NUNSPEET – Afgelopen donderdag werd er door de selectie voor het eerst onder leiding van de nieuwe trainer Lucas Hoekman getraind, zaterdag werd er direct een mooi resultaat geboekt.
Voor het eerst sinds weken werd de nul gehouden, daarnaast wisten de voorwaartsen vaak gevaarlijk op te duiken voor DZC ‘68 keeper Job Tadema. Het vertoonde spel en de beleving binnen en buiten de lijnen geeft vertrouwen voor de volgende belangrijke (thuis) wedstrijd. Komende zaterdag speelt Nunspeet opnieuw een finale op sportpark De Wiltsangh.
Met een door blessures en schorsingen gekortwiekt eerste elftal werd zaterdag afgetrapt in het cruciale duel tegen DZC ‘68. Ondanks het ontbreken van verschillende spelers uit het basiselftal durfde Lukas Hoekman het aan om verschillende jongens uit de eigen jeugd (!) het vertrouwen te geven. Een mooi voorbeeld was het debuut van de, vrijdag jl. 18 jaar geworden, Jonathan van ’t Hof. Een groot talent waar de Nunspeet supporters de komende jaren veel plezier aan kunnen gaan beleven.
De wedstrijd tegen DZC ’68 mocht niet verloren gaan. Onder leiding van de interim coach uit Urk creëerden de spelers van Nunspeet opvallend veel mogelijkheden. Zo was het in de 3e minuut al bijna raak na een mooie aanval over de rechterkant. In de 7e minuut gevolgd door een gevaarlijke kopbal van spits Lars van Wetering. Het was dezelfde van Wetering die zich vrijspeelde en de volgende kans net niet wist te verzilveren.
In de 18e minuut was het Karim Mulder die vanaf de rand zestien meter zijn schot net onder de lat vandaan getikt zag worden door keeper Job Tadema. Een paar minuten later opnieuw een vloeiende aanval, die na een voorzet vanaf rechts, wederom door Van Wetering bijna binnengetikt kon worden. Na 30 minuten de beste kans van de wedstrijd, alweer een snelle aanval over rechts opgezet door Job Hogedoorn en de ruimte voor Karim Mulder om voor een geheel leeg doel de 1-0 binnen te schieten. Helaas voor Nunspeet verdween zijn schot net naast de verkeerde kant van de paal. Ruststand 0-0.
De tweede helft nogmaals een zeer aanvallend Nunspeet met na 5 minuten de eerste kans voor Marnix Tissingh gevolgd door een schitterend genomen vrije trap door Lars van Wetering. Het duurde tot de 65e minuut voordat DZC ’68 de eerste mogelijkheid liet aantekenen en vanaf dat moment handig gebruik wist te maken van de opkomende vermoeidheid bij de Nunspeet spelers.
Het was Nunspeet dat in de laatste 10 minuten opzoek ging naar de bevrijdende 1-0. Kansen werden nog gecreëerd door Karim Mulder, Job Hogedoorn en de debuterende Jonathan van ’t Hof. De eindstand bleef echter 0-0 waar Nunspeet zichzelf het meest tekort heeft gedaan, maar een plaatsje op de ranglijst is gestegen.
Komende zaterdag brengen De Merino’s uit Veenendaal een bezoek aan sportpark De Wiltsangh en hopen de mannen van interim trainer Lucas Hoekman opnieuw de steun van de Nunspeet supporters te krijgen in de strijd tegen degradatie.
Opstelling Nunspeet:
Henrico Abma, Denilcon Ramazan, Marco Drost, Andrew Galea, William Huenestein, Lucas Pelgrum [84e min. Niek Fidder] Karim Mulder, Marnix Tissingh, Job Hoogedoorn, Lars van Wetering [73e min. Jonathan van ’t Hof] en Niek Daalmeijer
Eén ding is zeker, de revolutie maakt het lenteweer mooier.
Het wegzenden van hoofdcoach Freddy Smit en het aanstellen van Lucas Hoekman is, voor zover bekend, zonder een stevig handgemeen gepaard gegaan. Ook ander fysiek geweld was niet aan de orde. Ach, er zal hier en daar wel een deur harder zijn dichtgegooid dan normaliter, doch we kunnen toch wel van een fluwelen revolutie spreken.
Wanneer echter revolutie blijft steken in het overdragen van de macht, dan is deze slechts ten dele geslaagd. Het hoort een eenmalige, heftige gebeurtenis te zijn, die pas vorm en inhoud krijgt als de schok lang positief natrilt en een correctie aanbrengt in een ondeugdelijk of omstreden verleden.
Zo bezien is bij de eerste aanblik de omwenteling bij VV Nunspeet geslaagd noch mislukt.
Geslaagd daar waar de verdedigende arbeid van de Blauw-Gelen gewogen wordt.
De gehele competitie ligt Nunspeet al onder mitrailleurvuur. De vijandelijk kogels vlogen doelman Abma om het verwarde hoofd en lieten gaten en schroeivlekken in de Veluwse netten achter.
Er werd al gefluisterd dat de keuze op Hoekman als interim-coach werd ingegeven door het feit dat hij door zijn optreden in het verleden op Urk, goede contacten met enkele vissersfamilies onderhoudt.
