NUNSPEET – Op een door mist omgeven sportpark heeft Nunspeet in de oefenwedstrijd tegen Fc Horst, na een 0-2 achterstand, een 3-2 overwinning behaald.
In de 29e minuut kwam Fc Horst via een afstandsschot van Haico Epe op 0-1. Vier minuten later werd Ronald Lok de diepte in gestuurd en speelde keeper Koen Meijerink uit en scoorde 0-2. In de 41e min. was het Vincent Huisman die, na een voorzet vanaf rechts, met een kopbal 1-2 scoorde.
Direct na rust leek Fc Horst op 1-3 te komen, maar de bal kwam buiten bereik van Koen Meijerink tegen de paal. Zes minuten na rust kwam Nunspeet, na storend werk van Dani Schmitz, via Vincent Huisman op 2-2. Na ruim een uur spelen mocht Marnix Tissingh net over de middellijn een vrije trap nemen. Zijn vrije trap kon Dominique van de Grift rond de strafschopstip binnen koppen, 3-2. In de 70e minuut leek Nunspeet de voorsprong verder uit te breiden, maar het afstandsschot van Marnix Tissingh kwam buiten bereik van de keeper op de lat.
De eerst volgende oefenwedstrijd staat gepland op zaterdag 8 januari 2022. vv Nunspeet speelt dan in Emmeloord tegen Flevo boys. Aanvang 15:00 uur.
Het ritme van de winterslaap
Al enkele voetbalseizoenen is alles anders dan anders. Het jaarritme wordt niet meer uitsluitend bepaald door de seizoenen maar door de pandemie. Ook dit laatste competitieseizoen wordt weer in de wielen gereden door de kleinste, maar ook de gevaarlijkste, tegenstander die we hebben leren kennen. Een grauwe deken wordt over de winterslapers gedrapeerd.
Toch wordt er bij vv Nunspeet van alles aan gedaan om de motor, die op dit moment soepeltjes draait, op temperatuur en goed gesmeerd te houden. Spelersgroep en trainersstaf brengen offers die men enkele maanden terug niet voor mogelijk had gehouden. Er wordt getraind in de vroege morgenuren wanneer het duister met de koude samenspant om de condities zo onaangenaam mogelijk te maken. Desondanks is de selectiegroep present om de gure witte winternevels van de trainingsmat te spelen. Een uiting van ambitie, vastberadenheid en gedrevenheid, die volop waardering verdient.
Daarnaast worden er om het ritme te behouden oefenwedstrijden georganiseerd en gespeeld.
Afgelopen zaterdag trad vv Nunspeet in de arena tegen FC Horst, een 2e-klasser uit de fameuze badplaats aan de kust van het Wolderwijd.
Het resultaat heeft dan wel niet de hoogste prioriteit, doch met een serie nederlagen uit de winterstop oprijzen is ook niet de beste booster, om maar even in de sfeer van de pandemie te blijven. In dat kader is het dan ook geruststellend dat de Nunspeters een 0-2 achterstand toch nog ombogen naar een 3-2 winstpartij. Er passeerden een aantal fraaie treffers en dat maakt het des te pijnlijker dat de supporters daarvan nu niet mee kunnen genieten. Het is spelen voor een lege zaal, een feestje vieren zonder gasten of vrijen zonder partner. Alles surrogaat, gesluierd amusement en lust zonder liefde.
Als dan uw columnist het voorrecht ten deel valt om eenzaam en solitair de tribune te bevolken en zo in stilte wedstrijddetails op te zuigen dan vallen er enkele kenmerkende zaken op.
Frappant is bijvoorbeeld hoe eenvoudig een bejaarde doelman, in sporttermen gesproken, overeind blijft. Bij vv Nunspeet stond de veertiger Koen Meijerink onder de druipende doellat en hem trof geen blaam bij de twee tegentreffers. Bij de tweede tegentreffer liet de defensie een gat vallen dat zelfs met de Afsluitdijk niet te dichten viel.
Op de scorelijst liet Vincent Huisman opnieuw twee treffers optekenen. Toch blijft er een zweem van twijfel over zijn doeltreffende acties zweven. De basis van zijn spel lijkt meer gestoeld op toeval en fortuin dan op pure klasse en supertalent. Zolang hij blijft scoren is dat ook niet van belang met wel in het achterhoofd dat toeval en fortuin zomaar kunnen verdwijnen, terwijl klasse en talent altijd in de benen blijft.
Ook duidelijk was dat na de pauze met de terugkeer van Ten Dolle op het middenveld en Roelofsen in de defensie, beide linies aan balans en kracht wonnen. De matige verbinding tussen de linies werd van ruis en gekraak verlost en zo werd het onderling verstaan verbeterd.
Sprekend zijn ook de steeds onzekere en vragende handjes van Karim Mulder wanneer hij met de bal aan de voet naar voren opstoomt. Ziet hij zelf geen oplossing voor een goede voortzetting of laten zijn medespelers hem in het ongewisse door zich onvoldoende vrij te maken van hun opponent?
De waarheid is waarschijnlijk een mix van beide mogelijkheden.
Verder was het wellicht chique en psychologisch juist geweest om in deze oefenpartij Max Engelmann een paar minuutjes speeltijd te gunnen. Zo houd je hem gemotiveerd en betrokken bij de groep. Hij zat 90 minuten in gevechtstenue klaar in de loopgraaf, klaar om ingezet te worden.
Een gemiste kans en een minpuntje voor het trainersgilde!
Oh ja, ook nog met Eindejaarsgroet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Comments are closed.