In Hattem heeft Nunspeet, om aansluiting met de sub-top te houden en afstand van de onderste plaatsen te houden, door een 1-5 overwinning goede zaken gedaan. Ten opzichte van vorige week was de basisopstelling op één positie gewijzigd. In plaats van Tariku de Visser was er een basisplaats voor Noah Mulder.
Nunspeet kwam na 12 minuten reeds op voorsprong. Jonathan van´t Hof werd na een vrije trap van Max Jansen op de rechtervleugel aangespeeld. De voorzet van van ´t Hof bereikte Asse Visscher die de opspringende bal, met een lob over de keeper, in het doel schoot, 0-1.
Zeven minuten later was het van ’t Hof die voor de 0-2 zorgde. Na een ingooi van Hatto Heim kwam van ’t Hof in de buurt van het eigen strafschopgebied in balbezit en begon aan een solo richting het doel van Hatto Heim. Onderweg wist hij diverse tegenstanders te passeren en als laatste, op de rand van het strafschopgebied, de uitkomende keeper waarna hij de bal binnen schoot.
Zes minuten voor rust wist keeper Mensink de 0-3 te voorkomen. Na een voorzet van Adi Draganovic wist Mensink de kopbal van Visscher met behulp van de lat tot corner te verwerken.
In de 50e minuut was het Draganovic die voor de 0-3 tekende. Ter hoogte van het eigen strafschopgebied kwam hij in balbezit en na een één twee met van ’t Hof omspeelde hij op de rand van strafschopgebied de uitgekomen Mensink, die hij vervolgens op de achterlijn nog een keer uitkapte en vervolgens scoorde.
Vijf minuten later paste de goed leidende scheidsrechter Schoonhoven, na een duw in de rug van Asse Visscher, uitstekend de voordeelregel toe. Nadat Visscher opkrabbelde wist hij in balbezit te blijven en zich van diverse tegenstanders te ontdoen en doeltreffend af te ronden, 0-4.
Nadat Adi Draganovic ter hoogte van de middenlijn de bal onderschepte en de bal naar van ’t Hof speelde, was het Noah Mulder die de voorzet binnen wist te schieten, 0-5. In de 61e minuut was het Bram Neuteboom die voor Hatto Heim de 1-5 binnenschoot.
De ingevallen Emiel Goud speelde zijn 100e competitiewedstrijd voor vv Nunspeet.
Op zaterdag 23 maart a.s. speelt speelt Nunspeet op Sportpark De Wiltsangh tegen sv Epe. Aanvang 14:45 uur.
Keizerlijke Beschouwingen, een column.
Half werk volstaat.
Volgens de officiële voetbalreglementen duurt een voetbalwedstrijd bij de senioren minimaal 90 minuten, verdeeld over twee gelijke helften, gescheiden door een pauze van 15 minuten.
In de praktijk blijkt 99 % van de duels langer te duren door oponthoud van uiteenlopende aard.
Zaterdag had Nunspeet in Hattem tegen de blauw-gele equipe van Hatto Heim slechts 2 x 20 minuten nodig om de tegenstander volledig te overrompelen en een klinkende overwinning in de boeken bij te laten schrijven. Vrij exceptioneel ook; het is in de recente geschiedenis geen veelvoorkomend voorval dat Nunspeet met een 5-1 overwinning de terugreis onderneemt.
Met 40 minuten hogeschoolvoetbal was de klus geklaard. In de overige 50 minuten liet Nunspeet de teugels losjes langs de manen van het raspaard hangen en benutte de tijd om de maximaal toegestane hoeveelheid van 16 spelers de kans te geven om het feestelijke gala mee te vieren.
De vijf treffers die Nunspeet magisch uit de hoge hoed liet opstijgen, verdienen een stevig accent en een dikke onderstreping. Men kan daar luchtig over verhalen terwijl een speciale vocabulaire voor die diamantjes op zijn plaats is.
De eerste score kwam op naam van centrumaanvaller Asse Visscher, die een assist van Jonathan van ’t Hof aanvankelijk niet ideaal onder controle kreeg, doch vervolgens de doelman met een lepe lob volledig verraste. Met die ruggensteun trok Nunspeet alle registers open.
De daaropvolgende treffer van Jonathan van ’t Hof is inmiddels op de monumentenlijst van de vereniging bijgeschreven. Net buiten het eigen strafschopgebied kleefde hij de bal aan zijn voeten en begon aan de oversteek van een oceaan vol tegenstanders. Hij omzeilde alle klippen en zandbanken, liet de doelman nutteloos onderuit vallen, om vervolgens haarzuiver de bal uit een lastige hoek in het doel te schuiven. Een briljantje om met fluwelen handschoenen in de prijzenkast bij te zetten.
Even rees de vraag of de treffer de toets van legitimiteit zou kunnen doorstaan, vanwege het overschrijden van de maximale snelheid door Van ’t Hof.
