NUNSPEET – Wie het kleine niet eert……..Het zou het levensmotto kunnen zijn van Daphne van Beuningen uit Nunspeet. Ze spaart geld, maar zal er nooit rijk van worden. Het gaat om de één cent munt en daar heeft ze er (niet te tellen) een aantal duizenden van gespaard. Het welkom van één van haar mini hondjes past helemaal in het beeld van het kleine eren.
Geboren in Scherpenzeel, opgegroeid in Gorssel en twintig jaar woonachtig geweest in Elspeet. Ze hadden paarden en wilden een stuk grond bij hun huis en kwamen min of meer toevallig in Elspeet terecht. Vrienden vroegen zich af wat ze daar toch zochten, maar ze heeft er nooit spijt van gehad. ,,Je moet het toch altijd zelf maken”. Nu kijkt ze vanuit haar appartement uit over het marktplein in Nunspeet. Ze streek hier in 2016, na haar scheiding neer, mede omdat haar zoon hier destijds op school zat en ze best iets had met Nunspeet als kunstenaarsdorp. Niet verwonderlijk dus dat in de kamer een schildersezel staat met de nodige materialen. Daphne:,,Ik had ook wel naar Amsterdam gewild maar dat zou voor mijn zoon wat minder leuk zijn. Hij is hier opgegroeid. Ik kwam vrij regelmatig in Amsterdam omdat mijn zusje daar studeerde. Ik vind het echt een mooie wereldstad. Het blijft nog altijd een beetje trekken, maar ben toch ook wel gehecht aan hier.
Dan de vraag hoe kom je er toch bij om centen te gaan sparen. ,,Ik heb er eens over nagedacht en wat ik me kan herinneren is dat mijn opa, die in Zwitserland woonde ons altijd een muntje gaf. Geen bijzondere munten maar het fascineerde me wel. Oud en versleten, maar het had voor mij zoveel karakter, er zit een verhaal achter en dat heeft me altijd geboeid. Eén van de eerste muntjes die ik zelf ging sparen vond ik op een zandpad in Gorssel. Het bleek bij navraag toen een gulden waard. Ik vraag me dan af hoe komt zo’n muntje nou in Gorssel terecht, wat zit daarachter, was het vroeger misschien een weg waarlangs kooplieden trokken. Toen ben ik echt centen gaan sparen. Ook de koperkleur vond ik mooi eraan.
Het zijn onbeduidende muntjes die niet veel waard zijn, maar ook de kleine dingen vind ik wel interessant. Zusjes, vriendjes en vriendinnen hielpen mij ook mee. Ze spaarden voor mij dan honderd centen en dan kregen ze van mij er één gulden tien voor terug. Een beetje handelsgeest dus. Het sparen ben ik altijd blijven doen. Toen de euro werd ingevoerd stopte het een tijdje, maar ben ik toch later weer begonnen met de eurocent. Hier wordt de eurocent niet meer gebruikt, maar nog wel in enkele landen om ons heen. Niet dat ik ze koop, maar ze komen toch nog wel binnen. De verzameling wordt nu ook aangevuld met de penny uit Amerika. Daar wordt de penny al helemaal niet belangrijk gevonden”.
Daphne ging eens per jaar naar Amerika waar haar vader, na zijn scheiding, is gaan wonen en waar hij een garagebedrijf was begonnen. Daarmee deed de penny dus zijn intrede in de verzameling. Daphne:,,Het is niks bijzonders, maar juist omdat niemand aan zo’n muntje waarde hecht vind ik het wel interessant. Misschien zegt dat ook iets van mijzelf. Kleine dingen zijn voor mij ook belangrijk”. Dan toont ze de verzameling die uitgestald is op de tafel. De meeste muntjes nog in potten, maar ook een flinke berg uitgestrooid op de tafel. Enkele voorwerpen als een kettinkje, een armband en andere voorwerpen zijn voorzien van een munt. Vijf nog in rollen verpakte centen kreeg ze als cadeau van haar zoon. Die laat ze voorlopig nog in de rol zitten.
Dat Daphne geboeid kan raken door onbeduidende voorwerpen blijkt ook uit de aanwezigheid van een putdeksel. ,,Daar lopen de mensen gewoon over heen zonder het op te merken. Deze is afkomstig uit New Orleans en heb ik meegenomen in het vliegtuig….(wat zware handbagage). Deze heb ik gekocht, nadat mijn vader me er op attendeerde. Het is heel oud. Als ik hier wandelend een mooie putdeksel zie maak ik er een foto van. De putdeksel en de penny’s uit Amerika zijn voor mij bijzondere attributen die mij aan mijn- inmiddels overleden- vader doen denken.
Zodra het kan ga ik nog een keer weer naar Amerika naar zijn tweede vrouw. Met haar heb ik het verdriet van het overlijden van mijn vader kunnen delen. Dan verblijf ik nog een poosje in de wereld van mijn vader. Dan drink ik een kopje koffie waar hij ook kwam, dingen doen die hij ook deed en daar word ik dan weer blij van. Ik ben opgegroeid bij mijn -inmiddels ook overleden- moeder, maar was echt een vaderskind. Daarom betekenen die attributen en muntjes voor mij meer dan ze waard zijn”.
Meer verzamelingen bekijken? Zie https://www.nunspeet.nu/de-verzamelaar/
Heeft u ook een bijzondere verzameling? Laat het ons weten via info@nunspeet.nu en misschien ziet u uw verzameling binnenkort ook in de Veluwse Courant.
AG
Dit artikel is het eerst gepubliceerd in de Veluwse Courant als onderdeel van de rubriek: De Verzamelaar.
