NUNSPEET – Afgelopen zaterdag speelde Nunspeet, op een kletsnat sportpark De Wiltsangh de laatste wedstrijd van de eerste competitiehelft thuis tegen FC Horst. Bij winst zou Nunspeet FC Horst op de ranglijst passeren en aansluiting houden bij de top 3 van de tweede klasse.
Helaas liep de wedstrijd anders dan gepland, binnen 5 minuten moest Andrew Galae geblesseerd naar de kleedkamer en mocht good old Reijer Roelofsen zijn opwachting maken binnen de lijnen. Of het aan de nieuwe samenstelling van de verdediging lag of het manco van deze eerste competitiehelft maar binnen 30 minuten stonden de spelers van Nunspeet opnieuw tegen een 2-0 achterstand aan te kijken….
Nunspeet startte sterk, zo was het Rik Stokvis die na een goede voorzet van Karim Mulder de bal net niet voldoende richting wist te geven voor een 1-0 voorsprong. Na een kwartier het eerste gevaar voor de gasten na een voorzet vanaf rechts werd de doorschietende bal geheel gemist door keeper Jardi Niebeek. Gelukkig misten de FC Horst voorwaartsen deze bal ook. Vijf minuten later opnieuw een kans voor Nunspeet, rechtsbuiten Jonathan van t Hof gaf een strakke voorzet die net niet binnen gewerkt kon worden door Dean van Ooijen.
Na bijna een half uur spelen was het raak voor FC Horst een counter opgezet over de rechterzijde werd feilloos afgewerkt door Nick Kuypers. Drie minuten later een bijna identieke situatie, een snelle counter over rechts werd opnieuw feilloos afgewerkt, ditmaal door Matijs Valstar (0-2). De overtreding welke hieraan vooraf ging werd weggewuifd door de scheidsrechter. Nog voor de rust leek Nunspeet wat terug te kunnen doen, maar de alleen op de Horst keeper afgaande Karim Mulder wist deze kans niet te verzilveren.
Na de rust opnieuw een heel ander Nunspeet, waarbij men vanaf de aftrap fanatiek opzoek ging naar de aansluitingstreffer, deze leek ook snel te vallen maar het schot van Max Jansen belandde buiten bereik van de keeper op de lat. Nunspeet zette alles op de aanval waardoor zowel voor Nunspeet als FC Horst veel mogelijkheden ontstonden. Een spectaculaire restant van de tweede helft ontstond hierdoor. Zo raakte FC Horst even later de lat en was het Rik Stokvis die voor een leeg doel de kans op 1-2 onbenut liet. Twintig minuten voor tijd dan toch de 1-2, het was opnieuw aanvaller Jonathan van t Hof die zijn man passeerde en een scherpe voorzet wist te geven. Dit keer was het een FC Horst verdediger die de bal in zijn eigen doel werkte waardoor de spanning geheel terug kwam in de wedstrijd.
Wat volgde was een zinderend slotkwartier met diverse kansen voor Nunspeet op de 2-2. Nunspeet werd ook nog eens een strafschop onthouden toen Jonathan van t Hof binnen de lijnen neergelegd werd, echter oordeelde de scheidsrechter anders. Nunspeet creëerde in de slotfase nog 4 goede mogelijkheden op een verdiend gelijkspel, maar gescoord werd er niet meer. Eindstand 1-2.
Zaterdag 20 januari 2024 hervat Nunspeet de competitie met een thuiswedstrijd tegen koploper vv Hierden.
Keizerlijke Beschouwingen, een column.
Onwelriekend
Elke stad en zelf de meeste dorpen kennen wel een buurt die in de volksmond als een achterstandswijk wordt gekenschetst. De bewoners van een dergelijke wijk zijn veelal van goede wil en goed gemutst. Vaak door allerlei sociaaleconomische omstandigheden en gebrekkige opleiding kent het dagelijks leven daar een lagere graad van kwaliteit dan in andere dorps- of stadsdelen. Door beperkte mogelijkheden om tot ontwikkeling te komen zijn daar de kansen om tot succes te geraken gering.