Het laatste kwartier voor de pauze liepen de Nunspeters van deze treffer na te genieten en zakte de focus wat weg. Die scherpte was na de thee weer helemaal terug bij de Stella-rode brigade.
De uitstekende spelende Adi Draganovic zette met een Slavische voetbeweging een aanval op die hij uiteindelijk zelf op formidabele en speelse manier afrondde. Hij penetreerde diep in het strafschopgebied, passeerde met een slimme sleep de keeper, hield even in om de totaal verwarde doelman simpel het bijveld op te sturen en daarna achteloos af te ronden en vervolgens de viering van het punt met een koprol af te sluiten.
De maker van de openingstreffer, Asse Visscher, was kennelijk zodanig geïnspireerd door de solo van Jonathan van ’t Hof, dat hij besloot die te imiteren. Dat lukte voorbeeldig. Na een struikeling op het middenveld, door zijn hoge zwaartepunt is de struikelfactor bij hem hoog, temde hij het leder, slalomde door de defensie en noteerde zijn tweede treffer in deze wedstrijd. Spijtig dat hem de kans op een hattrick door trainer Werner Pluim werd hem ontnomen door hem naar de bank te halen. Psychologisch minpuntje van de staf.
Het laatste juweeltje op het Veluwse kroon werd geplaatst door Noah Mulder. De uitblinkers Draganovic en Van ´t Hof knoopten een heerlijke aanval in het Nunspeets offensief en lieten Mulder droog en onhoudbaar afronden. Daarmee stond de 0-5 al binnen een uur op de rol.
Het restant van de partij leverde, door een lawine van wissels, meer administratie voor de arbiter op dan goed voetbal. Men vond het wel welletjes zoals een directeur van een nietjesfabriek ooit sprak bij zijn afscheid.
Met dit resultaat is de kans niet denkbeeldig dat ‘onze jongens’ naast hun voetbalschoenen denken te kunnen gaan lopen. Laten we het cliché van zwaluwen in de lente maar even in herinnering roepen. Eén nachtvorstje kan zomaar een dooie mus opleveren.
De taak voor de staf moge duidelijk zijn: de vijl hanteren om de scherpte te bewaren en alles wat na zaterdag mogelijk hoog in de bol is geslagen weer terugbrengen naar de schoen in gras.
Als dat lukt houdt men de smalle en bochtige weg naar een wondertje open!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Goede overwinning met mooie goals, volhouden zo!
Maar waarom zoveel wissels en daarmee het spel vertragen als je na 60 minuten met 5-0 voorstaat. Doorgaan in zo’n wedstrijd tegen Hatto Heim die rijp was voor de slacht en werken aan doelsaldo en vetrouwen zou ik denken.
Ook mijn idee!
Soms moet je ook gewoon genieten en niet er nog vraagtekens bijzetten. Vooral vertrouwen houden en positief blijven ondersteunen. Het kan altijd anders en je kunt overal wat anders van vinden maar dit was een mooie pot met goede inzet!!
Altijd maar die negatieve ondertoon van Kees.
Helaas heeft hij zijn belofte van vorig jaar , om te stoppen met dit oeverloze gedram, niet waar gemaakt.
Nou Henri, ik denk dat de spelers, en zeker de doelpuntenmakers, deze column met groot plezier hebben gelezen. Grotere complimenten kunnen ze niet krijgen. Nergens anders dan hier zijn de goals zo mooi beschreven.
Als ik Jonathan van ’t Hof was zou ik dit verhaal uitprinten en prominent aan mijn plakboek toevoegen.
Verder lees ik dat Nunspeet de tegenstander volledig overrompelde en een klinkende overwinning boekte.
Klinkt niet echt negatief.
Dat Nunspeet het verder in de tweede helft liet lopen is een feitelijke constatering. Dat viel meer mensen op. Mag dat niet vermeld worden?
Keizers columns moet je met een glimlach lezen. Taalkundig steken ze goed in elkaar. En waarom zou hij zijn mening onder de bankjes op het voetbalveld moeten steken? Volgens mij kun je er als voetballers ook best weleens iets of veel van leren. En tegelijk genieten van een mooie zaterdag op het veld.
Brief over Nunspeet aan Henri,
Waarde vriend, het is hier prachtig
de koeien zijn ontroerend drachtig
de spoorlijn loopt dwars door het dal
een vrouw beheert de waterval
elk huis of hok met beemd en gaard
verkoopt men op een ansichtkaart
de mensen lopen traag en stug
en komen op geen stap terug
men zegt God heeft ons klein gebouwd
maar sneed ons uit behoorlijk hout
dit alles sta ik aan te zien
zo is het paradijs misschien
en verder is hier alles prachtig
het wordt me soms wel eens te machtig.
*** *** *** ***
Nu tevreden, Henri?
Heb je ook nog een familienaam?
Met groet, gedachten en een brede glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
Comments are closed.