Nunspeet heeft zaterdag goede zaken gedaan door koploper Montfoort SV met een 3-0 nederlaag terug naar huis te sturen. Trainer Hoekman vertelde dat Nunspeet klaar is voor de 2e helft van de competitie, geblesseerde spelers lijken hersteld en/of zijn bijna speelklaar.
Nunspeet speelde afgelopen zaterdag op een zonnig en druk bezocht sportpark De Wiltsangh een uitstekende wedstrijd. Diverse kansen wist de thuisploeg te creëren. Zo was vd Woude in de 5e minuut al dichtbij de openingsgoal maar de Keeper van Montfoort wist het geplaatste schot uit de hoek te tikken. In de 17e minuut was het Max Jansen die met een vrije trap vanaf ruim 20 meter bijna doeltreffend was. Vijf minuten later werd Jonathan van t Hof gelanceerd over de rechterkant van het veld. Zijn schot verdween ook rakelings langs de verkeerde kant van de paal.
De gasten stelde hier twee goede mogelijkheden tegenover, maar ook zij wisten in de eerste helft niet te scoren. In de slotminuut van de eerste helft zorgde een forse overtreding van Montfoort nog wel voor de nodige commotie, op de middenlijn werd vd Woude met een keiharde overtreding door aanvoerder Bart Roelofs tegen de grond gewerkt, met een verdiende rode kaart voor Montfoort als gevolg.
De tweede helft was nog maar een aantal minuten gespeeld toen Montfoort een tweede rode kaart in ontvangst mocht nemen, opnieuw een forse overtreding met gestrekt been op de middenlijn en geen discussie over de kleur van de kaart. Gevolg Montfoort moest verder met 9 man.
Het elftal van Nunspeet bleef geduldig wachten op de kansen en deze volgden elkaar in rap tempo op, maar het duurde tot het laatste kwartier voordat het net gevonden werd.
Het was Karim Mulder die met een schitterende uithaal de 1-0 liet aantekenen, enkele minuten later gevolgd door de 2-0 door vd Woude. Maikel van Wijk zorgde ten slotte voor de 3 – 0 eindstand.
Door deze overwinning houdt Nunspeet aansluiting met de bovenste plaatsen en bezet het de eerste plaats in de 2e periode.
Op zaterdag 4 februari 2023 speelt Nunspeet om 14:30 uur de uitwedstrijd tegen vv De Meern
Keizerlijke Observaties, een column.
Een wedstrijd van 44 minuten.
Vol zelfvertrouwen liepen ze dit weekeinde de poort van ‘De Wilsangh’ binnen, de spelersgroep van Montfoort. Ze keken rond met de arrogantie van een komende kampioen. Opgewekt en zorgeloos wandelden ze met hoofdtrainer Gert Kruijs, oud profvoetballer van RKC en FC Utecht, naar de catacomben onder de tribune. Wat zou de koploper onder leiding van Gert Kruijs, ooit ook trainer van De Graafschap, FC Dordrecht, FC Volendam, IJsselmeervogels, Sparta Rotterdam, DOVO en De Treffers te duchten hebben van het nietige Veluwse vv Nunspeet dat ergens in de middenmoot van de ranglijst een schuilplaats had gevonden? Een verplicht nummer op een zonnige zaterdagmiddag.
Hoe anders zou het uitpakken!
Trainer Lucas Hoekman stuurde een inmiddels vertrouwde formatie het strijdperk in, dus ook weer met gelegenheidsspits Reijer Roelofsen. Vanaf de afstoot was onmiddellijk duidelijk dat Nunspeet met de juiste bezieling en vol enthousiasme de voetbalklus aanpakte. Met gevarieerd aanvalsspel werd er opgetrokken naar het vijandelijk doel. Keer op keer werden de snelle vleugelspelers Jonathan van ’t Hof, de productiefste speler aan Nunspeetse zijde, daar waar het om scoren gaat, en Emiel Goud op de flanken met zuivere passes aan het werk gezet. Daarbij sloten de middenvelders steeds ondersteunend bij, evenals de vleugelverdedigers Karim Mulder en Enes Keklikoglu.
Van de combinatie van slordigheid en onnauwkeurigheid, dat het Nunspeetse spel dit seizoen te vaak kenmerkte, was weinig meer terug te vinden. Goede aannames, balvast, de ruimtes benutten en steeds druk op de tegenstander houden; met deze ingrediënten hield Nunspeet de Montfoortse formatie stevig in de houdgreep. Dat resulteerde in een reeks mogelijkheden om de nulnulstand van het scorebord te wissen. Daar kwam het in de eerste omloop niet van, waarbij niet onvermeld mag blijven dat Monfoort ook verzuimde een riante mogelijkheid tot treffer te promoveren.
Toch was het Nunspeet dat de regie voerde en het spel naar zich toe trok en de leider in de stand daarmee behoorlijk frustreerde.
Die frustratie aan Montfoortse zijde liep zo hoog op dat net voor de pauze en direct daarna twee spelers zich roodwaardig te buiten gingen. De arbiter van dienst dirigeerde het duo resoluut naar de warme douche die desondanks als ijskoud werd ervaren. Daarmee was de wedstrijd geen wedstrijd meer. Monfoort was rijp voor de sloop en Nunspeet begon met het aanbrengen van explosieven in het nu wel heel bouwvallige optrekje van trainer Gert Kruijs, die zelf ook nog in kaartgeel werd gehesen.