Het vraagt niet veel van de verbeelding om de eerste selectie van vv Nunspeet dit seizoen als een achterstandsbuurt te bestempelen, daar waar het in het verleden soms wel tot de villabuurten kon worden gerekend. Hoe heeft het zover kunnen komen?
De meeste bewoners van het huidige selectieteam beschikken over te weinig talent en voetbalvermogen. Dat leidt net als in de meeste achterstandswijken tot gebrek aan ontplooiing, armoede, slechte onderlinge structuren en zelfs criminaliteit. Dat laatste vertaalt zich binnen de lijnen van het veld in een stortvloed van gele en rode kaarten. De kansen op succes zijn onbeduidend en ontsnappen aan die situatie is lastig, zo niet onmogelijk.
Bij Nunspeet blijkt het besef niet door te dringen dat een wedstrijd niet alleen uit een laatste half uur bestaat, doch dat een duel ook een eerste half uur kent. In die beginfase gaat het te vaak mis.
Zo ook zaterdag tegen FC Horst. Zo rond een half uur lichtte een 0-2 achterstand op het scorebord op en dat was niet voor het eerst deze competitie. De falende verdedigers hoeven niet bij naam genoemd te worden. Ze hebben de oude voetbalschoen al gepast en aangetrokken, hoop ik.
Het begint op een standaardprocedure lijken. Is het gemakzucht, onderschatting van de opponent, gebrek aan concentratie, sabotage?
Steeds opnieuw blijkt dat het defensief gespartel bij het begin vaak in de eindfase niet meer weg te poetsen valt. Bij het sluiten van de markt komt er beleving, gevoel van urgentie, enthousiasme en voorwaarts gericht spel, zoals dat graag gezien wordt. Echter te laat, te weinig, te ongecontroleerd.
De Nunspeetse aanvallers waren net als in laatste serie wedstrijden onmachtig. De enige treffer in Nunspeets voordeel kwam van de voet van een tegenstander. Rik Stokvis wist van dichtbij voor een open doel slechts de ballenvanger te vinden en bij de meeste voorzetten kwamen de aanvallers te laat op de juiste plek en schoten de ballen aan het doel voorbij. Er is niemand in de frontlinie die het bekende neusje om te scoren heeft. Het waren zoals vaker de afstandsschoten van Max Jansen die nog het dichtst bij succes kwamen. Al geef je de voorwaartsen, in sportieve zin, een handgranaat, pistool of machinegeweer mee, ze blijven goedaardig en ongevaarlijk. Er zijn bij Nunspeet wel enkele acteurs die een gevaar vormen voor de openbare orde. Ze zijn militant aanwezig bij elk opstootje!
En zo glijdt Nunspeet teleurstellend de donkere dagen van de winterstop in. Een onwelriekende geur van verval waait over ‘De Wiltsangh´. De vooruitzichten zijn weinig hoopvol. De veel te hoge ambities lijken onhaalbaar. De geluiden over een razendsnelle terugkeer in de eerste klasse zijn weggestorven.
Handhaving krijgt nu triest genoeg de hoogste prioriteit. Nunspeet zal moeten gaan koorddansen met een groot risico op vallen met de derde klasse als vangnet.
In de reeks van tegenslag, teleurstelling, boosheid en frustratie zijn we nu in de fase van medelijden gegleden. Het ergste wat het team en de staf kan overkomen. De supporters zijn zich bewust van de pijn, het lijden en de uitzichtloosheid. De compassie en de empathie blijven bestaan. De aanhang lijdt in onmacht mee. Wat rest is het begrip voor het gebrek aan klasse en kwaliteit. De tijd is grijs, de prestaties zijn kinderlijk lala of zozo. Het wachten is op de voorjaarsgeur en lentekleur.
Laat de geur van oliebol en appelflap de reuk van verval nu maar verjagen. Wellicht dat de weken van rust heilzaam inwerken op de Nunspeetse modderpoel.
Net zoals ooit een Chinese filosoof al vaststelde:
‘Als je troebel water een tijdje met rust laat wordt het vanzelf helder!’
Met Kerstgroet, deernisvolle gedachten en een Veluwse glimlach,
Kees Keizer.
‘Waar licht het landschap raakt’
Comments are closed.