NUNSPEET – Ze wilde altijd kleuterjuf worden en heeft dat ook met hart en ziel gedaan. Toch heeft haar leven een heel andere wending gekregen en is zij als zendeling gaan werken in Zambia. Het is een boeiend persoonlijk verhaal vanaf haar tijdelijk verblijf op een zolderverdieping in Nunspeet. Ze keerde door corona in 2020 terug vanuit de zendingspost in Zambia. Marjanne: ,,Ik werkte als kleuterjuf in Bleskensgraaf en had het prima naar m’n zin. Op een bepaald moment werd ik onrustig vanbinnen, maar wist niet wat de reden was, zo van wat gebeurt er in mijn leven. Vanuit mijn sterk persoonlijk geloof voelde ik dat God mij iets duidelijk wilde maken. Ik las in de Bijbel, waarin zoveel beloftes staan zoals ,Ik onderwijs u en wijs u de weg die u moet gaan. Ik geef raad Mijn oog is op u”. Het werd een lang proces, noem het een worsteling. Bij één van de ouderbezoeken van school ontmoette ik een vrouw die in de zending had gewerkt. In een persoonlijk gesprek vroeg ze mij waarom ik niet in de zending ging werken. Mijn eerste antwoord was ,nooit’. Ik was helemaal geen avonturier, had vaak heimwee. Ze las het zendingsbevel voor uit de Bijbel:,,Gaat heen en onderwijst al de volken”. Ik was perplex en dacht is dít wat God van mij vraagt. Ik heb mijn ouders gebeld, zij wisten van mijn zoektocht door het leven. Ik verwachte bezwaren, maar die hadden ze niet. Ze hebben mij altijd gesteund, ook nu. Hun veronderstelling dat ik dan naar het buitenland zou gaan wierp ik ver van me. In Nederland was ook genoeg werk te doen in de zending”. Om een lang verhaal in te korten: Marjanne nam ontslag en kwam terug naar Nunspeet.
Naar de Bijbelschool
Gesprekken met de predikant ds. Klomp hielpen haar verder op weg en resulteerde erin dat Marjanne de Bijbelschool ging volgen op de Wittenberg in Zeist. Vandaaruit zou ze ook op stage moeten. Ze was niet van plan naar het buitenland te gaan. ,Voor mij was er in Nederland ook wel plek’. Wel was ze ooit door een zendingsechtpaar uitgenodigd om in Botswana te komen kijken, maar dat durfde ze niet. ,Dat lag echt buiten mijn horizon. Ik las wel hun nieuwsbrieven…..Ik bad alle dagen of de Heere mij de weg wilde wijzen. Maar ik had alleen maar mitsen en maren. Tot ik tot het besef kwam mijn verzet op te moeten geven en doen waartoe God mij riep. Het draaide er op uit dat ik toch stage ben gaan lopen bij het zendingsechtpaar dat ik kende. Ik ben er twee maanden geweest en heb geen heimwee gehad. Dat was op zich al bijzonder. Tijdens mijn jaar op de Wittenberg heb ik veel gesprekken gehad met Ds. Klomp. Toen die verhuisde naar Veenendaal nam Ds. De Graaf het stokje over. Zij hebben mij ontzettend goed begeleid.
Ik ben open dagen gaan bezoeken en kwam iemand tegen die in Zambia werkte. Zij maakte me duidelijk dat men daar met smart zat te wachten op iemand met een onderwijskundige achtergrond om een onderwijsproject van de grond te krijgen. Eind 2006 heb ik, mede op advies van Ds. De Graaf, gesolliciteerd en in mei 2007 ben ik gegaan. Ik zit er nu dus 14 jaar en geen jaar is gemakkelijk geweest. Je maakt zulke diepe dingen mee en wordt teruggeworpen op jezelf en dan besef je de afhankelijkheid van God. Hij heeft mij deze open deur gegeven en ik heb ook heel veel vreugde meegemaakt. Ik ben erg dankbaar hoe mijn leven tot nu toe gegaan is”.
Werken in de bushbush
Marjanne heeft tien jaar lang op de zendingspost gewerkt midden in de bushbush. Om de zendingspost heen bevinden zich kleine dorpjes waar de mensen nog in modderhutten wonen. Marjanne:,, In een straal van 90 km. om de post heen bezocht ik -op uitnodiging- de dorpjes waar ze graag een schooltje wilden hebben. Het initiatief moest echt van de dorpelingen zelf komen. Ik leerde ze dan hoe ze dat konden opzetten. De regeringsscholen waren vaak te ver voor de kinderen om er heen te lopen. Ouders zochten dan iemand die les wilde geven en ik trainde deze mensen dan lokaal. Ouders moesten deze leerkracht dan zelf betalen. Soms was er geen geld en dan betaalde men met een kip of iets anders tastbaars. Twee keer per jaar- in de vrije schoolmaanden kwamen deze leerkrachten dan samen op de zendingspost voor contact en verdere bijscholing. Eigenlijk waren wij de reizende Pabo en gaven alleen maar vrije training. De scholen zijn altijd eigendom van de bewoners gebleven”. Na tien jaar is het project overgedragen aan een door Marjanne begeleid lokaal Zambiaans team. Vanaf dat moment kreeg zij als taak in heel Zambia onderwijsconferenties te gaan geven om soortgelijke projecten te starten.
Naar huis gestuurd
Met het uitbreken van corona werd het te gevaarlijk om steeds de dorpjes te gaan bezoeken. En ook al wilde ik niet afhaken, de directeur van de zendingspost wilde dat ik voorlopig terugging naar Nederland om van hieruit met de vele digitale mogelijkheden die we hebben verder te gaan. Dat resulteerde erin dat ik nu Bijbelfilmpjes maak en verzend naar tal van contacten verspreid over Afrika, die dan weer zorgen voor verdere verspreiding. Ondertussen doen we dat in zes talen en bereiken we ook Azië en het Midden-Oosten. Terug van de zendingspost in Zambia vindt nu dus zending plaats vanaf de zolderkamer in Nunspeet. Zodra het mogelijk is hoop ik toch weer terug te keren naar Zambia. Het is Gods roeping en van daaruit mijn passie”.
AG
Uit de Veluwse Courant van september 2021
