Op 29 februari 2024 beleefde Bert Kalle uit Nunspeet een gedenkwaardige dag toen hij zijn boek ‘Mijn oma was een slavin’ officieel overhandigde aan de Surinaamse ambassadeur, de heer mr. R. Khargi, in Den Haag. Het boek, dat een diepgaand persoonlijk verhaal vertelt, belicht de ervaringen van zijn oma als voormalige slavin en haar nalatenschap in de Surinaamse geschiedenis.
Tijdens een hartelijk gesprek kreeg Bert de gelegenheid om zijn project ’50 boeken voor Suriname’ uitgebreid toe te lichten aan de ambassadeur. Dit project heeft als doel om exemplaren van zijn boek te schenken aan scholen en instellingen in Suriname, met de intentie om bewustwording te creëren over de geschiedenis en de impact van slavernij.
Met de missie om zijn boek rechtstreeks in handen te brengen van de jeugd van Suriname, zal Bert Kalle op 11 maart afreizen naar Suriname. Gedurende 18 dagen zal hij een druk schema volgen waarin hij aan 20 scholen een exemplaar van zijn boek zal overhandigen. Op 8 van deze scholen zal Bert ook uitgebreid vertellen over de achtergrond en totstandkoming van zijn boek, waardoor de leerlingen een dieper begrip krijgen van de historische context.
Naast deze educatieve bezoeken zal Bert Kalle ook spreken op enkele prominente locaties in Suriname. Op 12 maart zal hij een lezing geven in het Nationaal Archief van Suriname, waar hij zijn onderzoek en ontdekkingen zal delen met een breder publiek. Op 13 maart zal hij eveneens zijn verhaal vertellen in Tori Oso, een belangrijk cultureel centrum in Paramaribo, de hoofdstad van Suriname.
Moet ik nu ook zielige boeken gaan schrijven over de eventuele erbarmelijke
omstandigheden waarin onze grootouders met een houten kruiwagen via een botter, uit Harderwijk naar Stellingwerf werden verscheept, om daar van zonsopgang tot zonsondergang, vanuit een zelf gegraven gat in de grond, eikenstammen van hun bast te ontdoen, waarna ze, in het stikdonker en doodmoe in een hut, van door henzelf opgestapelde heideplaggen, met vrouw en kroost in slaap vielen.
Onze grootouders moesten het geld voor de oversteek ook nog eens zelf bij elkaar schrapen, evenals hun eten.
Het zit mij niet op het mensonterende slaaf zijn vast, maar op dat eeuwige gezeur over herstelbetalingen.
W..zielige verhalen heb je het over.
Alsof een uiteenzetting over het slavernijverleden van, in dit geval de oma van meneer Kalle, slechts een zielig verhaal is.
Onze voorouders/grootouders kenden andere werkomstandigheden als welke wij nu kennen. Er moest opgebouwd worden en de stand der techniek destijds veroorzaakte dat men lijfelijk noeste arbeid moest verrichten. Dit kun je nu als zijnde „ook zo‘n zielig verhaal“ betitelen..en dat dus een op éen vergelijken met slavernij.
Zeer ongepast. Je hebt werkelijk geen benul waarover je het hebt.
W; ik ben het deze keer wel met je eens (misschien voor het eerst).
Familieleden van mijn voorouders zijn vroeger als slaaf afgevoerd door de Romeinen toen zij ook Nederland veroverden. Van dergelijke verhalen zijn wel zielig-romantische speelfilms gemaakt.
Nu iedereen het over herstelbetalingen heeft, zou ik eigenlijk ook wel geld willen ontvangen.
Het lijkt mij beter wanneer het verleden, goed of slecht, wordt geaccepteerd en verwerkt waarna men het land en het eigen leven weer gaat opbouwen. Dat is beter dan zwelgen in wat je (eigenlijk je verre voorouders) is aangedaan en gaan zitten wachten op genoegdoening.
Geachte redactie,
Wie zijn ogen sluit voor de geschiedenis van dit land en zijn vele inwoners, zal nooit iets begrijpen van het heden en de toekomst.
Ons land is een smeltkroes van verzamelde groepen en culturen. Wie zich daar eens in verdiept en onderzoek doet naar her-/afkomst zou zijn/haar beeld van de eigen achtergrond misschien wel eens drastisch moeten bijstellen.
Het zou me dan ook niets verbazen dat de oervader van dhr/mevr. W. ook ooit ergens op een houtvlot uit een ander land de Rijn of de Maas is komen afzakken.
In dat licht vind ik de bovenstaande reacties van Dhr. W. onwaardig en schandelijk. Enige revisie van de reacties zou hier op zijn plaats zijn.
Eenieder die stamboomonderzoek doet, weet van tevoren dat hij voor verrassingen kan komen te staan. Bert Kalle zocht er in eerste instantie niet naar, maar de geschiedenis ontrolde zich ‘bij geval’ voor hem. Heel bijzonder en mooi om dan nu in het land van oma te zijn!
Een paar jaar terug kwam ik via stamboomonderzoek achter een stukje levensgeschiedenis van een voorouder. Dat was heftig, maar ik had haar al in mijn hart gesloten, alvorens ik alles van haar wist. En het was bijzonder om een klein beetje in haar voetsporen te treden en de stad waarin ze opgroeide en moeilijke dingen meemaakte te ontdekken.
We stammen niet allemaal af van hoge, bijzondere en achtenswaardige mensen – gelukkig maar!
Maar we hadden vele voorouders, vaak dagloners, wel een beter en gelukkiger leven toegewenst.
Armoede, kindersterfte en relatief jong overleden (slechte hygiene).Dan kun je kun je toch niet schrijven ‘we stammen niet allemaal af …’! Vooral dat ‘gelukkig maar’, steekt me! Ik had mijn voorouders een beter leven toegewenst!
Comments are closed.