In de uitwedstrijd tegen DZC ’68 uit Doetinchem heeft Nunspeet de koploper niet kunnen verrassen en een 2-0 nederlaag geleden.
Bij Nunspeet ontbrak wegens ziekte Marco de Vries, daarnaast ontbraken Bram van de Worp Karim Mulder en Sean Poot bij de selectie. Gieljan Tissingh, Dani Schmitz, Melle van der Woude en Vincent Huisman begonnen op de bank, waar ook een plaats was ingeruimd voor Ruben Kappers (JO19-1).
Nadat Nunspeet eerder in de wedstrijd aan een tegendoelpunt was ontkomen, was het DZC ’68 dat in de 31e minuut “geklungel” in de achterhoede afstrafte. Gloria Papela bracht de Doetinchemers op een 1-0 voorsprong. Een minuut later leek DZC ’68 de voorsprong zelfs uit te breiden, de inzet ging echter naast.
In de 52e minuut sloeg het noodlot voor Max Engelmann, die een basisplek had, toe en moest Engelmann op een brancard het veld verlaten. Na het zich laat aanzien, zal Max 6 tot 8 weken uitgeschakeld zijn. In de 61e minuut kwam DZC ’68 bijna op 2-0, de inzet ging via de onderkant lat echter het veld weer in. In de 75e minuut was het Noë Bokila die een voorzet vanaf links eenvoudig kon afronden, 2-0.
Lucas Hoekman zag dat zijn ploeg kansloos was ondanks dat tegengoals knullig tot stand kwamen. “Je moet natuurlijk altijd voor de winst gaan. Maar we hebben terecht verloren van een meer dan goede tegenstander. Met deze nederlaag heb ik minder moeite dan het verlies van vorige week tegen DOS’37.”
A.s. zaterdag 12 maart speelt Nunspeet op de Wiltsangh tegen vv Hierden.
Vrije val?
De kracht van een elftal is gelijk aan de som van de kwaliteiten van de individuele spelers.
Deze pseudowiskundige omschrijving is een onontkoombare wetmatigheid.
Wanneer we de kwaliteiten van de Nunspeetse pionnen in het strijdperk op een hoop vegen en wegen en daarna vergelijken met het gewicht van DZC’68 dan blijkt overduidelijk dat de Veluwse formatie na weging veel te licht wordt bevonden.
‘Gewogen en te licht bevonden’ heeft een diepere betekenis. Het omvat een dreigende waarschuwing. De betekenis is: je bent niet goed genoeg gebleken en daarom gaat het verkeerd met je aflopen! Zover is het voor het Nunspeetse eliteteam nog niet, doch de waarschuwing dient wel serieus te worden genomen.
Afgelopen zaterdag bleek in Doetinchem dat DZC’68 op elke positie meer kwaliteiten kon inbrengen dan vv Nunspeet. Dat daardoor de kans op een positief resultaat aanzienlijk wordt gereduceerd is vanzelfsprekend. Het is echter geen vrijbrief om ongegeneerd stuntelig knoeiwerk af te leveren.
Een heel sterke tegenstander een handje helpen en verder in het zadel hijsen is een totaal overbodige vorm van sportieve liefdadigheid en naastenliefde.
Het bleek al snel in de wedstrijd dat DZC’68 met balvaardige en beweeglijke aanvallers tot gepolijste aanvallen kwam. Daar had Nunspeet rauw en ontregelend op moeten reageren. Optreden als grof schuurpapier en dat kan ook binnen de wetten en regels van fair-play!
Dat houdt in dat er achterin geconcentreerd kort en fysiek gedekt moet worden, terwijl de voorwaartsen de vijandelijke opbouw zoveel mogelijk moeten hinderen of verstoren.
Die instelling werd node gemist, dus de uitvoering van het gewenste faalde.
Ondanks de overmacht trachtte Nunspeet het spel naar voren zorgvuldig op te bouwen.
Daar is niets op tegen, ware het niet dat de nodige zorgvuldigheid bij de Veluwenaren totaal ontbrak.
Met onnodig en risicovol heen en weer geschuif bracht eerst Reijer Roelofsen keeper Jardi Niebeek in de problemen en later maakte Andrew Galea het nog bonter met de eerste tegentreffer als resultaat.
Waar die spelopvatting vandaan komt is een raadsel. Is het op initiatief van de spelers of voert men de opdracht van trainer Lukas Hoekman uit?
In het laatste geval kan hij beter uit tactische overwegingen overgaan op de klassiek oud-Engelse opbouw met het inzetten van de ‘lange bal’. Niet dat daardoor de kans op een goede spelvoortzetting wordt gegarandeerd, maar wel dat de aanleiding tot een directe tegentreffer tot nul wordt gereduceerd.
Voor de keurmeesters langs de zijlijn, die aan de prestaties van de Nunspeters een rapportcijfer moeten koppelen, was het onmogelijk om tot voldoendes te komen. Er waren twee uitzonderingen.
In de eerste plaats voor Max Engelmann, die als beste verdediger aan Nunspeetse zijde een dikke voldoende scoorde. Uitermate triest voor hem dat juist hij, bij zijn eerste optreden in de basiself, in de tweede helft met een zware enkelblessure per brancard van het veld moest worden gedragen.
Verder bleek opnieuw, net als vorige week, dat het inbrengen van Melle van der Woude een positieve invloed heeft op het Nunspeetse spel. Een terechte vraag is dan ook: ‘Waarom niet van meet af aan met hem in team?’
Raakt vv Nunspeet met dit wederom tegenvallende resultaat in een vrije val?
Op de ranglijst nog niet, qua spelpeil zeker!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Comments are closed.