De 2 weken zijn voorbij en de laborant heeft weer bloed bij Lieke geprikt.
De uitslag is binnen: Het nuchter Glucose is nu gestegen van 15 naar 20 en de HbA1c van 55 naar 60. Hmmm, dat gaat niet de goede kant uit.
Ik zit in de woonkamer van Lieke en Jaco; Lieke zit in haar grote orenfauteuil bij het raam, benen op het voetenbankje. Ze verdrinkt zowat in die stoel; wat wordt ze tenger.
Ik vraag hoe het de afgelopen weken gegaan is.
Lieke zegt dat het soms wat moeilijker gaat; het huishouden/ eten koken wordt zwaarder.
Ze heeft minder trek om iets te eten en ze is meer moe. Ze vindt dat ze zich vaker moet vasthouden. Ze is benieuwd naar de bloeduitslag.
Ik vertel dat de glucosewaarden wat opgelopen zijn.
Dan zegt ze dat die waarden niet eerlijk zijn; ze was niet nuchter meer, want ze had haar beschuitjes met jam al opgegeten omdat de laborant zo laat kwam.
Ze vraagt wat ik er van vind.
Ik zeg haar eerlijk dat ik liever heb dat haar glucose waarden iets lager zouden worden met het oog op haar wankele toestand.
Ze is het met me eens dat de waarden lager kunnen, dus besluiten we gezamenlijk om Metformine – en bloedsuiker verlagend middel – in te zetten; kijken of er verbetering optreedt.
Ik leg uit dat ik Lieke niet te strak wil instellen omdat dan het gevaar van hypo’s dreigt.
En door een hypo – een te laat bloedsuikergehalte – kan ze vallen etc.
Twee weken later is er weer een bloeduitslag en ik ga weer bij ze langs.
Jaco doet open en Lieke zit weer in haar grote oren-fauteuil; nog tengerder dat de vorige keer.
Ik vraag haar hoe het gaat. Ze schudt haar hoofd en zegt dat ze erg achteruit gaat.
Ze vindt het erg dat ze zowat bij alles geholpen moet worden.
De hulp die ze van de thuiszorg krijgen, is helaas niet afdoende. Haar kinderen die verder weg wonen hadden geopperd om dan maar naar een verpleeghuis te verhuizen.
“Ik weet heus wel dat ik binnenkort zal komen te overlijden en dat wil ik hier doen. Jaco raakt wat in de war dat ik zo zwak wordt; hij wil me dan helpen maar hij kan dat eigenlijk niet.
We hebben hier hulp nodig. Want ik ga écht niet naar een verpleeghuis!”
“Dat begrijp ik heel goed”, zeg ik, “Er is een organisatie die zorgt dat er 24/7 iemand bij jullie in huis is om voor jullie te zorgen. Hebben jullie een plek waar diegene dan zou kunnen slapen etc?” Lieke denkt even na: “Ja dat is er. Maar komt er dan iemand bij ons in huis wonen om dag en nacht voor ons te zorgen? Maar wat kost dat dan wel niet?”
“Ja dat is de bedoeling,” zeg ik, “de gemeente heeft daar een potje voor.”
“Nou als dat zou kunnen, heel graag. Dan kan ik rustig hier overlijden.”
Dus heb ik “Home Instead” ingeschakeld. Wanneer we bij ze gaan kijken, ontmoeten we een vriendelijke buitenlandse vrouw die eten staat te koken. Ze spreekt een beetje Nederlands.
Lieke en Jaco zijn tevreden met de geboden zorg.
Een tweetal weken later is Lieke rustig in haar slaap overleden; Jaco is verdrietig en alleen. Hij wil wel verhuizen naar een verzorgingshuis.
John en Carolien Polderman – Götte, huisartsen
