Wie zijn wandelweg zoekt door het Ramringbosch en voorbij den Lekberg naar de Nunspeetsche Waschkolk, kan daar de geschiedenis zich laten verhalen van het jaarlijksche feest van het schapenwasschen en bekkensnijden. Want de historie der Waschkolk is niet sentimenteel-aandoenlijk doch zeer realistisch. Als de schapen eenmaal in het glasheldere water waren gereinigd en het eigenlijke scheren een aanvang nam, verscheen de jenever ook op de hei, en hoe meer deze in den man geraakte, des te sneller vlood de wijsheid in de kan. De Nunspeetsche Waschkolk werd als de herberg „De Valk” onder Vaassen een berucht ontmoetingspunt van de bekwaamste bekkensnijders, en bloedige tooneelen speelden zich daarbij als intermezzo tusschen het schapenscheren af. Want nergens ter wereld wist men het menschelijk gelaat zoo te bewerken met het mes, als op de Noorder-Veluwe. Het ging er bij toe, als bij een soort ruw volksvermaak, want de twisten ‘s middags ontstaan, werden ‘s avonds weer bijgelegd, als de deelnemers met bebloede koppen en gekorven wangen aanzaten aan den landelijken feestdisch. De dikwijls gefingeerde aanleiding tot het gevecht werd dan weer door de deelnemers vergeten onder een snee roggemik, een pint bier en een bord pap. Maar de traditie van de Waschkolk was door de Nunspeeters weer opgehouden. Eer is teer.
Uit ons mooie Nederland 1918
