Na 90 minuten voetbal was de eindstand hetzelfde als bij het eerste fluitsignaal, 0-0. Dit voelde voor de thuisploeg vv ONA ’53 als een overwinning. Nunspeet stapte de bus in, met het gevoel van een verloren wedstrijd.
Na de overwinning op Zeewolde van vorige week, was de verwachting dat de ploeg van trainer Werner Pluim opnieuw 3 punten zou gaan bijschrijven, omdat het duel met hekkensluiter vv ONA ’53 op het programma stond. Het liep helaas anders, ondanks een groot veldoverwicht werden de vele kansen niet omgezet in doelpunten.
Zo was Joep Banse na 30 minuten dichtbij een doelpunt na zijn rake kopbal. Vijf minuten later was het een schot van Marijn Haze, wat het doel net niet trof, en werd de kleedkamer met een gelijke 0-0 opgezocht.
In de tweede helft waren er verschillende kansen voor opnieuw Joep Banse (2x), de ingevallen Patrick Visser en Jonathan van ’t Hof, maar het verlossende doelpunt bleef helaas uit waardoor de beginstand ook de eindstand bleek.
Doordat koploper Roda ’46 verrassend verloor werd er toch een puntje ingelopen en blijft het verdere verloop van de competitie ongekend spannend.
Zaterdag a.s. speelt Nunspeet op Sportpark De Wiltsangh tegen Fc Horst. Aanvang 15:00 uur.
Keizerlijke Beschouwingen, een column.
‘Ons spelletje’
Zoals elke column is ook deze een kleurrijke melange van feiten, meningen, aannames en inzichten.
De feiten liggen veelal onwrikbaar vast en alle andere elementen zijn arbitrair en vaak onderwerp van discussies, zoals ook op dit podium soms blijkt.
Aan columnisten wordt overigens door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden. Dat laatste tracht ik te vermijden hoewel een licht geraakte lezer het soms wel als zodanig kan ervaren. Lees met een glimlach!
Soms, heel soms, moet een columnist speuren naar woorden en beelden om, zoals deze keer, de schaduw van het lentelicht te belichten, doelend op het de voorjaarsglans die vorige week voor heel even over het Nunspeetse spel werd gelegd. Een glans die zaterdag in Wageningen van meet af aan was verbleekt. Dat alles op een veld in de achtertuin van de Wageningse Universiteit waar de grasteeltexperts nog jaren met experimenten vooruit kunnen.
Wanneer het duimzuigen voor een pakkend onderwerp voor deze column geen soelaas aanreikt, duikt daar gelukkig de reactie na het duel tegen ONA’53 van hoofdtrainer Werner Pluim op in de media. Alsof men op een journalistieke schat in de kale grond stuit.
‘Als je naar de ranglijst kijkt, moet je natuurlijk winnen’, oreerde de trainer. Dat was vv Nunspeet inderdaad aan haar stand verplicht. Een vooraanstaande positie op de tabel, in vergelijking met de Wageningse elf, brengt bijzondere verplichtingen met zich mee. Wanneer die niet nagekomen worden dan sta je schuldig tegenover de trouwe supporters en ook tegenover het imago en aanzien van de vereniging. Er zal ongetwijfeld hier en daar besmuikt gegniffeld worden over zo veel onvermogen.
Nog frappanter en ontluisterend is dat de trainer zelf aangeeft waarom het dit weekeinde niet lukte om van een armetierig, onderaan bungelend team, te winnen.
Op het dorre woestijngras met heuvels en valleien ‘werd ons spelletje heel moeilijk en ingewikkeld’, verklaarde het technisch opperhoofd. Houd het dan simpel, lijkt dan een logisch devies.
Overigens is al maandenlang het Nunspeetse spel te complex voor het niveau van de huidige selectie. Sinds de winterstop krijgen de supporters een lange reeks van teleurstellingen voorgeschoteld. In de serie van de laatste vijf duels noteren we slechts één zege en wel die van vorige week tegen Zeewolde. Die victorie kwam pas tot stand toen er met een mannetje meer naar voren getrokken kon worden. Dat ging toen heel verdienstelijk, met veel inzet en enthousiasme.
Binnen een week kan een totaal andere wereld zich openbaren. Dat blijkt.
‘De bal ging er niet in, want hun fantastische keeper speelde de wedstrijd van zijn leven’.
Nog een constatering die nergens een basis vindt. Onzin. In de eerste helft kon hij broek en trui smetvrij houden. Geen keeperswerk aan de winkel. Na de veldwissel posteerde ik mij als observant achter het doel van ONA’53. Alle schoten die op de keeper werden afgevuurd kwamen recht op hem af of hooguit een armlengte buiten zijn torso. Een simpel klusje voor een doelman van welk niveau dan ook. Absoluut geen hoofdrol voor de doelman, wel een chronisch gebrek aan zuiverheid en doelgerichtheid bij de Nunspeetse offensieve linie.
Nog een markante uitspraak: ‘De jongens hebben gestreden als leeuwen’.
Tandeloze, getemde circusleeuwen die vergeten zijn hoe ze hun kunstje moeten uitvoeren, zo was te zien. De inzet was ruim voldoende doch om daaraan een leeuwenhart te verbinden gaat veel te ver.
Laat de leeuw weer ongecompliceerd leeuw zijn, loslopend de prooi opjagen en dan met huid en haar verslinden. De dompteur in de leeuwenkooi kan de komende week aan de slag en moet er voor waken dat het geen slangenkuil wordt.
Ondanks al het gestuntel staat Nunspeet in de seizoensrangorde nog immer op een goede derde plaats. Wanneer die positie behouden blijft dan gloort er een spannende voortzetting na het einde van de reguliere competitie. De nacompetitie is ontdaan van de complexiteit van vorige seizoenen. Eenmaal in die strijd zijn twee overwinningen voldoende om de eerste klasse binnen te stappen.
Er zijn prachtige wedstrijden geweest waarin de Blauw-Gelen aangetoond hebben dat dit geen onrealistisch doel is. Dan schalde de jury: Nunspeet -Twaalf Punten, Twelve Points, Douze Points!
Met nog vier maal drie punten is iedereen heel tevreden en is alles vergeten en vergeven.
Het is uiteindelijk maar een spelletje, ons moeilijke en ingewikkelde spelletje. Dat wel natuurlijk!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’