De seizoensopening tegen Unicum in Lelystad is een grote teleurstelling geworden.
Het Nunspeetse team begon met hoge verwachtingen aan de eerste competitiewedstrijd, maar al na 25 minuten stonden de Veluwenaren met 3-0 achter. De verdediging beleefde een desastreus half uurtje. De tussenstand bij de pauze had nog hoger had kunnen uitvallen.
Dat gebeurde gelukkig niet en dus werd het ineens spannend toen Nunspeet opportunistisch ging spelen en terugkwam tot 3-2. Uiteindelijk maakte Dyllan Lanser van Unicum een einde aan alle onzekerheid over de afloop. Dat met een mooie vrije trap waarbij de verdedigende muur van Nunspeet niet stevig genoeg bleek en de doelman zwakjes naar de hoek ging.
Het scoreverloop: 11. Dyllan Lanser 1-0, 20. Jake Wollgarten 2-0, 24. Ricardo Fransberg 3-0, 50. Jonathan van ’t Hof 3-1, 85. Mustafa Kalkan 3-2, 89. Lanser 4-2.
Aanstaande zaterdag kan Nunspeet zich revancheren in het duel thuis tegen Heerde.
Keizerlijke Beschouwingen, een column.
De last van een trouwe volgeling.
Het supporterschap bij vv Nunspeet is geen sinecure. Het vraagt nogal wat. Wat dan zowel?
Volharding, mentale weerbaarheid, incasseringsvermogen, meeleven, betrokkenheid en vooral veel blind vertrouwen, ook als dat laatste keer op keer wordt geschonden, vooral nu bij Nunspeet vakmanschap en meesterschap ontbreekt.
De vaste aanhang die vv Nunspeet al vele jaren lang op de voet volgt is momenteel niet te benijden.
Vorig seizoen bestond uit een koude reeks van teleurstellingen en deceptie. Het voetbalseizoen werd catastrofaal afgesloten met een degradatie als onuitwisbare schandvlek.
Als het supporterschap dan geen onverdeeld genoegen is, waarom wordt er dan in volhard?
Het is de hechting met het dorp en de club die het verhindert om afstand te nemen van het Blauw-Geel. Als je wieg in Nunspeet heeft gestaan en alle jeugdherinneringen er verankerd liggen dan is het bijna ondenkbaar om de voetbalvelden als onontgonnen woeste grond te beschouwen en met een wijde boog om ‘De Wiltsangh’ heen te leven. Vele van de trouwe supporters hebben tientallen jaren de clubkleuren verdedigd en met vv Nunspeet glorieuze tijden meegemaakt. Daar kom je vaak niet meer los van. Die chronische kwaal heeft mij ook in de houdgreep.
Na een zonnige oversteek van de zomer was het degradatieleed grotendeels verwerkt en er werd alom uitgekeken naar een frisse, hoopvolle seizoenstart. Inmiddels is een deel van die frisheid al flink gedevalueerd en de torenhoge hoop blijkt slechts een molshoop.
De oefenduels toonden veel instabiliteit en onwennigheid. Dat kan en mag in een oefencampagne.
Echter het daarop volgende bekeravontuur werd een echec. Geen enkele overwinning en als poedelprijs een strafexpeditie van de KNVB. Puntvermindering, boetes en een schorsing. Een ontluisterende epiloog!
Afgelopen zaterdag dan de eerste tweekamp in de nieuwe competitie. Het podium waarop gestreden wordt is weliswaar een platform in een achterafzaaltje, maar ook daar kan een boeiende voorstelling gegeven worden. In Lelystad, tegen vv Unicum, kreeg Nunspeet de kans om met een wervelend kijkspel de startbaan naar succes op te taxiën. De Nunspeetse toeschouwers zagen dat de aanloop naar een hoge vlucht er niet van kwam. De kansloze 4-2 nederlaag was een zware crash met vele gesneuvelde ambities. Hoofdtrainer Werner Pluim bleek de piloot van een sportief ramptoestel. Naar de verkeerstoren wordt niet geluisterd.
Nunspeet begon met vijf verdedigers, wat meer van angst dan van vertrouwen blijk geeft. Die angst bleek overigens niet ongegrond. Slaapwandelend, en onnozel op één lijn spelend, werd de laatste linie keer op keer te kijk gezet. Toen de wekker na een half uur afliep was de Nunspeetse achterstand al tot 3-0 opgelopen. Voeg daarbij dat de middenvelders hoofdzakelijk achterwaarts georiënteerd zijn en zelden de voorwaartsen op maat bedienden en het manco is verklaard.
De Nunspeetse voorhoede bestaat uit veel driftig zwervende mannetjes die moeizaam tot kansen komen. De eerste Veluwse treffer kwam na 50 minuten van de voet Jonathan van ’t Hof, die overigens de enige speler in het offensief was die een voldoende op zijn status kreeg bijgeschreven.
Invaller Mustafa Kalkan schoot 5 minuten voor het eindsignaal nog enige hoop in de harten, echter het mes van de guillotine viel genadeloos in de slotminuut.
Nunspeet acteerde daarbij als het personeelsteam van onze plaatselijke melkfabriek. Bij een vrije trap metselde men een verkeerd gepositioneerd muurtje van roomboter en een doelman daarachter die als een zak melkpoeder omviel. Daar lust niemand pap van!
De invalbeurt van Tariku Visser bleek het enige krentje uit de pap.
Hoe kan het tot nog toe zo misgaan? De sfeer in het team lijkt in orde, de inzet is voldoende en er wordt met plezier getraind. De oefenstof is gevarieerd, intensief waar nodig en de spelvormen zijn wedstrijdgericht. De spelers vermaken zich en hebben plezier. Allemaal aardig, maar zonder resultaat op de zaterdagen. Misschien is de sfeer wel te goed en is er teveel jolijt. Laat Youp van ´Hek en Herman Finkers ook meetrainen. Dan wordt er waarschijnlijk nog meer gelachen en gein beleefd.
Beperk dat onderlinge liefkozen en strelen, hier en daar is een verbale kaakslag is beter op zijn plek.
Voor de selectie mag dan doordeweeks de lach voorop staan, de supporters moeten met snikken en snotteren de zaterdagen door. Tijd omdat om te draaien. En wel vlot graag!
Volgende week de strijd tegen Heerde. Uit de entourage ving ik op dat als men daarvan verliest de club beter kan worden opgeheven. Het 100-jarig bestaan staat dus op het spel. Een riskante inzet!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Na 50 jaar kwam mijn oude club voetballen in mijn huidige woonplaats!
Ik ging dus kijken.
Wat een teleurstelling. De vertrouwde blauw gele kleuren waren niet te zien, Nunspeet speelde in het rood. Ook speelde er bijeen gescout vreeemdelingen legioen, dat volgend seizoen zomaar onder een andere verenigingsnaam elders zou kunnen spelen.
Vervolgens was het binnen de korste keren 3-0 voor Unicum. En verloor Nunspeet kansloos met 4-2.
Het leukste vond ik nog, dat ik diverse oud spelers van Nunspeet als supporter langs de lijn zag.
Een beetje ouder en gezetter! Gart Bouw en Bennie Vlieger hadden in goede jaren veel goed werk op het middenveld kunnen doen!
Veel succes, Nunspeet!
https://www.youtube.com/watch?v=a429r6rQDh4
Hierbij de samenvatting
Comments are closed.