Nunspeet heeft de goede lijn van de laatste 2 weken in Barneveld weten voort te zetten, tegen SDV Barneveld werd het duel door een doelpunt van Emiel Goud in de 43e minuut beslist.
De ploeg van trainer Lucas Hoekman begon de wedstrijd met dezelfde elf als vorige week tegen SVZW. Vincent Huisman, Reijer Roelofsen, Sean Poot, Bram van de Worp, Patrick Pluim en Max Engelmann ontbraken nog. Daar tegenover keerden Dani Schmitz en Lars ten Dolle terug op de bank bij Nunspeet.
In het eerste half uur waren er voor beide ploegen geen grote kansen te noteren. Nunspeet nam vanaf de aftrap het initiatief. Toch was het SDV Barneveld dat in de 35e minuut de eerste grote kans wist te noteren, een schot van Levi Smit wist doelman Jardi Niebeek te keren.
Het enige doelpunt van deze middag viel twee minuten voor rust. Na een afgeslagen aanval kwam de bal voor de voeten van Marnix Tissingh, die zijn schot op de paal zag belanden. Nunspeter spits Emiel Goud was er al de kippen bij om de rebound binnen te schieten en zo de stand op 0-1 te brengen. Vlak na de treffer van Goud leek SDVB de stand weer op gelijke hoogte te brengen. Het doelpunt van de Barnevelders werd wegens buitenspel afgekeurd.
Tien minuten na rust leek Nunspeet de voorsprong te vergroten. Een corner van Jonathan van ’t Hof werd door Dominique van de Grift binnengekopt. De bal werd op of over de lijn nog weggehaald.
In de tweede helft wisselde trainer Lucas Hoekman een aantal maal. Eerst was het Lars ten Dolle die Karim Mulder verving. Het was vervolgens Dani Schmitz die Jonathan van ’t Hof afloste. Een kwartier voor tijd was het Nick Ligthart die zijn debuut in de hoofdmacht van vv Nunspeet maakte. Ligthart, speler van Nunspeet O19-1, verving Melle van der Woude.
In de blessuretijd eindigde SDV Barneveld ook nog met 10 man. Een harde overtreding van Sil Buikema werd met rood door scheidsrechter Wouters bestraft.
Volgende week zaterdag 2 april speelt Nunspeet op het eigen sportpark de Wiltsangh tegen de Merino’s. De wedstrijd zal onder leiding van scheidsrechter Brinkman staan, er wordt om 14:45 uur afgetrapt.
„Wij hadden het enorm goed onder controle en hebben geen kans weggeven. Het enige verbeterpunt dat ik mijn ploeg kan meegeven is dat wij niet scherp genoeg waren in de counter. Dan hadden we de wedstrijd al vroegtijdig kunnen beslissen. We gaan voorzichtig kijken wat er nog meer inzit dit seizoen”, zei een opgetogen Hoekman.
A.s. zaterdag 2 april speelt Nunspeet op Sportpark De Wiltsangh tegen de Merino’s.
Spelsysteem: 1-100-3
Het wereldwijde trainersgilde schotelt ons met enige regelmaat nieuwe spelsystemen voor.
Nu is dat ‘nieuw’ een betrekkelijk begrip. Vaak is het een summiere aanpassing op een bestaand en alom bekend concept. Afgelopen zaterdag hanteerde vv Nunspeet in Barneveld een systeem dat voor spanning, kijkplezier en bij het laatste fluitsignaal voor tevredenheid en voldoening zorgde.
Een systeem waar bondscoach Louietje het zeurpietje, nog nooit over gerept heeft:
1 gouden treffer, 100 minuten onverzettelijkheid, 3 wedstrijdpunten.
De spelwijze waarmee de Nunspeters de opponent overtroffen vroeg om een grote mate van discipline en een uitzonderlijk hoge intensiteit. Die discipline toonden de Blauw-Gelen, die overigens in het rood speelden, vooral in verdedigend opzicht. De afweer bleek een onneembare vesting.
Door steeds dicht opeen een hecht verband te behouden kwam de tegenstander nauwelijks tot reële scoringskansen. De viermansverdedigingslinie, bestaande uit Keklikoglu, Galea, Gieljan Tissingh en De Vries speelde een puike partij. Hoe groot de druk soms leek, ze gaven geen krimp.
Een saillant gegeven is dat uitgerekend de twee sluitposten die hebben aangegeven dat ze na dit seizoen geen deel meer gaan uitmaken van de hoofdmacht, te weten Gieljan Tissingh en De Vries, een uitmuntende rol vertolkten. Als zij tot aan hun definitieve vaarwel hun missie op deze wijze vorm blijven geven dan kan het seizoen nog veel aangenaams gaan opleveren.
Het door Nunspeet gehanteerde countervoetbal vraagt bij de voorwaartsen om een tomeloze inzet en een groot loopvermogen. Met Jonathan van ‘t Hof, Emiel Goud en Melle van der Woude kan daar uitstekend invulling aan worden gegeven. Een speler als Emiel Goud, die overigens het gouden doelpunt scoorde, cirkelt de gehele wedstrijd als een nijdige horzel om de hoofden van de vijandelijke verdedigers. Slaan, zwaaien en wegbukken; het helpt allemaal niet. Vroeg of laat word je onvermijdelijk pijnlijk gestoken, getuige de treffer die Nunspeet een weelderige buit bezorgde.
Wel rijst de vraag hoe lang deze krachtslopende aanpak kan worden volgehouden? Het is aan trainer Lucas Hoekman om er op toe te zien dat de juiste rustarbeidsverhouding wordt gewaarborgd.
Over de luxe van een brede selectie is al eerder aandacht geschonken. In het tweede bedrijf van de voorstelling kon Hoekman eerst Lars ten Dolle inbrengen en later nog Dani Schmitz. Zelfs de jeugdige Nick Ligthart mocht even de intensiteit ervaren van het seniorenniveau.
Met het inbrengen van Ten Dolle kwam er meer rust en overzicht in het spel. De rust die soms nodig was om de defensie even lucht te laten tanken en op adem te komen. In de slotfase was overigens de 0-2 veel dichterbij dan de gelijkmaker. Wanneer Dani Schmitz nog eens goed krijgt uitgelegd hoe de buitenspelregel luidt, kan hij nog veel efficiënter opereren. In zijn overmoed en enthousiasme wil hij te snel naar het vijandelijke kader zonder even op te kijken hoe zijn positie er bij staat.
Volkomen terecht werd hij driemaal achtereen als een dartel veulen in de wei terug de stal in gedirigeerd. Misbaar helpt niet, opletten wel.
Op het middenveld liet Marnix Tissingh zien dat hij een mindere periode achter zich wil laten.
Hij legde in ieder geval meer energie en vastberadenheid in zijn optreden in vergelijking met de lauwheid van het recente verleden. De concurrentie op het middenveld is groot en dus is een niet aflatende inzet nodig om een basisplek te behouden of veroveren.
Met een stevig portie van understatement kan worden gesteld dat Nunspeet nu definitief uit de gevarenzone is geslopen. Met de weelde van de laatste weken zou een gooi naar een (vervangende) periodetitel ook tot mogelijkheden behoren. Het ijzer is heet, dus smid Hoekman kan hameren en smeden!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Comments are closed.