemaakt op verzoek van de oudste van de kerk voor de viering van Eeuwigheidszondag, dat inm andere kerken bekend staat als Allerzielen. Het christelijk geloof is een belangrijke inspiratiebron voor haar bij het schilderen. Soms maakt ze een schilderij dat puur uit die inspiratiebron komt en noemt dat: ‘de wijsheid van kleur’. Spijt heeft ze maar van één ding: ‘Door terug te gaan naar Nederland heb ik mijn kinderen hun opa, oma en andere familieleden onthouden. Dat besef ik pas nu ik ouder ben geworden.’ In feite heeft ze dat besef in 2013 al gevoeld toen ze met Bertus werd uitgekozen door het televisieprogramma All you need is love voor een reis naar Australië. Haar schoonzus had hen bij het programma aangemeld. Onwetend van die actie had ze zelf ook aan de redactie van het programma geschreven: ‘Emigratie moet eigenlijk verboden worden, want het rukt families uit elkaar.’
Door Greet Kappers
Foto’s Maarten van de Biezen
