Nunspeet verliest in slotminuten

1. De loop van het recht

   Mijn vingers glijden langs de namen van de DFS-selectiespelers:
   ‘Krem Cifci, Aleksandar Lejc, Cedric Badjeck, Furkan Alakmak, Noe Bokila, Zefanho Kiriwin, Jesse Edge, Lorenzo Davids, Fatih Ilkan en dan nog een zekere Yaldiz´.
   Al lezende groeit bij mij de overtuiging dat hun wiegjes niet in een Betuwse bongerd hebben gestaan maar dat hun oorsprong en hun wortels bij de evenaar of rondom de Middellandse Zee kan worden gevonden.
   We hebben het hier, voor alle duidelijkheid, over een doorsnee voetbalteam in de 1e klasse van de amateurs, een achteraf zaaltje in het Nederlandse voetbaltheater en niet over een bijeen gekocht topteam in de hoogste afdeling van de Verenigde Arabische Emiraten.

   De voertaal die in het vreemdelingenlegioen wordt gebezigd zal waarschijnlijk een onduidelijke mix zijn van Turks, Engels, Arabisch en Papiamento. En gebarentaal, om niet te vergeten. Verder laten ze zich ook non-verbaal stevig gelden.
   Van een dergelijke exotische en multicultureel samengestelde groep mag men toch wel het een en ander verwachten, zoals vrolijkheid, spelvreugde, olijke snelle samba’s en sportbeleving vol jolijt.
   Die verwachting kon zaterdagmiddag regelrecht nabij Opheusden in de Neder-Rijn worden gekieperd.

   De Veluwenaren troffen een nare, irritante en heetgebakerde opponent aan op het kille sportpark
   ’t Heerenland. De bonte melange van de diverse culturen straalde weinig genot en vrolijkheid uit.
   Het mengsel van uitheemse emoties en ongezonde prestatiedruk zorgde voor menig opstootje en onnodige ergernis. Het uitblijven van een snelle gerustellende stand voor DFS op het scorebord maakte de sfeer er ook niet beter op.

   Mede in het licht van het geschetste sfeerbeeld was de hoop bij de trouwe Nunspeetse aanhang gerechtvaardigd dat het recht nu niet eens de gewenste loop zou krijgen.
   Objectief beschouwd kon worden vastgesteld dat wanneer er een winnaar zou moeten komen, dat de Betuwse kleitrappers daar het meeste recht op hadden.
   Het grootste deel van de strijd speelde zich voor de neus van de Nunspeetse doelman Poot af.
   Bij DFS lag het technisch kunnen toch een treetje hoger dan bij Nunspeet en de witgehemde koplopers vonden elkaar gemakkelijker. Ze creëerden de meeste kansen, hielden het spel breed en beschikte over een razendsnelle rechterflankspeler waar verdediger Marco de Vries zijn handen vol aan hand. Naarmate de strijd vorderde kreeg De Vries steeds meer vat op hem door onmiddellijk na een balaanname stevig te attaqueren. Dit DFS-wapen gaf uiteindelijk dan ook niet de doorslag.

   De blauw-gele equipe werd veelal in de verdediging gedrukt en speelde hoofdzakelijk de troefkaart van opportunistische uitvallen die overigens enkele malen tot een kansrijke situatie leidden.
   Ook kreeg Nunspeet een hoosbui aan hoekschoppen te verwerken die steeds vakkundig door Tissingh en consorten werden geneutraliseerd. Eenmaal was er een uitzondering en dat betekende dan ook een achterstand die overigens binnen enkele minuten werd weggewerkt door attent reageren van Peter Huijgen nadat spits Lars van Wetering had verzuimd om alleen voor de doelman zelf te scoren.

   Dat de Wiltsangh-bewoners in de laatste minuut van de reguliere speeltijd een nederlaag moesten slikken was sneu en dat niet in de betekenis van zielig maar wel van toch nog onverwacht teleurstellend, daar de Nunspeters robuust en met volledige inzet strijd hadden geleverd.
   Het resultaat van de laatste competitieronde is wel dat de onzen slechts één overwinning voorsprong hebben op de streep van de nacompetitie. Aan de horizon doemen zorgen op en alleen met enkele overwinningen kunnen die worden weggeblazen.
   Nog volop uitdagingen dus waarvan a.s. zaterdag DOS uit Kampen de eerste is!

2. Om de serie bijzondere spelersnamen verder uit te breiden zal DFS zich binnenkort bij Nunspeet wel melden voor Enes Keklioglu.

Comments are closed.