NUNSPEET – Het wordt steeds duidelijker waarom Nunspeet een kunstenaarsdorp wordt genoemd. Naast de vele bekende kunstenaars als Van Vuuren, Breitner, Hiddink en eerdergenoemde anderen, die alom bekendheid hebben gekregen, zijn er ook nu tal van amateur kunstenaars en (semi)professionele kunstenaars actief in Nunspeet. Het zal dan ook niet moeilijk zijn deze rubriek ,Uit de Kunst’ lange tijd in de lucht te houden.
Eén van hen is Ans van Assenbergh, wonend aan de Astridlaan in Nunspeet. Ze kwam op 20-jarige leeftijd en pas getrouwd, samen met haar man in 1967 vanuit Rotterdam naar Nunspeet. Ans:,,Mijn man was onderwijzer en wat ouder, maar we konden geen huis vinden in Rotterdam. Dus moesten we onze Rotterdamse vleugels wel uitslaan. Mijn man kon aan de slag aan de Groen van Prinstererschool in Nunspeet en we kregen ook meteen hier een huis. Het was best een hele overgang voor me, ik was net een puppy die nauwelijks van de hoed en de rand wist, maar ben heel goed opgevangen door de buren destijds. Ik was net afgestudeerd aan de kweekschool. Ik werd zwanger en in 1968 kregen we onze eerste dochter, daarna gevolgd door nog een dochter en twee zoons en dus had ik een gezin om voor te zorgen. Helaas is mijn man op vrij jonge leeftijd overleden en dus bleef ik achter met vier kleine kinderen. Ik moest de draad weer oppakken en ben alsnog de hoofdakte gaan doen omdat ik ook de akte tekenen wilde gaan halen en daarvoor had ik eerst de hoofdakte nodig. Ik wist dat ik tekenonderwijs wilde gaan geven, dat zat al helemaal in me. Het ging allemaal erg voorspoedig. In een paar maanden had ik de hoofdakte en de akte tekenen en kon ik aan de slag op het Groevenbeek College in Ermelo. Na enige tijd had ik toch te veel hooi op mijn vork genomen in combinatie met de zorg voor vier jonge kinderen en ben ik met werken gestopt.
Politiek
Na het behalen van de aktes en de tijd van zorg voor de kinderen, lag het werken even stil en is Ans weer gaan studeren, deze keer rechten aan de Open Universiteit. Ans:,,In die periode kwam ik ook in aanraking met de Partij van de Arbeid. Zij waren wel geïnteresseerd in vrouwen die wat in hun mars hadden en zo rolde ik de politiek in. Ik kende Beumer en op één of andere vreemde manier belandde ik al snel in de gemeenteraad. Ze noemden me ,het zonnetje’. Die vier jaar met Beumer was een enorme leuke periode. Toen Beumer (,een nette socialist met het uiterlijk van een VVDer’) er mee stopte kwam Michel Verheijdt hem opvolgen. Met alle respect voor hem, maar wij klikten niet zo goed samen en toen ben ik gestopt. Ik had best nog een periode door gewild, maar we verschilden daarvoor te veel. In die periode was het moeilijk een baan te vinden in het onderwijs en heb ik nog een paar baantjes aangenomen ondermeer bij Kwik Fit. Na een val van mijn paard, waarbij ik bijna mijn nek brak, ben ik afgekeurd.
Ondertussen was ik al begonnen met teken -en schilderles te geven aan dames via de Vereniging van Huisvrouwen dat toen nog bestond. Dat kon ik doen ten huize van mijn ,pleegmoeder’ aan de Harderwijkerweg. Een fantastische vrouw die mij in mijn moeilijke periode had gesteund. Dat was het eerste begin van mijn carrière in de kunst. Later ben ik dat in eigen huis gaan doen in de Treubstraat. Voor de lessen gingen de meubels aan de kant, werd de vloer bedekt met zeil en met zes ezels in de kamer gaf ik de dames les. Dat was gewoon snoei gezellig. Dat heb ik volgehouden tot ik met mijn tweede man in de Astridlaan ben gaan wonen en hier heb ik nog een eigen atelier kunnen inrichten. Helaas overleed ook hij en ook de derde echtgenoot is inmiddels gestorven zodat ik nu hier alleen woon. Ik kan best zeggen dat ik heftige tijden heb meegemaakt, maar Ik ben altijd blijven schilderen. Ik heb ook graag lesgegeven hier aan groepen kinderen en de kinderen van de kinderen heb ik hier gehad. Ik krijg nog steeds telefoontjes van ,doe je het nog’. Dat ligt door de coronapandemie uiteraard nu stil, maar zodra dat weer mogelijk is ga ik er toch weer graag mee door. Ik exposeer niet, dat heb ik vroeger wel gedaan maar ik werk nu liever met opdrachten. Zo heb ik veel portretten gemaakt van mensen die overleden zijn. Portretten zijn eigenlijk mijn specialiteit. Ook schilder ik graag honden, maar ik doe eigenlijk alles”. En dan neemt ze mij mee naar de kamer (we zaten lekker buiten in de zon), waar diverse schilderijen worden getoond waaronder het portret van haar laatste overleden man en haar tweede man die bij de Zandenlas loopt.
Ondanks alle tegenslagen maakt Ans van Assenbergh nog altijd een opgewekte indruk en vindt zij veel voldoening in haar teken- en schilderwerk. Ze hoopt het lesgeven na corona ook weer op te kunnen pakken, waarbij de contacten met de mensen heel belangrijk voor haar zijn.
AG
Foto’s: Bram van de Biezen
Uit de Veluwse Courant van april 2021