Een vat vol ervaring met iets te weinig beheersing.
Steeds zorgvuldig zoekend naar het moment om dodelijk toe slaan verliep de tweede helft. Het duurde toch nog tot een dik kwartier voor het eindsignaal voordat Nunspeet op de ontstekingsknop drukte om alle hoop en illusies van de koploper in scherven en gruis te laten opspatten.
Karim Mulder, die een uitstekende partij speelde, nam deze executie als taak op zich. Daarmee werd het verzet van Montfoort gebroken en konden de aanvallers zich gaan uitleven en het achttal voor de doelman langzaam maar zeker eerst door de wringer halen en vervolgens in de gehaktmolen stoppen.
Met nog twee zuivere en sierlijke knallen begeleidden eerst Melle van der Woude en daarna Maikel van der Wijk, die prima inviel, de opponenten roemloos retour naar de Utrechtse regio.
Aan Nunspeetse zijde waren er in dit duel geen zwakke schakels te ontwaren. De linkervleugel draaide gesmeerd. Via Karim Mulder, Melle van der Woude en Jonathan van het Hof waren de aanvallen steeds dreigend. Ondanks de onwennige stek voor Reijer Roelofsen was hij vaak een stevig aanspeelpunt. Emiel Goud had weer de juiste raceolie gedronken en werd door de middenvelders Lars ten Dolle, uitgeroepen tot ‘Man van de Wedstrijd’, en Dominique van de Grift keer op keer op avontuur gestuurd.
De defensieve linie kon in de tweede helft natuurlijk op één been en met de handen op de rug de bal rondspelen, steeds zoekend naar een kier of scheur in de vijandelijke verdediging. Centraal achterin groeien Andrew Galea en Max Jansen steeds hechter naar een stabiel en betrouwbaar blok.
Beiden bewaren de rust en ik zelf kan eindeloos genieten van de traptechniek van Max Jansen.
Technisch vermogen blijft altijd de basis voor elke voetbalhandeling. Smullen voor liefhebbers van schoonheid!
Dat doelman Jardi Niebeek de enige grote kans die Montfoort in de tweede helft creëerde vakkundig en met moed neutraliseerde mag absoluut niet vergeten worden.
Met deze zege is Nunspeet een kandidaat voor de titel in de tweede periode. Aan de trainersstaf en het team nu de opdracht dit niveau vast te houden en niet terug te vallen in angstige en onzekere wispelturigheid. Zaterdag bleek dat het vertoonde spel het enthousiasme en het vuur van de aanhang weer uit de winterslaap wekt. Er wordt wel eens vergeten dat supporters ook gevoed moeten worden!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
´Waar licht het landschap raakt´
Beste Kees
In uw reactie vorige week wist u een nieuw beroep voor trainer Hoekman, stand up komediant.
U kwam hierop, omdat ” de trainer zag dat Nunspeet de zaken dik voor elkaar had en op basis daarvan gaat hij met een goed gevoel richting het duel van komende zaterdag tegen koploper Montfoort”.
U vond deze uitspraken ” een schoolvoorbeeld van een vrolijkmakende tegenstrijdigheid, humor dus”.
Dan nu de wedstrijd van afgelopen zaterdag tegen koploper Montfoort.
Als ik de verslagen zo lees, dan concludeer ik, dat de trainer het vorige week niet ‘zo slecht’ gezien heeft. Nunspeet had z’n zaakjes aardig voor elkaar en haalde een prima resultaat.
Een klein excuusje naar de trainer is m.i. op z’n plaats!
Waarde Ano Nymus,
Dank voor uw reactie.
Dit weekeinde was het Nunspeetse voetbalhuis op een vaste rots gebouwd.
De zege was dan ook dik verdiend. De trainer had de zaak prima voorbereid, goed in de hand en dik voor elkaar. Ik heb ervan genoten en mijn column onderstreept dat.
Vorige week stortte Nunspeet als een luchtkasteel bij een licht briesje in elkaar.
En dan daaraan een goed gevoel overhouden en laten optekenen dat alles puik verliep is meer een dolkomische wensgedachte dan de realiteit. Daarop was mij column gebaseerd. Geheel terecht, men ik nog steeds.
Een excuus lijkt mij derhalve niet nodig. De vele keren dat ik scherp zag bij ondermaats presteren leverde steevast oppositie en tegengas op in plaats van bijval. Nooit een excuus ontvangen. Ook dat is absoluut niet nodig.
Als supporter blijft Nunspeet altijd mijn club, als columnist ben ik de luis in de pels.
Wanneer ze daar niet tegen kunnen, moeten men geen bontjas dragen maar in het hemd blijven staan.
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Wat een bombastisch en overdreven deftig taalgebruik op deze website als reactie op een keurig en uitgebreid verslag van de redactie. Wees toch blij met de prestatie.
Kees rulezzzz! Door zijn proza ga ik van voetbal houden, de wedstrijden hoef ik geeneens te zien.
Eigenlijk moet hij zijn columns afsluiten..
Met..
Waar de bal het landschap raakt..
Comments are closed.