NUNSPEET – Het fluitsignaal waarmee de scheidsrechter de wedstrijd tegen NSC Nijkerk in gang zette was nog niet weggestorven of de Nunspeters keken al tegen een 0-1 achterstand aan. Een enorme dekkingsfout in centrum van de verdediging en een doelman die te ver voor zijn doel stond luidden deze domper in.
Zeven minuten later kwam Nunspeet weer op gelijke hoogte. Na een carambolage viel de bal plots via de binnenkant van de paal voor de voeten van Maikel van der Wijk, die de bal daarop in het doel werkte. Nunspeet gebruikte deze treffer niet als aanzet om door te drukken. Met saai voetbal zonder hoogtepunten kabbelde de strijd naar het rustsignaal.
Na de rust pakte Nunspeet de zaken energieker aan. De combinaties liepen beter en de dreiging op het Nijkerkse doel nam toe. In de 83e minuut resulteerde dat in een 2-1 voorsprong. Deze treffer van Emiel Goud bleek uiteindelijk de winnende.
Met deze eerste overwinning op de thuisbasis raakt Nunspeet verder verwijderd van de gevarenzone. Volgende week speelt Nunspeet in Gouda tegen het voorlaatst geplaatste Olympia.
Keizerlijke Observaties, een column.
Het raadselachtige oog van de meester
De nabeschouwing van een trainer, opvolgend aan de wedstrijd, beschouw ik veelal als boeiend en fascinerend. Het is mij niet helemaal duidelijk hoe de precieze oefenstof van een ‘Cursus Oefenmeester’ eruit ziet, maar één element moge duidelijk zijn.
Regel 1, kennelijk de belangrijkste regel, luidt: ‘Wees het per definitie oneens met hetgeen reporters, journalisten, columnisten en toeschouwers van de wedstrijd vinden.’
Deze regel nemen de coaches zeer ter harte, of ze nu op Champions Leagueniveau acteren, of bij een nationale ploeg of zelfs als ze bij een amateurvereniging aan het roer staan.
Ook Lucas Hoekman, de technisch hoofdverantwoordelijke bij vv Nunspeet, houdt zich strikt aan die conventie binnen het trainersgilde. Hij ontwaart nu bijna wekelijks spelelementen die verder niemand opmerkt. Daar heeft hij voor doorgeleerd. Alles en iedereen langs de lijn zit kennelijk met toegeknepen oogjes door een vaal matglazen leesbrilletje naar de wedstrijd te kijken terwijl Hoekman over vers gelaserde en dus glasheldere ogen beschikt. Dat de visie en beoordeling van het vertoonde spel dan uiteenloopt, levert dan geen bevreemding meer op.
Neem nu de wedstrijd van afgelopen zaterdag tegen NSC Nijkerk. Voor de pauze speelde Nunspeet een pover partijtje. Na 48 seconden kreeg Nunspeet al een linkse hoek te incasseren. De laatste linie en de doelman waren nog met de warming-up bezig en controleerden nog even of de veters wel strak geknoopt zaten. NSC was al aan de strijd begonnen en de Nijkerkers liepen al snel juichend over het veld. Een doelpunt dat overigens aan de trainer voorbijging. Die heeft die situatie alleen kunnen analyseren middels de gemaakte samenvatting.
Nunspeet kwam maar uiterst zelden tot goede combinaties en gevaar werd er nauwelijks gesticht.
De cohesie in het team was ver te zoeken en de technische vaardigheden ontbraken bij een aantal spelers. Ze spelen met stalen neuzen in hun muiltjes en dan springt de bal zomaar een aantal meters van de voet. Wie schoen past!
De veldbezetting was ook geen welluidend geheel. Enkele malen was de rechtervleugel bij Nunspeet een totaal onontdekt en braakliggend landschap, terwijl op links Dani Schmitz en Emiel Goud beiden zich hetzelfde territorium als jachtterrein wilden toe-eigenen. Van vleugel wisselen kan heef effectief zijn, tenminste als beide aanvallers het tegelijk doen.
Na de helftwisseling zag iedereen een ander Nunspeets elftal. De aansluiting van de linies verliep beter, de passing zuiverder en acties waren doelgericht. Het vertrouwen keerde terug in de gelederen en het moeizaam zwoegen van de voor de rust werd ingewisseld voor een spel vol enthousiasme en spelplezier. Een krappe, maar tevens knappe, zege als resultaat.
In het tweede deel zagen we weer iets van de glans terugkomen die al te lang onder het stof verborgen is gebleven. Een lijn die smeekt om doorgetrokken te worden.
De verrassing komt in de nabeschouwing. Daarin stelde trainer Lucas Hoekman dat in de eerste helft beter werd gevoetbald dan in de tweede. Dit ondanks dat iedereen dat anders gezien had.
Het is een beetje een hype, een houding, een trainersinstelling, om vooral niet teveel gewicht aan de mening en visie van omstanders toe te kennen. Wat als Jan en Alleman het inzicht heeft? Wat is dan de meerwaarde van een trainer? Wat blijft er over van de genialiteit van een oefenmeester?
Het Louis-van-Gaal-syndroom krijgt ook greep op vele andere trainers. Wees dwars en daardoor uniek, is het motto. Een naargeestige ontwikkeling.
Er zijn er overigens wel meer die een vertroebeld oog hadden. Verdediger Enes Keklikoglu werd uitgeroepen tot ‘Man van de Wedstrijd’. Hij speelde verdienstelijk, maar gemiddeld. Er waren zaterdag betere kandidaten voor die titel. Waarschijnlijk viel de keuze op hem omdat hij bij uitzondering eens niet tegen een kaart opliep. Dat is inderdaad al winst maar te schamel voor de toegekende kwalificatie.
De komende twee wedstrijden worden gespeeld tegen de voorlaatste en de laatste op de huidige ranglijst. Op papier ligt er dus een prachtige herfst voor Nunspeet in het verschiet. Op papier, jazeker. Vallende en natte herfstbladeren verhogen de kans op glijpartijen en juist die uitglijders kan Nunspeet zich in deze duels niet veroorloven!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Het is begrijpelijk dat een trainer meestal positief is en zijn spelersgroep beschermt.
Hij wil de sfeer goed houden en vertrouwen geven. Dat is zijn taak.
Daarom ventileert hij naar buiten vaak een afwijkende visie en beoordeelt de wedstrijd anders.
Daarmee loop je altijd het risico dat de scepsis toeneemt en de geloofwaardigheid in het geding komt.
Vandaar dat ik het betoog hierboven wel kan volgen.
Ben overigens wel heel blij met de overwinning.
Quote van de Zijlijner: ‘Ben overigens wel heel blij met de overwinning.’
Voor de goede orde: Ik ook!
Ben in de eerste plaats supporter en absoluut niet objectief.
Zie Nunspeet graag punten pakken, verdiend of onverdiend.
Als columnist houd ik een andere vinger aan de pols.
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Kees klopt helemaal wat je zegt over de speler van de wedstrijd klopt ook maar elke week Jardi Niebeek is ook wat Gelukkig 3 puinten dat is belangrijk en ja de trainer
Mvg
Comments are closed.