Daaronder zitten uitstekende nettenboeters, die bij Nunspeet prima een fulltime betrekking kon worden aangeboden. Een goed ‘netwerk’ is altijd handig.
Tegen DZC, mededrenkeling in het woelige water van de 1e klasse, gelukte het de Wiltsangh-bewoners het eigen doel maagdelijk naar het eindsignaal te loodsen. Dat garandeert altijd minstens één punt. Zo ook afgelopen zaterdag.
De defensie speelde attent en oplettend. Door de afwezigheid van Lars Polinder mocht William Huenestein zijn kunnen etaleren op die voor hem wat vreemde positie. Hij deed dat met volle inzet en met verve. Goede interventies combineerde hij met aanvallende impulsen en op die wijze was een hij stevige ondersteuning voor het offensief over de linkerflank. Laat die jongen daar staan!
Aan de overzijde haalde Denilçon Ramazan ook een ruime voldoende. Zijn overijverige en ingewikkelde technische hoogstandjes zorgen er nog wel eens voor dat hij zich duizelig in de knoop speelt, maar per saldo rendeerden zijn frivole fratsen voldoende.
In de boezem van de defensie vormden Marco Drost en Andrew Galea een hecht en onbuigzaam blok dat door de DZC-aanvallers niet noemenswaardig van de stabiele stek kon worden geschoven.
Ook hier werd de afwezige Gieljan Tissingh niet gemist.
Wanneer er zo nu en dan toch nog een potentieel gevaarlijk balletje door de verdediging priemde dan was doelman Henrico Abma vaardig paraat.
Een wedstrijd van de Nunspeters zonder tegendoelpunten is als een zomer zonder ook maar één druppel regen. Nauwelijks voor te stellen en uiterst zeldzaam!
Daar waar over de afweer gunstig kan worden geoordeeld, roept de offensieve onstuimigheid van ons elftal alleen maar vraagtekens op. Wanneer er zelfs in een thuiswedstrijd, met een bij tijd en wijlen enthousiast publiek, tegen één van de zwakste teams uit de 1e klasse niet gescoord kan worden dan dienen de stemmen van het realisme en de nuchterheid gehoord te worden.
Die klanken zijn niet hoopvol. Scoren is voor Nunspeet zoiets als zonder coïtus een kind verwekken.
Niet absoluut onmogelijk maar uiterst zeldzaam. Bijna wereldnieuws!
De Nunspeetse voorwaartsen zijn als het legerkorps van een armlastig en noodlijdend derdewereldland. Dan weer zijn de kanonnen in onderhoud, of is de munitie afwezig of niet van het juiste kaliber. De richtmiddelen staan onjuist afgesteld of de kanonniers genieten net van een middagdutje als het doel van de tegenstander er onbeschermd bijligt. Generaal Hoekman kan stevig aan de slag. Hervindt Nunspeet nog slachtkracht of wordt het slachtvee?
De trouwe aanhang zal met een flinke dosis ambivalentie vanuit het verre oosten van Nunspeet huiswaarts zijn getogen. Aan de ene zijde het genoegen van een schoon doel en geen nederlaag, daartegenover het gebrek aan een score en het onvermogen een matige laagvlieger te overvleugelen. Het gebrek aan scorend vermogen noemde interim-trainer Hoekman in de nabeschouwing nonchalant en geringschattend ‘een dingetje’.
Laat hij zich wel realiseren dat ‘dit dingetje’ de vorige leidsman de kop heeft gekost en dat datzelfde ‘dingetje’ Nunspeet naar een fatale afloop van de competitie kan voeren.
Dat laatste zal dan zeker niet als een kroonjuweel op het sportgerelateerde curriculum vitae van heer Hoekman prijken.
Wanneer we de bedelstaf waar Nunspeet al maandenlang mee rondzeult even terzijde leggen en ook de overvolle kerfstok vergeten dan rest een nieuwe maatlat die we langs deze laatste wedstrijd kunnen leggen.
Met inzet en enthousiasme spelend schreef Nunspeet voor zichzelf een winstgevende cheque uit maar vergat deze te verzilveren. Na het eindsignaal vervielen te incassorechten en daarmee liet Nunspeet kostbaar kapitaal liggen. Het is geen tijd om daar slordig mee om te springen!
Langs de lijn was een licht positieve onderstroom voelbaar, mede in gang gezet door dit eerste schamele stapje in de goede richting. Volgende week is een aanzienlijk flinkere stap nodig om op het smalle pad van de huidige klasse te kunnen blijven wandelen.
Dat moet dan gestalte krijgen in de strijd tegen De Merino’s uit Veenendaal.
Schapen van het merino-ras staan bekend om de hoge kwaliteit van de wol. Het is te hopen dat het niveau van hun spel lager ligt. Het is aan Nunspeet om als een ongetemde roedel wolven de hele kudde uit de schaapskooi tussen de Gelderse Vallei en de Utrechtse Heuvelrug met huid en haar te verscheuren en weg te slikken.
Iedereen wordt uitgenodigd om deze sportieve vraatzucht met aanmoedigingen en applaus te komen versterken!
Is dit het Fritz Korbach effect??
Ik denk het niet.
Een gelijkspel waar vv Nunspeet per saldo niks mee opschiet.
Maar wie weet??
Comments are closed.