De poulefase in de bekerstrijd voor amateurs zit erop. Na deze fase wordt er verder gebekerd met knock-outwedstrijden. Vv Nunspeet was ingedeeld in Groep 1-04 Oost, samen met de tweede klassers VSCO ’61 en OWIOS en de eerste klasser Epe.
VSCO ’61 verloor alle drie de poulewedstrijden en eindigde als laatste. De overige drie clubs verzamelden allen een vijftal punten. Dan is het doelsaldo doorslaggevend. Epe werd het kind van de rekening met een doelsaldo van +1. Vv Nunspeet incasseerde één tegendoelpunt minder en eindigde als 2e in de eindrangschikking. OWIOS eindigde aan de leiding. De nummers 1 en 2 van de poule plaatsen zich voor de volgende ronde. Vv Nunspeet speelde gelijk tegen Epe (1-1) en won met 2-0 van VSCO.
In de afsluitende wedstrijd, afgelopen zaterdags tegen de Oldebroekers bleef vv Nunspeet opnieuw steken op een remise (1-1).
Binnenkort volgt de loting voor de volgende ronde.
A.s. zaterdag speelt vv Nunspeet de eerste competitiewedstrijd in de 1e klasse A tegen de Meern.
Aanvang 14.45 uur.
Keizerlijke Observaties, een column.
Na afloop van de laatste poulewedstrijd in de huidige bekerstrijd, afgelopen zaterdag tegen OWIOS, verliet het trainerstrio redelijk ontspannen de dug-out en wandelde nonchalant naar de kleedkamers. Waarschijnlijk wilden ze daarmee vertrouwen en zekerheid uitstralen. Het lijkt mij een slechts een doorzichtige gemaaktheid daar de momentele status en het vertoonde spel geen enkele reden tot optimisme rechtvaardigt. Nog voordat volgende week de competitie van start gaat lijkt een stevige winstwaarschuwing op zijn plaats. Serieuze zorgen voor spelers en trainersstaf.
In de eerste plaats kampt de selectie met een gezelschap geblesseerden waarbij een doorsnee verpleeghuis en revalidatiecentrum schril afsteekt. De medische staf heeft de handen vol aan spelers die bij elk pijntje amechtig hijgend over de drempel de behandelruimte binnenstruikelen.
Krukken, spalken, kniebraces en rolstoelen zijn inmiddels vertrouwde attributen op ‘De Wiltsangh’.
Stoere, gezonde jonge kerels zijn vervallen tot een clubje bejaarde dames die al een liesblessure oplopen wanneer hun inlegkruisje een beetje scheef zakt.
Wat is er aan de hand? Heeft de voorbereiding met drie trainingen en een wedstrijd per week zijn tol geëist? Hoe ziet de arbeid-rustverhouding eruit? Zijn de trainingsvormen te intensief voor de kennelijk zeer fragiele spelersgroep? Stikstofvergiftiging wellicht? Of kunnen we op alle malheur het etiket pech plakken? Hoe het ook zij; trainer Lucas Hoekman heeft in zeven wedstrijden in de voorbereiding op de competitie niet eenmaal de beschikking gehad over een fitte groep.
Dat gegeven laat zich voelen en aanzien. Beter gezegd, het vertoonde spel is het aanzien nauwelijks waard. De spelers die nog wel door de medische keuring komen en het veld mogen betreden vormen absoluut geen hecht team. Op zich wel begrijpelijk met de vele mutaties en geschuif met spelers op onwennige posities. Wel bevreemdend dat daarbij het technisch handelen ook opeens verdampt is.
Voor de meeste Nunspeetse acteurs is voetbal geen spel maar een worsteling. Voor hen is de bal een eigenzinnige ronde ufo waarvan ze geen idee hebben waar die vandaan komt en al helemaal niet waar die naar toe moet. Elkaar zuiver de bal toespelen is vaak een horde die niet te nemen is.
Op de flanken is heel veel loze activiteit die zelden een bruikbare voorzet oplevert. Voorzetten naar nergens. Veel, heel veel simpel spel in de breedte. Misschien een idee om bij de KNVB te informeren of de doelen aan de lange zijde van het veld geplaatst mogen worden.
Door het technisch onvermogen en het onzuivere spel ontstaan er nauwelijks mogelijkheden voor het vijandelijke doel. Dat tegen een matige 2e klasser slechts één treffer geproduceerd kan worden geeft toch te denken. Ja, Nunspeet bekert verder maar met heel veel moeite en pijnlijk gehaspel.
De (tijdelijke?) terugkeer van Gieljan Tissingh bracht al wat meer stabiliteit in het team. Ook de net herstelden, Melle van der Woude en Max Jansen, die beiden wel over een goede techniek beschikken, zorgden voor positieve impulsen. Aan het spel van de jeugdige talenten mogen geen al te hoge eisen gesteld worden. Van hen kan niet worden verwacht dat zij een team in opperste verwarring weer op orde brengen. Dat is voor de jonge hulptroepen teveel gevraagd. Ze zitten nog volop in een rijpingsproces.
A.s. zaterdags het eerste duel in de in de competitie van 1e klasse A-West. Voor vv Nunspeet een onontgonnen landschap. Verzorger Jaap Pol laat een tankwagen vol Lourdes-water uit de Pyreneeën naar de Veluwe overbrengen en hoopt met een rituele wassing daarmee een volwaardig team aan de trainersstaf te kunnen aanbieden. Met een andere instelling en met meer daadkracht zal Nunspeet zaterdag de arena moeten betreden. De tijd voor zielloos lanterfanten is voorbij!
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer
‘Waar licht het landschap raakt’
In een lokaal blaadje:
‘Het publiek is de grote verliezer bij vv Nunspeet. Slappe hap!’
Comments are closed.