Patti Broeder uit Nunspeet verloor in 2017 haar zoon Bas aan zelfdoding. Ruim een jaar later richtte ze het platform toenwashetstil.nl op. De verwijzingen naar hulp en advies en de bijna wekelijkse blogs van een moeder in de rouw bleken aan te slaan bij een veel breder publiek dan was verwacht.
Samen met haar kinderen richtte ze nu www.stilgeweest.nl op. Stel, je bent 15, en je verliest een dierbare aan zelfdoding. Je broer of zus, je vader of moeder, je beste vriend of partner, of iemand anders die dichtbij staat. Dan weet je dus niet wat je overkomt. Je weet niet of je dit wel kunt dragen, sterker nog, het liefst draaide je je om en holde je weg uit deze shitzooi. Met een beetje mazzel vind je thuis steun. Met meer pech is de rest van je familie ook in de rouw en is er weinig aandacht voor jouw verhaal.
En dan komt het moment dat je teruggaat naar school. Na een dag, of na een week, of na een paar weken. Het voelt alsof je een vreemd gebouw betreedt, met vreemde klasgenoten. Erger nog, zij doen ook alsof jij vreemd bent. Ze kijken je een beetje gek aan, of ze kijken juist van je weg. Het liefst zou je je gewoon onderdompelen in de groep, niet opvallen, doorgaan. Maar je hoofd werkt niet zoals het voorheen deed, je bent moe, snel geïrriteerd, al je zenuwen staan op scherp. Je klasgenoten maken zich druk om futiliteiten, jij voelt je 100 jaar ouder dan zij, je voelt je een alien.
Is dat wat jij voelt normaal? Komt het ooit weer goed? Hoe kom je hier in vredesnaam doorheen en is er iemand die begrijpt wat jij doormaakt? Er zijn voorbeelden te over van muren waar jonge mensen tegenaan lopen als ze zoiets ingrijpends als de zelfgekozen dood van een geliefde meemaken. Er is te weinig kennis, te weinig inzicht ook, want uiteindelijk willen de meeste mensen echt wel het goede doen.
Vandaar de lancering van een nieuwe website. Op www.stilgeweest.nl vind je de verhalen van jonge nabestaanden. Maar ook links naar films en boeken, naar organisaties waar men hulp biedt en naar lotgenotencontact. Daarnaast zijn er secties voor ouders/verzorgers, voor school en voor vrienden en bekenden. Zodat niemand die te maken krijgt met een jongere in de rouw nog kan zeggen dat ie er niks van snapt.
Geef het door, aan zoveel mogelijk jongeren, ouders en scholen. Want we zijn met zo ontzettend veel. Het is fijn om te ervaren dat je niet de enige bent. En dat je begrepen wordt.
Heel goed dat jullie dit doen. Ik ben mijn partner verloren door zelfmoord in 2016, hij was 46 jaar. Die pijn is onbeschrijfelijk en het gemis duurt voor eeuwig.
Comments are closed.