Het haantje kraait van de toren

Het haantje kraait van de toren over:

Afgoden 

Het wonen hoog boven het dagelijks gedruis is een bijzonder voorrecht.

Mijn blik glijdt over het hele dorp en speurt verder de omgeving af. Vanaf het hoogste punt is het uitzicht onbelemmerd en uniek. Onder mijn gevederde poten rijst het eeuwenoude kerkgebouw op. Eén van de vele Godshuizen van onze gemeente. Turend naar het westen ontwaar ik de knusse kapel in Hulshorst nabij het silhouet van de statige molen.

Naar het zuiden, achter eeuwenoude wouden, rijst in de ommelanden van het bisdom Elspeet een hoog opgetrokken nieuwe kathedraal op. Dichterbij leunt een moskee tegen de spoorlijn. Voor vele religieuze waarheden zijn in onze gemeente vele ontmoetingsplekken ingericht en vrij toegankelijk. Een groot goed.

Naast de verschillende inzichten, opvattingen en uitleg is er één element dat alom verbindend blijkt. De eer en de knieval voor de ‘heilige koe’! 

Het gemotoriseerde blikken beest krijgt alle ruimte bij elke rang en bij iedere stand.

Reformatorisch, evangelisch, Joods, islamitisch, humanistisch of atheïstisch; die vermaledijde vierwieler kan kennelijk nergens worden gemist.

Jong en oud, man en vrouw, homo en hetero; iedereen schijnt met innige compassie om te moeten springen met deze ronkende afgod. Overal in de kern van ons dorp moet het beest gestald kunnen worden. De gemeentelijke overheid werkt daar graag aan mee.

Nadat met chirurgische precisie het verenigingsgebouw ‘De Wheme’ uit het dorpshart is weggesneden, werd het vrijgekomen terrein omgetoverd in een groot, knalhard beklinkerd weiland waar de heilige koeien urenlang staan te herkauwen. Zo ook rond de Driestwegkerk, onder en achter ons gemeentehuis, rond elke supermarkt en verder bij elk vrijkomend perceeltje aan de zomen van ons centrum. Met grote snelheid raakt mijn torenplek ingeblikt.

Onze gezellige winkelstraten zijn prima te voet of op de stalen ros bereikbaar. Een wandelingetje of een fietsritje zijn gezond en ook sociaal aan te bevelen. Een hoofdknik, een handgebaar, een vriendelijke groet, een kort gesprekje; ze liggen ver weg verborgen achter de beslagen autoruiten, maar te voet of op de pedalen voor het oprapen. 

Iedere windvlaag en elk druppeltje hemelwater duwt ons de koets in. Net als een graadje te koud of te warm. We willen opgestookt of afgekoeld vervoerd worden. Het onwillige weer moet getemd worden. Een bries om het hoofd kan ons kapsel kennelijk niet meer verdragen.

Vanzelfsprekend zijn er ouderen en gehandicapten die gebruik moeten en mogen maken van een auto. Niet uit luxe of gemakzucht, doch noodzakelijkerwijs. Gezien het immense aantal voertuigen dat wekelijks door het centrum krioelt, krijg je nu de indruk dat Nunspeet is verworden tot één groot revalidatiecentrum of een halfopen psychogeriatrische inrichting.

Het tegendeel is waar. Het wemelt van de sportscholen, de sportverenigingen, loopgroepen en fietsclubjes. Ook de activiteiten van ‘Nunspeet Beweegt’ zetten aan tot een gezonde en actieve leefstijl. Toch blijven de brede bakken, fraai opgeknapte karretjes en ook rammelkasten het toch al krappe middelpunt van ons dorp infiltreren.

Denk niet dat deze terreur alleen doordeweeks door ons Veluwse oord trekt.

Ook op de zondag raken we er niet van bevrijd. De Nunspeetse tempels worden dan druk bezocht. Van de kansels en spreekgestoelten rollen woorden van eenvoud, soberheid en ingetogenheid. Zwart is de favoriete tint en hier en daar verslaat somberheid de vreugde van het geloof. Op de parkeerplaatsen rond de kerkgebouwen is van matiging en nederigheid weinig te merken. Daar ligt een potsierlijke armada van luxe sleeën en protserige statussymbolen in bonte kleuren en in elke prijsklasse afgemeerd. 

Rentmeesterschap kan klaarblijkelijk niet zonder rijbewijs.

Als kerkhaan ben ik vertrouwd met kerkgang en devotie. Bezieling en trouw kunnen evenwel best zonder motorgeronk en uitlaatgeesten. Net als marktbezoek, hamstertochten en uitgaansleven. Gun uw vehikeltjes rust en kom in kalmte en wat stiller. Alleen in de stilte hoor je de vogelzang en het ruisen van de wind door de toppen van de bomen, straks op het vernieuwde plein. En voor wie het horen wil het kloppen van andermans hart.

In het winternachtelijke duister slingert de sereniteit en het stilzwijgen zich rond mijn toren.

Dan droom ik weg in het verleden, hoor traag paard en wagen passeren en het ratelen van melkbussen. Klompgeroffel sterft weg richting Hotel Ittmann, het water van Pesies Bad is een bladstille spiegel en ver achter de molen klotsen de golven van de Zuiderzee.

Bij het Ronde Huis knorren de zwijnen en de ratten ravotten op de belt achter Wiltsangh en Witte Wieven. 

De dageraad is te laat. Een wekker vol hoorngeschal, gierende banden en motorgeweld heeft mij al tot kraaien aangezet. Zon of geen zon!