Een half centennium gemeente Nunspeet

Een half centennium

Op oude kaarten zwerven ze nog
de rafelige grenslijntjes 
die Irminlo en Nuwenspete 
ooit tot één gewest schiepen

binnen de getrokken grenzen
danste het koren op de velden
spuwden schrale akkers groen gewas
graasde het vee op weelderige weidegronden 

door de uitgestrekte wouden
trokken troubadours en marskramers voetsporen 
met kerktorens als beierende bakens
die elkaar nooit konden horen

de oude gemeente omsingelde Herderewich
het tweetal slaperige dorpen
knevelde de oude stad vast aan de Zuiderzee
terwijl de tijd Ermelo en Nunspeet in bloei zette

beide dorpen kusten de oevers van de verloren zee
en leunden zwaar op het massief van de Vale Ouwe
de dorpse volken waren wellustig vruchtbaar
dijden rijkelijk uit en dreven uit elkaar

de grote kleermaker knipte voor onze dorpen 
nieuwe mantels uit de oude jas
de zakken werden geleegd
kerken, kazernes en zangkoren werden herverdeeld

vier kernen op de kaart als een nieuw kloppend hart
uit de kerk vluchtte een eenzaam hijgend hert 
vond op het Nunspeetse dundoek een schuilplaats
terwijl de kudde het gemeentewapen veroverde

kunstenaars van vroeger en nu toveren met penselen
op doeken gelaatstrekken van dorp en landschap 
diepe groeven van toen en thans
beelden uit kwasten over heden en hoe het was

Nunspeet, het oude dorp, ligt als een goddelijke worp
gelijk een fleurig boeket op de Veluwerand
iedereen ruikt, voelt en plukt dag aan dag
het leven bijeen, ingetogen of extravagant 

een oord, 50 jaren jong, in bestaan nog een kind
waar elke bewoner zijn lot, genot of toeval vindt.

Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer / ‘Waar licht het landschap raakt’