In het Noord-Hollandse Broek op Langedijk boekte Nunspeet dit weekeinde een nuttige overwinning. Al snel in de 1e helft werd aanvaller Melle van der Woude onreglementair binnen het strafschopgebied onderuit gehaald. De toegekende strafschop werd door Dominique van der Grift omgezet in een 0-1 voorsprong.
Niet veel later rondde Maikel van der Wijk met een spetterend schot een uitstekende aanval over rechts af en zette Nunspeet daarmee op een 0-2 voorsprong. Daarna was het snel gebeurd met de Veluwenaren. Door steeds de opportunistische lange bal te hanteren probeerde men onder de druk van de tegenstander uit te komen. Tevergeefs.
Na de rust speelde BOL veel gemotiveerder en zette Nunspeet zwaar onder druk. De ene na de andere aanval rolde op het doel van Jardi Niebeek af. Met spectaculaire reddingen wist hij zijn doel schoon te houden en bracht de BOL-aanvallers tot wanhoop. Dat deze excellerende doelman de ‘Man van de Wedstrijd’ was behoeft geen betoog. Hij, en hij alleen, sleepte de overwinning binnen. De veldspelers daarentegen vielen in de 2e helft zwaar door de mand.
Gelet op het aantal kansen, waren die van Nunspeet op een halve hand te tellen, terwijl men voor de kansen van BOL handen te kort kwam. Verdiend of niet; de drie punten werden met vreugde geïncasseerd.
Komende zaterdag speelt Nunspeet thuis tegen het Nijkerkse NSC, dat gelijk met Nunspeet op de ranglijst staat. Aanvang 14.45 uur.
Keizerlijke Observaties, een column.
Puzzelen zonder perfect plaatje
De Nunspeetse spelers, staf en supporters brachten dit weekeinde meer tijd door op het asfalt dan op of langs het groene gras. De retourreis naar Broek op Langedijk, voor het duel tegen CSV Bol, duurde aanzienlijk langer dan de wedstrijd zelf. Ruim voordat de wintertijd inging was al duidelijk dat al dat toeren en rondtrekken toch de moeite waard was geweest.
Op de heenweg stond Nunspeet nog op een degradatieplaats terwijl op de retourroute, met een zege op zak, een nacompetitiepositie was bereikt. Een stap in de richting van de veilige middenmoot.
Wel een zeer wankele stap. Nunspeet waggelt als een halfdronken zwerver door deze competitie.
Deze tweede overwinning werd niet door excellent spel binnengehaald, maar door subliem keeperswerk van Jardi Niebeek. Keer op keer ranselde hij een vijandelijke kogel uit zijn heiligdom, zo nu en dan met wat hulp van verdedigers, die meehielpen de doellijn vrij te houden van een balpassage. Dat de doelman in deze competitie tot zover steeds de hoofdrol opeist geeft aan hoe zwaar het beleg is op het Veluwse doel. De Nunspeetse aanval kan nog steeds niet voor opluchting en verademing zorgen.
De trainersstaf puzzelt elke week met de beschikbare stukjes doch het lukt nog niet om een glanzend beeld neer te leggen. Door blessures en schorsingen blijft het elftal een muziekstuk met te veel valse noten. In de strijd tegen BOL werd Melle van der Woude naar de punt van de aanval gestuurd en zakte Maikel van der Wijk een linie terug. Een verbetering voor beiden en dat resulteerde in een acceptabel eerste half uur van de wedstrijd. De 0-1 kwam op het (ontbrekende) scorebord door een benutte strafschop van Dominique van der Grift nadat Van der Woude heel onbezonnen en overbodig door een Langedijker naar de grond werd getrokken. Een vroeg Sinterklaascadeau dat met graagte werd uitgepakt.
Tegen het half uur produceerde Nunspeet de eerste en enige aanval die het oog streelde. Over rechts werd vanaf de laatste linie met goed combinatiespel de achterlijn gehaald. De assist van Van der Woude bereikte Van der Wijk, die net op tijd inhield op zichzelf ruimte te verschaffen voor een doeltreffende uithaal. Waarom de bereikte 0-2 voorsprong het signaal was voor een bedroevend vervolg was voor de meegereisde supporters een raadsel. Vanaf dat moment verviel het samenraapsel van veldspelers tot een onsamenhangende collectie van vijfjes en zesjes.
Mede daardoor kon doelman Jardi Niebeek rijpen en opschieten naar een dik verdiende 9!
Waarschijnlijk had het gehele elftal in de rust de schoenen van voet verwisseld waardoor alle zuiverheid in aannames van de bal een helse klus bleek te zijn geworden. Rust en overleg verdampten ook in de heerlijke najaarszon en de loper werd voor BOL uitgerold tot aan het Nunspeetse doelgebied. Gelukkig deelde de doelman niet in de malaise.
Dat wonderen bestaan blijkt wel uit het feit dat Nunspeet geen tegentreffers hoefde te noteren.
Het is duidelijk dat de Veluwenaren niet blijvend op dit soort mirakels kunnen blijven rekenen.
Aan ijver en werklust geen gebrek bij Nunspeet. Het is een kwestie van graag willen maar (nog) niet beter kunnen. Het elftal bestaat uit drie losse linies die elkaar soms bij toeval treffen. Dat die teamonderdelen een hecht vlechtwerk moeten vormen is bij de meeste spelers nog niet ingedaald.
Het resultaat is een vloedgolf aan verre trappen die veelal als een boemerang terugkeren.
Controle, beheersing en overleg zullen moeten worden ingebed in het Nunspeetse spel om tot een acceptabel niveau uit te groeien.
De doelstelling om in elke wedstrijd minimaal een kwartet gele kaarten te verzamelen is opnieuw met glans behaald. Is het een idee om bij de volgende confrontaties die kaarten om te wisselen voor gescoorde doelpunten? Dan lonkt er een verrukkelijke toekomst!
Met, groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Comments are closed.