De Europese verkiezingen zijn al weer achter de horizon verdwenen.
Nu ligt voor mij, gezeten op het hoogste punt van het dorp, die kim een stuk verder weg.
Het beeld van stemhokjes, bussen met gleuven en rode potloden is bij mij nog helemaal niet vervaagd. Niet dat ik de aanloop tot in detail heb gevolgd, integendeel; net als bij het songfestival ben ik alleen geïnteresseerd in de eindresultaten.
Het uitdelen van de punten, het tellen van de stemmen en daarna het eindresultaat zijn vele malen boeiender dan al het gekrakeel vooraf. De stemmen van waarzeggers, helderzienden en andere orakels verliezen onmiddellijk hun validiteit wanneer de score op de borden verschijnt. Opinies werden wel gepeild, doch meningen en opvattingen zijn modegevoelig en weersafhankelijk. Dat blijkt keer op keer.
Over het songfestival zal ik verder maar niet uitweiden. Het eens zo gezellige liedjeswedstrijdje is getransformeerd naar een muzikale gay-parade. Het is een lawine van lawaai en kleuren. Het schijnt dat een groot aantal kijkers zich na afloop op de huisartsenpost duizelig en volkomen gedesoriënteerd kwam melden. Half Nederland trof zichzelf aan op de afdeling ‘Verwarde Mensen’ en het aantal transgenders schijnt binnen enkele uren verviervoudigd te zijn. Niet verwonderlijk. Nederland won en dat is wel een wonder.
De verkiezingsuitslag in Nunspeet blijft een bijzonder fenomeen.
Landelijk stootte baardmannetje Frans Timmermans een effectvolle bal over de tafel en dat leverde hem de winnaarsbokaal op. In ons dorp walsten zeven ander partijen over de PVDA heen.
Nunspeet is geen Nederland!
Nu beschikt Europa over een uiterst vreemdsoortige en curieuze valutamachine. Uit het niets wordt er op een Genesisachtige wijze geld geschapen. Dat bleek tijdens de banken- en eurocrisis.
In hetzelfde tovergebouw in Brussel worden ook miljarden door de versnipperaar gesluisd. Waar de snippers allemaal blijven is raadselachtig, al duiken er vele in de oorspronkelijke vorm en met dezelfde waarde op in de achterzakken van politici, ingehuurde familieleden en in de onpeilbare diepe zee van ambtenaren. Heen en weer pendelen tussen de diverse vergaderlocaties en tijdig een handtekening plaatsen op de presentielijst is de kortste omweg naar een rijk bestaan.
En wat krijgen we ervoor terug?
De gemeente Nunspeet ontvangt (even schrap zetten!) 29 cent per inwoner.
Een doorsnee gezinnetje, pa en ma met twee blagen, scoort zo een ruime Euro aan Europees subsidiegeld. Daar willen we wel eens in zoveel jaar een verkiezingscircus voor optuigen.
Waarschijnlijk kosten de verkiezingen Nunspeet een onberekenbaar meervoud van deze opbrengst.
Even verder om de hoek in Putten krijgt een identiek huishouden een slordige 500 Euro in de oude sok. Nu hebben de Duitsers, die in Europa de dienst uitmaken, in Putten nog wel wat goed te maken. Dat gun ik ze daar van harte in het volle besef dat het onvoorstelbare aangedaan leed nooit met pecunia kan worden weggenomen. Laat dat bewustzijn in deze dagen van herdenken nooit vervagen!
Burgervader De Weerd is de controle op de Europese cijfers kwijt, zo lees ik vanaf de toren.
Wellicht dat er provinciaal ook nog wat bloedgeld binnenstroomt maar dat geldt dan evenzeer voor de gemeentes rondom ons. Het verschil blijft frappant.
Kunnen we niet alsnog een declaratie op de Brusselse tafel deponeren voor de rondweg, de aangelegde industrieterreinen, het opdoeken van de kazerne, het aanleggen van de sportvelden en het verharden van fietspaden? Als haan kraai ik maar wat totdat de hennen hier beneden in de gemeentelijke kippenren een ander inzicht in elkaar kunnen kakelen.
Met al deze wetenschap ga ik er nu vanuit dat de tunnel onder het spoor zonder enig financieel ongemak kan worden gerealiseerd. Het nieuwe restaurant ‘Joris’ krijgt een gouden dak en een marmeren oprijlaan, de sporthal en het zwembad op ’De Wiltsangh’ worden gebouwd met Olympisch afmetingen, de VV Nunspeet krijgt een overdekt hoofdveld en de kabelbaan die begint op de boulevard van Nunspeet-aan-Zee wordt een landelijk bekende toeristische attractie.
Voor het kunstenaarsdorp Nunspeet moet dit kunstje eenvoudig te flikken zijn.
Of laat Nunspeet zich toch weer door het dolgedraaide Brussel met een kluitje het randmeerriet in sturen?
